À plein temps (2021)

Recensie À plein temps CinemagazineRegie: Eric Gravel | 88 minuten | drama | Acteurs: Laure Calamy, Geneviève Mnich, Anne Suarez, Nolan Arizmendi, Sasha Lemaitre Cremaschi, Cyril Gueï, Lucie Gallo, Agathe Dronne, Mathilde Weil, Dana Fiaque, Mareme N’Diaye, Olivier Faliez, Irina Muluile, Aymeline Alix, Carima Amarouche

Op papier lijkt veertiger Julie het allemaal best goed voor elkaar te hebben: een vaste baan als leidinggevend kamermeisje in een vijfsterrenhotel in wereldstad Parijs, twee gezonde kindjes, een leuk huisje met een tuin in een dorp buiten de stad… Maar wanneer regisseur Eric Gravel haar in de eerste paar seconden van ‘À plein temps’ onverbiddelijk wekt, is er geen houden meer aan: Julie moet in de hoogste versnelling om haar leven op rolletjes te laten lopen en aan alle verwachtingen te blijven voldoen.

Als alleenstaande moeder moet ze allereerst haar kinderen voor dag en dauw klaarstomen voor een nieuwe schooldag. Nog voor de zon op is, levert ze Nolan en Chloé af bij Madame Lusigny, de nanny die de kinderen opvangt en naar school brengt. En dan is het rennen voor de trein, die haar naar hartje Parijs brengt. ‘À plein temps’ gunt de kijker nauwelijks rust, dankzij de snelle montage en de bijna continue gejaagde blik in de ogen van de hoofdrolspeelster ervaar je de stress bijna aan den lijve.

Laure Calamy is fenomenaal in haar vertolking van deze struggelende moeder/werkneemster en je kunt niet anders dan met haar meeleven wanneer ze de zware eisen van haar werkgever het hoofd moet bieden of wanneer haar zoontje bijna onhandelbaar blijkt na een lange werkdag. Voor ouders zijn het herkenbare situaties; soms is het gewoon makkelijker om toe te geven en niet die eindeloze discussie aan te gaan als je weet dat je die toch niet gaat winnen. De baan in het luxueuze hotel is eigenlijk ver onder haar kwaliteiten en opleiding. Ondertussen zien we Julies moeizame inspanningen om ergens anders een (waarschijnlijk nog veel zwaardere, maar wel beter betalende) baan te krijgen – probeer maar eens tijd vrij te maken voor een sollicitatiegesprek als geen collega een dienst met je wil ruilen.

Om de boel nog te verergeren is er in Parijs een staking gaande. Julie is afhankelijk van het openbaar vervoer dus wanneer er treinen uitvallen en ze niet op tijd thuis kan zijn, wat de toch al gespannen nanny weer extra stress oplevert, voel je de afglijdende schaal. En ja hoor, het duurt niet lang of werkelijk al het openbaar vervoer ligt stil. Een strenge dame van de bank blijft Julie bellen om een afspraak te maken om haar hypotheekschuld te bespreken en ondertussen krijgt ze wanneer ze haar ex telefonisch maant om nu eindelijk eens de alimentatie over te maken, steevast zijn voicemail.

Niet zo gek dus dat ze door een random vriendelijke daad van een mededorpsbewoner (ze krijgt een lift en hij blijkt de vader van een klasgenootje van Nolan) emotioneel breekt. Heel even echter maar; ook voor dit soort ontwikkelingen heeft Julie gewoonweg geen tijd. ‘À plein temps’ is een drama, maar eentje die voelt als thriller. De onderhuidse spanning is zo intens, dat je vrijwel de hele speelduur op je hoede blijft. Er kan zoveel mis gaan en het gevaar loert op elke straathoek en op elk treinperron. Letterlijk soms.

Het door de regisseur zelf geschreven script komt op fantastische wijze tot leven, waarbij alles perfect op elkaar is afgestemd: het camerawerk, de acteurs (ook de bijrollen), de muziek, de editing en het tempo. ‘À plein temps’ is een uiterst realistische en relevante film over ons huidige leven: de idioot hoge eisen die ‘we’ stellen aan onszelf, de fragiliteit van het systeem dat ervoor zorgt dat alles op rolletjes blijft lopen. Het biedt een mooie aanleiding tot zelfreflectie. De film, die op het filmfestival van Venetië de prijs voor beste regisseur en beste actrice won (Venice Horizon Award), is gek genoeg niet aangekocht door één van de bestaande Nederlandse distributeurs, maar dankzij filmprogrammeur Immanuel Verhoeven van Filmhuis De Spiegel in Heerlen krijgt deze niet te missen Franse film toch een brede release in de Nederlandse filmtheaters. Gaat dat zien.

Monica Meijer

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 29 december 2022