Ace Ventura: Pet Detective (1994)

Regie: Tom Shadyac | 86 minuten | actie, komedie, misdaad | Acteurs: Jim Carrey, Courteney Cox, Sean Young, Tone Loc, Dan Marino, Noble Willingham, Troy Evans, Raynor Scheine, Udo Kier, Frank Adonis, Tiny Ron, David Margulies, John Capodice, Judy Clayton, Bill Zuckert, Alice Drummond, Rebecca Ferratti, Mark Margolis

De eerste hoofdrol voor Jim Carrey in een doldwaze komedie die niet iedereen zal waarderen, maar voor de fans genoeg lachsalvo’s zal opleveren voor een prima avondje vermaak. ‘Ace Ventura: Pet Detective’ draait dan ook helemaal om de Canadees met het elastieken gezicht die de titelrol speelt. De grappen en grollen die Carrey met zijn lichaam weet uit te halen zijn vaak gericht op primaire lichaamsfuncties (zo is er een scène waarbij Ace doet alsof hij uit zijn kont praat – zien is geloven in dit geval) en hoewel de humor inhoudelijk niet van een verheven niveau is, zorgt Carrey met zijn manische energie en zijn hyperenthousiaste aanpak dat de film leuk is – maar vermoeiend om ernaar te kijken. Een beetje vergelijkbaar met een theatervoorstelling van Bert Visscher.

Dat dit Carrey’s feestje is (hij schreef ook mee aan het verhaal) is van meet af aan duidelijk. Hij is de drager van de film en neemt constant de kans om de show te stelen, een duidelijker geval van “ster-verhikel” is haast niet te noemen. Des te meer verbazingwekkend dat Carrey, destijds vooral bekend van de tv-serie ‘In Living Color’, zoveel ruimte krijgt, dat alles (zoals bijvoorbeeld details als plotontwikkeling en andere acteurs) in het gedrang komt door zijn grappen. Misschien lag het aan de onervarenheid van de eveneens debuterende regisseur Shadyac. Door de teugels van Carrey iets meer aan te halen, was het in elk geval iets minder vermoeiend geweest om naar te kijken. Overigens zal de film bij vaker kijken beter gewaardeerd worden, want het is toch wel heel erg knap wat Carrey aldoor uitvreet. Wie oplet, ziet dat zelfs zijn tegenspelers soms hun lachen niet in kunnen houden – en dat in de eindmontage.

Sean Young en Courtney Cox krijgen weinig te doen. Ze zijn er voornamelijk om als verbale boksbal of lustobject voor Ace te fungeren, op zo’n wijze dat het soms haast figureren wordt. In bijrollen en cameo’s zijn diverse sterren en coaches uit de “National Football League” te zien, waaronder spelers van de echte “Miami Dolphins”. De Nederlandse kijker zal hierdoor waarschijnlijk wel één en ander missen. Eén van de spelers is Dan Marino, die een wat groter aandeel heeft in de film, omdat hij ontvoerd wordt. Marino is beter in zijn sport, dan in acteren. Hij lijkt soms moeite te hebben niet in de camera te kijken en hij dreunt een tikje bedremmeld zijn regels tekst op. Aan de andere kant hebben de scènes met Marino een onbedoeld komisch effect.

Door een totaal gebrek aan logische plotontwikkeling, uitkomend op een twist die afgekeken is van ‘The Crying Game’, is de film een “verstand-op-nul” product geworden, met veel grappige momenten, die een verregaande staat van meligheid kunnen veroorzaken.

‘Ace Ventura: Pet Detective’ was niet helemaal Carreys grote doorbraak, die kwam pas later dat jaar met ‘The Mask’ (wat evenzeer gold voor Cameron Diaz). De film werd door de meeste recensenten destijds totaal de grond ingeschreven. Maar het publiek smulde er zo van, dat er al snel het mindere vervolg ‘Ace Ventura: When Nature Calls’ werd uitgebracht. Maar het origineel blijft een masterclass in fysieke komedie.

Hans Geurts

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 juni 1994