A Dog’s Purpose (2017)

Recensie A Dog's Purpose CinemagazineRegie: Lasse Hallström | 96 minuten | avontuur, komedie, drama, familie, fantasie | Acteurs: Josh Gad, Dennis Quaid, Peggy Lipton, Bryce Gheisar, K.J. Apa, Juliet Rylance, Luke Kirby, Gabrielle Rose, Michael Bofshever, Britt Robertson, Logan Miller, Kirby Howell-Baptiste, Pooch Hall, John Ortiz, Nicole LaPlaca, Primo Allon

Dat een hond het meest loyale maatje is dat iemand zich maar kan wensen, wordt in ‘A Dog’s Purpose’ veelvuldig bevestigd. Regisseur Lasse Hallström heeft in zijn nieuwste hondenfilm ervoor gekozen om de ietwat naïeve denkwereld van een reïncarnerende hond centraal te stellen. De filmmaker heeft een hele kluif gehad aan alle commotie die was ontstaan nadat beelden van een ‘behind-the-scene’ video (waarin een herdershond lichtelijk gedwongen wordt het water in te gaan) waren gelekt. Zelfs de première van ‘A Dog’s Purpose’ was afgelast om te voorkomen dat de negatieve lading van de video de gemoedelijke boodschap van de film zou overheersen. Ondanks het ongelukkige voorval verdienen de bewonderenswaardige performances van verschillende hondenrassen het om gezien te worden. De Zweedse regisseur heeft de realisatie van zijn fantasierijke invalshoek namelijk grotendeels te danken aan deze aandoenlijke, trouwe hoofdrolspelertjes.

Het leven van hond Bailey begint wat vreugdeloos maar al gauw maakt hij kennis met de energieke Ethan (Bryce Gheisar, K.J. Apa en Dennis Quaid). Ze groeien samen op en delen lief en leed door de jaren heen. Wanneer dierlijke ouderdom om de hoek komt kijken, blijft van de hechte vriendschap enkel een waardevolle herinnering over. Het hondenleven eindigt tamelijk droevig – wat beslist bij liefhebbers van kwispelende viervoeters de gewenste emoties aanwakkert – maar van eindeloos treuren is echter geen sprake, want via een simpele lichtflits wordt een wedergeboorte in gang gezet. Bailey verandert meerdere malen van gedaante en weet zich elke keer aan te passen aan zijn (of haar) nieuwe leventje, de één rooskleuriger dan de ander. Tijdens vijf verschillende levens wordt vanuit hondenperspectief getracht te ontrafelen wat de betekenis van het leven is, waarbij ieder bestaan een ander baasje, nieuwe avonturen en levenslessen met zich meebrengt. Toch houdt bij Bailey de herinnering aan en liefde voor zijn eerste baasje Ethan stand, wat uiteindelijk leidt tot een fabelachtig en uiterst braaf wederzien.

Terwijl de tedere relatie tussen Bailey en Ethan uitgebreid aan bod komt, is het Hallström gelukt om de essentie van de overige hondenlevens bondig samen te vatten. De vraag wat de zin van het leven is en welke rol een hond daarin speelt doet filosofisch aan maar omvat uiteindelijk een vrij onschuldig al dan niet voor de hand liggend antwoord. Het innerlijk van Bailey blijft gedurende alle levens hetzelfde. Alhoewel hij opgroeit in verschillende omgevingen met andere mensen om zich heen, voelt hij telkens weer de behoefte om op zoek te gaan naar genegenheid. Het vriendelijke karakter van het geheel draagt bij aan de geloofwaardigheid dat de sterke band tussen mens en dier onvoorwaardelijk en betekenisvol is.

Waar Hallström met ‘Hachi: A Dog’s Tale’ (2009) een breed publiek weet te ontroeren, mede dankzij zijn gedrevenheid in het vertalen van sentiment naar beeld op een realistische wijze, lijkt de regisseur in ‘A Dog’s Purpose’ net iets te geforceerd op zoek te zijn naar zogenaamde ‘tissue scènes’. Zo voelt (of ruikt) een hond zijn baasje feilloos aan, weet het een traan om te toveren in een lach en verandert eenzaamheid in gezelschap. En tuurlijk, de puppy’s zijn om op te vreten en doen aardig wat kijkersharten smelten maar de veelal kinderlijke humor en het extreem vredige stemmetje van Bailey, ingesproken door Josh Gad (ook bekend van de stem van sneeuwpop Olaf in “Frozen” (2013)), zorgen ervoor dat de film vooral slaagt als een hartverwarmende, zoete familiefilm.

Maartje Hopmans

Waardering: 3

Bioscooprelease: 18 mei 2017
DVD-release: 27 september 2017