A Dangerous Man (2009)
Regie: Keoni Waxman | 94 minuten | actie, thriller | Acteurs: Steven Seagal, Marlaina Mah, Vitaly Kravchenko, Jesse Hutch, Terry Chen, Byron Mann, Byron Lawson, Jerry Wasserman, Shawn C. Orr, Mike Dopud, Vincent Cheng, Dan Rizzuto, Fraser Aitcheson, Aidan Dee, Clay Virtue
Een Steven Seagal film is primair bedoeld voor de fans die maar geen genoeg krijgen van het geluid van krakende botten veroorzaakt door houthakker Seagal die voor de zoveelste maal een elleboog of pols de verkeerde kant op buigt. Zo van de set van zijn vorige film, die van ‘A Dangerous Man’ opgelopen en door gegaan met waar hij gebleven was, inderdaad, botten kraken. Toch lijkt het of Seagal er wel een beetje moe van is, want zo een vlotte babbel die hij in zijn vroege films had, zoals ‘Out for Justice’ waarin hij een harde Italiaanse politieagent speelde die er zowel met zijn vuisten alsook verbaal op los kon slaan, is hier compleet afwezig.
Voordat het verhaal zicht echt begint te ontwikkelen, lijkt de film vrij veelbelovend. Shane’s (Seagal) vrouw wordt bij het instappen van haar auto overvallen. Even denken we dat hier het motief voor een simpele wraakverhaal wordt geïntroduceerd: echtgenote komt om bij beroving, politie doet niets, echtgenoot neemt recht in eigen handen en slacht er vervolgens gedesillusioneerd in het rechtssysteem op los. Plotseling duikt Shane op (althans een Steven Seagal die we wel horen, maar niet goed te zien krijgen…) en mept er dan flink op los. Wat er vervolgens gebeurt wordt verteld in de aanloop naar de optiteling waar middels een strak geknipte montage we te zien krijgen dat de overvaller dood is en Shane hiervan de schuld krijgt. Shane zegt dat hij onschuldig is maar gaat toch zes jaar de bak in. Dan gaat de optiteling in versnelling en door middel van een aardige collage van scènes uit de film worden de acteurs geïntroduceerd.
Eigenlijk krijgen we in deze montage al te zien wat ons te wachten staat, maar toch op basis van de introductie en de daarop volgende scènes is er goede hoop dat dit wel eens een Seagal met een twist zou kunnen worden. Want in de bak krijgt Shane te horen dat zijn vrouw bij hem weg is, verbitterd wordt hij uiteindelijk op basis van nieuw bewijs vrijgesproken en het eerste wat hij doet als hij vrij is, is naar een avondwinkel gaan om daar een goedkope fles whiskey (die wel heel nadrukkelijk meerdere malen in beeld wordt gebracht) te kopen om zich te bezatten. Het tuig dat zich ophoudt voor de avondwinkel en dat ook probeert een slag te slaan bij Shane wordt vervolgens zo bruut door Shane afgetuigd, dat de volgende vragen opkomen: is Shane wel onschuldig? Heeft Shane de overvaller van zijn vrouw toch vermoord net zoals hij nu helemaal los gaat op deze overvaller? Wie heeft hem er anders ingeluisd? The filmtitel is immers ‘A Dangerous Man’, is dit een Seagal met een (bewust) “foute” Seagal die eens een keer geen reddende engel speelt maar het roer 180 graden omdraait en zijn fans de schrik van hun leven geeft door eens een andere kant van zichzelf te laten zien? Dat belooft wat, het zou niet alleen een interessante career move zijn, het zou ook een boeiende film kunnen opleveren.
Helaas vrij snel daarna worden er Chinese en Russische gangsters bijgehaald, krijgt de kijker een beeldschoon weerloos meisje voorgeschoteld als compensatie voor Seagal en begint het plichtmatig verhaaltje van gemene Chinezen, foute politieagenten en dankbare en eervolle Russen. Het verhaal van de introductie fungeerde slechts om het personage van Shane wat diepgang en motief te geven, maar dit alles wordt door Seagal zelf weer teniet gedaan, die, zoals de Russische maffialeider zegt, een blik heeft waaruit spreekt dat hij het belang van anderen altijd vooropstelt, zelfs ten koste van hemzelf. Voeg daar nog aan toe dat Seagal toch wel met liefde botten breekt en het is duidelijk: Steven Seagal doet gewoon zijn ding, met of zonder motief of verhaal.
Maar het moet gezegd worden, ‘A Dangerous Man’ is, vooral dankzij het vakwerk van de mensen achter de camera, geen slechte film. Het is geen ‘Under Siege’ maar het is zeker één van de betere Seagals. Van tijd tot tijd sfeervol camerawerk, de acteurs doen binnen de beperkte marge van het verhaal en wat van hun simplistische karakters verwacht wordt hun best, maar het is vooral Seagal zelf die wat teleurstelt. Van de vlotte botten krakende reus uit de jaren tachtig en negentig is Seagal verandert in een soort Marlon Brando in ‘Apocalypse Now’. Zelden helemaal in beeld, kleren die meer lijken op overgordijnen van de buurvrouw en actiescènes die met veel kunst- en vliegwerk de suggestie proberen te wekken dat Seagal zo bewegelijk is als de wind.
Seagal is echter een opgeblazen gezapige oudere man aan het worden die misschien uit schaamte zichzelf niet meer zoveel bloot geeft voor de camera. Zo is er bijvoorbeeld een hilarische scène waarin Seagal terug denkt aan zijn huwelijk met zijn geliefde echtgenote die hem verlaten heeft. Wat we te zien krijgen is een tot aan de kin geklede Seagal die een lapdance krijgt van een grietje die hij een uur tevoren gecast heeft in de stripclub. Geloofwaardige intimiteit en emoties? Het doet er bij Seagal niet zo veel toe, als hij maar mooie meisjes onder zijn hoede kan nemen en natuurlijk botten kan kraken.
Alberto Ciaccio