Abel (2010)

Regie: Diego Luna | 87 minuten | drama | Acteurs: Christopher Ruíz-Esparza, Geraldine Alejandra, Karina Gidi, Gerardo Ruíz-Esparza, José María Yazpik

De jonge Mexicaanse acteur Diego Luna, die vooral bekend is geworden door zijn sterke rol in ‘Y tu mamá también’, heeft  zich sinds korte tijd gestort op een carrière als regisseur. Met ‘Abel’ zet hij een indrukwekkend debuut neer, wat mede te danken is aan de fantastische acteerprestaties van de jonge Christopher Ruíz-Esparza die Abel vertolkt. Zijn werkelijke broertje Geraldo speelt Paul, de jongere broer van Abel. De twee ontroeren in elke scène en dragen ondanks hun onervarenheid in het acteren, de halve film. De andere helft is toe te schrijven aan de originele plot en de gevoelige wijze waarop Luna het geheel in beeld heeft gebracht.

De jonge Abel stort na het vertrek van zijn vader mentaal in totdat hij zelfs naar een psychiatrische inrichting gebracht moet worden. Zijn moeder gelooft dat de warmte van zijn eigen familie de beste remedie voor Abels toestand zullen zijn en besluit hem weer in huis te halen. Als Abel voor het eerst in maanden zijn mond weer opendoet, komt daar geen kinderlijke nonsens uit maar ernstige volzinnen die Abels nieuwe rol in het gezin duidelijk maken. De camera volgt zijn interne wereld nauwkeurig, zonder oordeel of suggestie maar rustig, soms grappig en soms tragisch. Maar altijd zodat je de denkstappen van Abel begrijpt en hem niks kwalijk kunt nemen. Luna vindt een mooie balans in geestige momenten en bittere ernst, zoals veel jonge Latijns-Amerikaanse cineasten dat kunnen. Wanneer de focus op moeder Cecilia, de echte vader of de tienerzus van Abel komt te liggen, wordt duidelijk dat Luna ook met een ‘volwassener’ perspectief prima uit de voeten kan.

Niet alleen de aanwezigheid van jonge kinderen in de hoofdrol, als ook de absentie van de vaderfiguur (letterlijk en figuurlijk), is vaak typerend voor nationale cinema van Latijns-Amerikaanse afkomst. Zoals Luna zelf benadrukt, heeft hij de thematiek van een afwezige vader gekozen omdat deze zoveel voorkomt in de Mexicaanse realiteit en daarmee de Mexicaanse identiteit grotendeels bepaalt. Ook symbolischer slaat de vaderloosheid op een her te definiëren Mexicaanse identiteit. De opbouw van een relatief jonge natie – na de tijd van de helden van de Mexicaanse revolutie – gaat gepaard met deze nieuwe identiteit. Abel, zijn broertje Paul en hun tienerzus Selena zien hun moeder, de vrouw, het alleen opknappen, terwijl  vader de benen heeft genomen, zogenaamd om in de Verenigde Staten geld te verdienen, maar in werkelijkheid om bij zijn tweede vrouw en nieuwe baby te gaan wonen. Wanneer hij terugkeert, is dat dan ook vooral voor de stallen die hij wil verkopen en zo het laatste beetje geld dat hij het gezin heeft nagelaten, van hen af te nemen.

Abel neemt zijn nieuwe rol als vaderfiguur serieus, zoals een kind de toekomst serieus neemt. Een nieuwe orde met herpakte discipline, zal het gezin vooruit helpen. Abel worstelt duidelijk met de conservatieve idealen die hij nog van vroeger weet (al weet hij Cecilia zeer overtuigend te commanderen) en zijn eigen kinderlijke ingevingen, zoals hele middagen in een tent in de schuur spelen met broertje Paul. Ook deze tweestrijd kan met een symbolische, bredere lading gelezen worden. Het laatste deel van het verhaal is uiteindelijk onafwendbaar. Diego Luna heeft zich als regisseur op de kaart gezet, en laat hopelijk nog veel van zich horen – liefst als regisseur én acteur.

Ruby Sanders

Waardering: 4

Bioscooprelease: 24 februari 2011