A Hundred Flowers – Hyakka (2022)

Regie: Genki Kawamura | 104 minuten | drama | Acteurs: Mieko Harada, Yuka Itaya, Misuzu Kanno, Yumi Kawai, Yukiya Kitamura, Masami Nagasawa, Masatoshi Nagase, Keishi Nagatsuka, Amane Okayama, Masaki Suda

Het is een stijgende trend in het huidige filmlandschap: films over ouderdom. Of om preciezer te zijn: films over de meest fragiele onderdelen van ouderdom, zoals dementie en alzheimer. Op het eerste gezicht klinkt deze trend misschien vreemd; waarom zou er een groeiende interesse voor dit soort films zijn? Is geestelijk verval in het echte leven niet zwaar genoeg?

Toch is deze interesse ergens wel begrijpelijk. We hebben in het westen met een steeds groter wordende vergrijzing te maken en een toename van films die dat weerspiegelen is meer dan logisch. Maar er speelt hier ook iets anders. Films over de kwalen van ouderdom genereren ontzettend veel aandacht via marketingcampagnes. Vooral wanneer studio’s hun acteurs kwetsbaar voor de poster laten poseren lijkt dit grote invloed op de bioscoopganger uit te oefenen. Het doet iets met kijkers wanneer zij hun favoriete acteurs als hulpbehoevende personen te zien krijgen.

Films over dementie en alzheimer trekken als een gevolg menig kijker naar de bioscoop. Na het hartverscheurende ‘Amour’ (Michael Haneke, 2012), waarmee de Oostenrijkse regisseur voor een tweede maal de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes won, leek er een scala aan soortgelijke films te ontstaan. Ineens was daar ook ‘Still Alice’ (Richard Glatzer & Wash Westmoreland, 2014), met in de hoofdrol Julianne Moore, waarmee de gevierde Hollywoodster haar langverwachte Oscar binnensleepte. Zeven jaar later greep ook acteerlegende Anthony Hopkins opnieuw naar Oscargoud voor zijn rol in ‘The Father’ (Florian Zeller, 2020). En dan waren er nog een hoop andere titels, allemaal tamelijk wisselend van kwaliteit, maar verenigd in het streven om zoveel mogelijk geld in het laatje te brengen.

In het geval van ‘A Hundred Flowers’, de eerste speelfilm van scenarist/producent Genki Kawamura (hij scoorde in 2016 een enorme hit als producent van de anime ‘Your Name.’), kunnen we echter moeilijk spreken van een gegarandeerd financieel succes. De reikwijdte van deze ingetogen film over dementie, waarin actrice Mieko Harada de hoofdrol vertolkt, zal zonder twijfel een stuk kleiner zijn dan de eerdergenoemde films. Deze Japanse prent heeft namelijk geen gerenommeerd regisseur achter het stuurbord staan (‘Amour’) en heeft ook niet echt het streven om een crowdpleaser te zijn (‘Still Alice’). Nee, deze film is qua opzet en presentatie een stuk bedaarder.

Waar de eerdergenoemde films hun focus vooral leggen op de strubbelingen van naaste familieleden in verband met de geleidelijke aftakeling van hun geliefden (‘The Father’ bezit dit aspect evenzo, maar biedt door middel van Hopkins op de eerste plaats een inkijkje in het brein van een dementerende), is ‘A Hundred Flowers’ vooral een film over het verzet tegen geestelijke aftakeling. Geen verzet om dit proces tegen te gaan, maar eerder om het vanuit een emotioneel opzicht te negeren.

Ja, het is hier het personage van Izumi (Masaki Suda), een getrouwd man en aanstaand vader, die niet geheel begripvol wordt geconfronteerd met zijn dementerende moeder Yuriko (Harada). Zij woont nog zelfstandig. Izumi heeft sinds zijn kindertijd niet de beste relatie met zijn moeder en stelt zijn plichten als zoon naar Japanse maatstaven al veel te lang uit. We raden natuurlijk al vroeg in de film dat hij uiteindelijk toch zal moeten zwichten voor zijn verantwoording ten opzichte van Yuriko, maar in hoeverre hij in het reine kan komen met zijn aftakelende moeder is moeilijker om te bepalen.

‘A Hundred Flowers’ is beschaafd en empathisch. Mieko Harada is passend melancholisch in de hoofdrol, maar op de een of andere manier ontbreekt het aan vuur en geestdrift. Het verhaal ontvouwt zich als een uitgemaakte zaak, en zelfs de emotionele maagstoot op het einde overtuigt niet geheel: het is allemaal net iets te gereserveerd en voorzichtig. Films als ‘A Hundred Flowers’ vinden echter wel een bescheiden publiek, vooral onder arthouse-liefhebbers. Het camerawerk is slim en inspirerend, de personages zijn geloofwaardig en de gevoelens zijn oprecht (hoewel acteur Masaki Suda nog wel eens te kort schiet bij zijn meer emotionele scènes). Dit is een comfortabele, op momenten zelfs ontroerende film, ondermijnd door slechts één detail: er zijn veel (grotere) concurrenten op de markt.

Len Karstens

Waardering: 3

Bioscooprelease: 27 juli 2023
VOD-release: 25 oktober 2023