A.Sy.Lum (2017)

Recensie A.Sy.Lum CinemagazineRegie: Jaap van Heusden, Jefta Varwijk | 23 minuten | documentaire

Het beeld is honderdtachtig graden gekanteld. De focus schuift van scherp naar onscherp en weer terug. Het geluid klinkt bedompt. Op de achtergrond vertelt een stem over hoe de notie van betekenis geen betekenis meer voor hem heeft.

Welkom in het hoofd van David Brown, een twintiger met een psychotische stoornis. Toen hij in zijn jeugd het waanidee kreeg om zijn broertje te vermoorden, besefte hij dat er iets niet helemaal in orde met hem was. Sindsdien verblijft hij in een keur van psychiatrische instellingen. Als hij de kans krijgt om naar een verblijfhuis met meer autonomie te verkassen, regeert de angst. Durft hij het leven aan, of blijft hij liever een zelfverklaarde valiumzombie?

De beklemmende manier waarop ‘A.Sy.Lum’ in het hoofd van David kruipt, geeft een goed beeld van zijn mentale worstelingen. Maar de documentaire gaat nog een stap verder. Op een gegeven moment volgt er een scène waarin David gevraagd wordt een stukje door een bos te lopen en vervolgens een van de bomen te knuffelen. Die onzichtbare stem is ook voor de toeschouwer te horen. Alsof zijn psychoses ook de onze zijn. Met de filmmakers als boze geest. En passant zegt de scène ook iets over hoe wij als filmkijkers worden gestuurd door het bewegende beeld. Zijn wij in zekere zin niet allemaal schermverslavende valiumzombies?

‘A.Sy.Lum’, gemaakt in het kader van Teledoc Campus voor beginnende documentairemakers, is een intrigerende film over hoe het voelt opgesloten te zitten in de eigen geest.

Wouter Los

Waardering: 4