A Complete History of My Sexual Failures (2008)
Regie: Chris Waitt | 90 minuten | documentaire
Deze navelstarende documentaire van Chris Waitt, waarin hij na voor de zoveelste keer gedumpt te zijn door zijn vriendin op zelfonderzoek uitgaat, is op momenten absoluut sympathiek en vaker wel dan niet zeer komisch, maar ondanks de vlotte, slapstickachtige montage geeft het geheel een wat langdradig gevoel. Waitt heeft zijn documentaire opgebouwd naar aanleiding van zijn eigen notities omtrent zijn zoektocht. Onderzoek behelst nu eenmaal veel voorbereidingen die vaak op hetzelfde neerkomen vooraleer er een conclusie getrokken kan worden. Hierdoor is het of veel momenten worden opgevuld met dezelfde beelden: Chris thuis achter zijn computer of aan de telefoon, tevergeefse pogingen wagend om afspraken met exen te maken die bij het horen van zijn naam meestal meteen ophangen, of verontschuldigend aan zijn producent, die na weken, maanden begint te vragen hoe de film vordert.
De film begint luchtig, maar wordt gestaag serieuzer van toon, waarna het blijft schommelen tussen een serieus zelfonderzoek, met hier en daar behoorlijk zorgwekkende conclusies, en een vlotte, humoristische zoektocht, gemonteerd als ware het een speelfilm, met scènes waarbij de realiteitsfactor soms twijfelachtig is. Volgens eigen zeggen is niets in scène gezet, al is er natuurlijk een grijs gebied waarin Waitt bijvoorbeeld een handvol viagrapillen inneemt, daarbij een sixpack bier achterover slaat en in de daaropvolgende staat de straat op gaat om willekeurige voorbijgangsters te vragen (zoniet smeken) om met hem naar bed te gaan. Dat Chris uitgerekend daar een serieus contact aan overhoudt, is wel heel toevallig maar als we hem moeten geloven echt gebeurd. De werkelijkheid is nog steeds ‘stranger than fiction’, zo zie je maar weer.
Als kijker is het op momenten moeilijk om met Chris mee te leven, hij spaart zichzelf geen moment en toont zich in de meest kwetsbare situaties, waarin tegelijk meteen de kracht van de film schuilhoudt. Dit zorgt ook voor een aantal oprecht ontroerende momenten, als hij werkelijk inziet hoe naar hij zich heeft gedragen tegenover sommige ex-vriendinnen, of als hij er achter komt dat de enige ex waarmee hij een serieuze relatie had, eigenlijk de liefde van zijn leven was en nog steeds is. Zij is inmiddels getrouwd en in verwachting. Zij wel.
De zoektocht is absoluut moedig te noemen en Chris de ideale protagonist voor deze zelfpijniging: sloom, onverzorgd en in eigen ogen volkomen onschuldig ondergaat hij de ene genante situatie na de andere. Hij geeft zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot, een goede zet voor dergelijk egodocument. Dat het moeilijk is om hierin genoeg te snijden in de montagekamer blijkt uit de vele herhalingen. Daardoor kijken wij keer op keer naar Chris thuis achter de computer, Chris thuis aan de telefoon, Chris op pad, Chris in gesprek met een van zijn exen, weer Chris thuis en weer Chris op pad. Het geheel had iets bondiger gemogen, wat niet wegneemt dat de toon verademend is in de wereld van de documentaire, de emoties oprecht en het geheel moedig en (wellicht moeilijk om toe te geven) eigenlijk best herkenbaar.
Ruby Sanders