50 Ways of Saying Fabulous (2005)
Regie: Stewart Main | 90 minuten | drama | Acteurs: Andrew Patterson, Harriet Beattie, Jay Collins, Georgia McNeil, Michael Dorman, Rima Te Wiata, George Mason, Ross McKellar, Stephanie McKellar-Smith, David Sullivan, Ben Short, Michelle O’Brien, Fiona Edgar, Kevin Wymer, Ian Fraser
De hele film is overgoten met een goudgele gloed, wat uitstekend werkt om het jaren zeventig gevoel op te roepen. Met al die jonge acteurs waan je je in ‘Daktari’, ‘Lassie’ of ‘Flipper’, maar dan in Nieuw Zeeland. Ook de rest van de vormgeving en de kostuums zijn helemaal 70’s, uitstekend gedaan. Je vraagt je soms serieus af of deze film niet gewoon dertig jaar geleden is opgenomen! En de science fiction figuren in de tv-serie stappen rechtstreeks uit een film van Ed Wood, met van die echte vliegende schotels, maar dan uit de computer. Dit is overigens het enige waaraan je kunt zien (als je goed kijkt) dat de film uit deze tijd komt.
De grote antagonist in de film is de natuur. Die van de hoofdfiguren, maar ook die van Nieuw Zeeland. Die natuur is ons de baas, maar willen we haar controleren, of eraan ontsnappen? Billy vlucht weg, de ruimte in, als zijn alter ego Lana, heldin uit een sf-serie op televisie. De ruige bergen, bossen en landerijen zijn te overweldigend en de mensen ruw, ze lijken geen ruimte te laten voor zijn verfijnde geest.
Hoewel verfijnd – Billy mag dan wel niet van rugby houden en geen boer willen worden – is hij best een pedant mannetje af en toe! Het egoïsme achter al zijn handelingen is opvallend. De wat te zware Billy wordt mooi neergezet door de jonge Andrew Patterson, die zijn overgewicht charmant compenseert met een authentiek innemende glimlach. Ook de andere rollen overtuigen, zoals Jay Collins, die goed Roy’s breekbaarheid contrasteert met zijn schaamteloze vastberadenheid en Louise (Harriet Beattie), Billy’s beste vriendin, die juist wél van rugby houdt en boer wil worden, maar dat niet mag van haar moeder. Het zijn deze contrasten in de karakters die, ingegeven door het script en/of regisseur, die het verhaal interessant maken.
Want verder gebeuren er eigenlijk geen wereldschokkende dingen (behalve dan voor mensen die moeite hebben met het gematigd homoseksuele thema). Af en toe is de film zelfs wat aan de trage kant, misschien is hij gewoon iets te lang, voor het verhaal dat verteld wordt. De muziek heeft iets goedkoops, maar tegelijkertijd intrigeert het. Dat komt doordat het de film een duidelijke eigen kleur geeft. Dat speelse fluitje en die olijke strijkers, absoluut uit de computer, maar ze hebben wel wat. Het moet wel gezegd dat de muziek te overheersend is, de helft minder was absoluut beter geweest.
’50 Ways of Saying Fabulous’ is een prachtig en tegelijkertijd subtiel vormgegeven film, uitstekend geschoten, waarin goed geacteerd wordt, maar het verhaal had iets vlotter gemogen en de muziek wat minder. Verder is het echt een promofilm voor Central Otago, Nieuw Zeeland. Het behoort ongetwijfeld tot de mooiste plekjes op aarde. Als de rest van het verhaal je niet genoeg boeit, zet gewoon het geluid uit en geniet van dat prachtige land.
Arjen Dijkstra