A Love Song for Bobby Long (2004)

Regie: Shainee Gabel | 119 minuten | drama | Acteurs: John Travolta, Scarlett Johansson, Gabriel Macht, Deborah Kara Unger, Dane Rhodes, David Jensen, Clayne Crawford, Sonny Shroyer, Walter Breaux, Carol Sutton, Warren Blosjo

Hoewel John Travolta inmiddels een vijftiger is heeft hij nog steeds een jeugdig imago. Het is dan ook even schrikken als in de openingsscène van ‘A Love Song for Bobby Long’ wordt ingezoomd op de grijze man die langs de afgebladderde houten huizen aan de Mississippi strompelt. Is dit de president uit ‘Primary Colors’ en is hij aan de drank geraakt? Neen: dit is Travolta in een losersrol en hij blijkt hem ook nog aardig te beheersen.

‘A Love Song for Bobby Long’ is een kabbelende karakterschets van vriendschap en verval met New Orleans – de stad van de armeluisromantiek – als decor. ‘Pursy’ Will is een stukje ‘trailer trash’ dat het liefst de hele dag naar hartoperaties op tv kijkt terwijl ze lepels Twinkies naar binnen werkt. Zij krijgt een telefonische boodschap van een vriend van haar moeder dat deze is overleden, toont geen emoties maar wel daadkracht en gaat het huis van Lorraine – die helaas al begraven blijkt – maar eens uitkuisen, daarbij niet vermoedend dat ze Bobby Long – de vriend – en Lawson Hines uit hun roes doet ontwaken. Het zijn twee echte ‘hobo’s’, met schommelstoel, bluesmuziek en een fles Bourbon immer bij de hand; zij vinden het eigenlijk wel leuk, zo’n pronte jongedame over de vloer en er ontstaat een warme band.

Terwijl Pursy zich over de twee ontfermt en de mannen geleidelijk aan hun levensverhaal onthullen, blijkt gaandeweg de film dat het belangrijkste personage ontbreekt. Lorraine Will was een aan de drugs geraakte blueszangeres die het lot van de drie verbindt. Hoe, dat verklappen we niet, maar omdat regisseur Shainee Gabel weigert de diepte in te gaan met Pursy en Bobby – de twee belangrijkste ‘aanwezige’ karakters – voelt dat zo; hoewel zowel Johansson als Travolta hun rol naar vermogen vervullen, blijft het geheel toch hangen in de categorie sentimenteel drama: er worden diepe wonden geheeld, maar hoe diep die zijn wordt niet getoond; al te gemakkelijk wordt verwacht dat de kijker de levensverhalen van de protagonisten slikt. Scarlett – de camera houdt altijd van haar, ook in een mindere film – moet meisjesachtig stoer doen en toch traantjes laten; Travolta wordt in een wat al te intellectuele rol gedwongen, maar overtuigt dan weer door een eigen draai aan zijn personage te geven; hij is zowel komisch als dreigend, met een ‘southern gothic’ vorm van zwier.

Je kunt de hoofdrolspelers om hun kwaliteiten bewonderen in deze film, maar de personages doen je niet huilen. De acteerprestaties – ook Gabriel Macht levert een degelijke bijdrage – vergoeden de plot- en karaktertechnische oppervlakkigheid van ‘A Love Song for Bobby Long’; ook de vele literaire quotes die de heren van het goede leven debiteren zijn vermakelijk, maar een diepgaande herinnering zal ‘A Love Song for Bobby Long’ niet blijken.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 2 juni 2005