A Rainy Day in New York (2019)

Recensie A Rainy Day in New York CinemagazineRegie: Woody Allen | 89 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Timothée Chalamet, Elle Fanning, Liev Schreiber, Suzanne Smith, Olivia Boreham-Wing, Ben Warheit, Griffin Newman, Selena Gomez, Gus Birney, Elija Boothe, Will Rogers, Annaleigh Ashford, Jude Law, Frank Marzullo, Kirby Mitchell, Rebecca Hall, Mary Boyer, Ted Neustadt

Ondanks zijn hoge leeftijd is Woody Allen nog altijd bijzonder productief. Sinds zijn debuutfilm ‘Take the Money and Run’ (1969) maakte de New Yorkse schrijver en regisseur vrijwel elk jaar een nieuwe film, met uitzondering van 1970, 1974, 1976 en 1981. Ook in 2018 kwam er geen film van Allen uit, ook al was er wel een gemaakt. ‘A Rainy Day in New York’ (2019) lag een tijd lang ‘op de plank’ vanwege de controverse rond de filmmaker. In de slipstream van de #metoo beweging schreef Dylan, de dochter die hij met zijn toenmalige partner Mia Farrow adopteerde, in een blog nog maar eens opnieuw over het seksueel grensoverschrijdend gedrag van haar adoptievader in de jaren negentig. Allen was daar indertijd van vrijgesproken maar heeft vanwege zijn controversiële huwelijk met een andere adoptiedochter van Farrow, Soon Yi, geen al te beste reputatie en dat deed distributeur Amazon Studios besluiten de film in elk geval in de Verenigde Staten niet uit te brengen en de samenwerking met Allen stop te zetten. De filmmaker eiste op zijn beurt een schadevergoeding en de zaak kwam pas na negen maanden tot een schikking. In 2019 werd de film door verschillende Europese distributeurs wel opgepikt en zo gebeurde het dat ‘A Rainy Day in New York’ in een aantal Europese landen, waaronder Nederland en België, en enkele landen in Zuid-Amerika en Azië wel in roulatie werd gebracht. Overigens distantieerden acteurs Timothée Chalamet, Selena Gomez, Rebecca Hall en Griffin Newman zich later van de film en schonken hun gages aan non-profitorganisaties die zich inzetten voor verkrachtings- en incestslachtoffers.

‘A Rainy Day in New York’ kent dus een nogal roerige voorgeschiedenis en vaak kun je dat terugzien aan het eindproduct. Omdat Allen hier echter wel heel erg ‘op safe’ speelt – lees: een blauwdruk aflevert van zijn pak ‘m beet 45 vorige films – lijkt de schade wat al die rumoer betreft mee te vallen. Het alter ego van Allen wordt in deze film gespeeld door de talentvolle Chalamet, die met recht tot de absolute top van zijn lichting acteurs wordt gerekend. Als Gatsby is hij de intellectuele en dromerige antiheld die dweept met jazzmuziek, films uit de jaren vijftig en uiteraard zijn geboortestad New York. Een oude ziel in een jong lichaam. Elle Fanning – ook al zo’n talent – speelt zijn vriendin, de naïeve en wereldvreemde Ashleigh die afkomstig van het platteland in Arizona en haar ogen uitkijkt in de grote stad. Hoewel de twee studeren aan een universiteit net buiten New York, belanden ze toch in The Big Apple omdat Ashleigh voor de schoolkrant een high brow filmregisseur (Liev Schreiber) mag interviewen en Gatsby geen mogelijkheid onbenut laat om zijn geliefde geboortegrond te bezoeken. Eenmaal in New York scheiden de wegen van het tweetal zich al snel en terwijl Ashleigh zich van muze van filmmaker Pollard ontpopt tot luisterend oor voor de in scheiding liggende scenarist Ted (Jude Law) en nieuwste verovering van steracteur Francisco Vega (Diego Luna), loopt Gatsby wat oude bekenden uit zijn jeugd tegen het lijf, waaronder de bevallige Shannon (Selena Gomez), het zusje van zijn ex-vriendinnetje van de middelbare school.

De ene Woody Allen-film is de andere niet en de gerenommeerde filmmaker maakt net zo makkelijk flutfilms als kleine meesterwerkjes. Al heeft hij zijn beste periode toch alweer een tijdje achter zich liggen (dat was toch echt de tweede helft van de jaren zeventig met onder meer de relatieklassiekers ‘Annie Hall’ (1977) en ‘Manhattan’ (1979)). Als je wilt generaliseren kun je stellen dat Allen eigenlijk altijd dezelfde film maakt en dat de verschillen minimaal zijn. ‘A Rainy Day in New York’ is ook weer zo’n typische Allen-film, al wordt het steeds minder geloofwaardig dat acteurs van nu de wollige, hoogdravende dialogen van zijn hand oplepelen. De jeugd van nu praat niet zo (heeft de gemiddelde jongere ooit zo gesproken, kun je je afvragen?). Los van de gekunsteld aanvoelende dialogen stelt het verhaaltje weinig voor en moet de film het hebben van juist die jonge cast. Meer nog dan Jesse Eisenberg in ‘Cafe Society’ (2016) past Timothée Chalamet in het keurslijf dat een voortvloeisel is van Allens eigen persoonlijkheid; hij heeft wel iets van dat exclusieve, dat intellectuele maar ook de bijbehorende neurotische trekjes passen hem als een handschoen. Fanning overtuigt eveneens als de al even neurotische Ashleigh, een onschuldige – haast onnozel – hert dat de grote boze buitenwereld inhuppelt en waar op geloerd wordt door invloedrijke, machtige mannen (houdt Allen zijn ‘eigen’ mediawereld hier een spiegel voor?). Verrassend is ook Selena Gomez, die uitblinkt doordat ze haar acteren klein en nuchter weet te houden. De vierde belangrijke pion is, net als in zo veel Allen-films, de stad New York, aan wie de filmmaker kennelijk nog niet genoeg odes heeft gebracht. De stad blijft natuurlijk iets speciaals, maar wordt hier niet anders geportretteerd dan in andere films van Allen.

‘A Rainy Day in New York’ is oude wijn in nieuwe zakken en weet alleen te verrassen doordat de jonge hoofdrolspelers zich zo goed staande weten te houden. Maar om daarin mee te gaan moet je wel meegaan in de pretentieuze en wollige dialogen die hen door tachtiger Allen in de mond gelegd worden. Niet Allens beste, maar wel een van zijn betere van de jaren tien.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 29 augustus 2019
DVD-release: 5 februari 2020