Across the Hall (2009)
Regie: Alex Merkin | 95 minuten | actie, drama, thriller, romantiek, misdaad | Acteurs: Brittany Murphy, Mike Vogel, Danny Pino, Brad Greenquist, Arie Verveen, Natalie Smyka, Guillermo Díaz, Dov Davidoff, Reila Aphrodite, William Stanford Davis, Mark Engelhardt, Chase Kim, Erika Seifred
Een succesvolle korte film uitrekken tot speelfilmlengte is geen gemakkelijke opgave maar regisseur Alex Merkin doet dit helemaal niet onverdienstelijk met zijn eigen short ‘Across the Hall’, waarmee hij in 2005 hoge ogen gooide op festivals. Hoewel het even duurt voor de film op gang komt, en er hier en daar wat oninteressante rustmomenten voorbijkomen, is ‘Across the Hall’ een verrassend effectieve, atmosferische, en intrigerende thriller, die de kijker goed bij de les houdt door zijn verschillende twists en perspectiefwisselingen. Tel daarbij het degelijke acteerwerk van Mike Vogel, Danny Pino, en wijlen Brittany Murphy op (die binnen twee weken na release van deze film plotseling overleed), en je hebt een prima besteding van anderhalf uur te pakken.
Geen van de personages is echt sympathiek te noemen (ze blijken allemaal egoïstische motivaties te hebben), maar Merkin slaagt er toch aardig in om de kijker mee te laten leven met hun problemen. Door de emoties extreem te maken (doodsangst, (groot) verdriet en woede) en situaties op de spits te drijven, komt er een soort oerinstinct bij de kijker naar boven. Een overlevingsdrang, die ervoor zorgt dat we bepaalde personages (of iedereen?) willen zien zegevieren. Wanneer iemand in het nauw wordt gedreven en dit op een visueel prikkelende wijze wordt gecommuniceerd door de regisseur, hoop je als kijker automatisch op een uitweg, ongeacht de aard van het personage. Hitchcock was een meester in het construeren van dit soort momenten, en Merkin komt ook een heel eind.
Het Riverview-hotel waarin het verhaal zich afspeelt is een schimmig hotel, waar je niet voor je plezier een nachtje door zal brengen. Het is donker, muf en, hoewel klassiek ingericht, nergens echt gezellig te noemen. Integendeel, het gebouw ademt een deprimerende, ongemakkelijke sfeer uit, waar de nerveuze portier (een mooie rol van Brad Greenquist) nog eens een verlengstuk van is. Wanneer June (Murphy) hier aankomt, lijkt de portier zich moeilijk een houding te kunnen geven. Hij vertelt dat het hotel ook kamers per uur verhuurt, en, wanneer hij met June in de lift staat moet zij zich herhaaldelijk inhouden om niet in lachen uit te barsten om de droge informatie die de portier oplepelt over de staat en geschiedenis van het hotel.
Wat June precies komt doen in het hotel, en met wie, is op dit punt nog niet duidelijk. Het is allemaal onderdeel van een zorgvuldig uitgelegd spel kaarten, waar er steeds maar één of twee tegelijk van onthuld gaan worden. De structuur van de film is een aardige. Na eerst een minuut of tien met één personage te hebben doorgebracht, verandert het perspectief en wordt de tijd even teruggedraaid. Dan zien we waar een ander personage zich bevindt en wat zijn rol is in het verhaal en wat de relatie is met de andere personages. Zonder teveel over de plot te onthullen, mag wel verklapt worden dat de film langzaam maar zeker film noir-neigingen gaat vertonen, en Brittany Murphy als een soort femme fatale een centrale rol speelt in een web vol intriges. Er zullen schoten worden gelost, morele dilemma’s worden gepresenteerd, en confrontaties worden aangegaan.
Hoewel de personages uiteindelijk allemaal zelfzuchtig zijn, weet Brittany Murphy nog aardig wat menselijkheid en emotionele diepgang aan de tamelijk oppervlakkig geschetste June te geven. Het is niet correct wat ze allemaal doet, maar je gelooft en begrijpt haar wel tot op zekere hoogte. Toch is dit niet een film waarin het nodig is om iedereen maar aardig te vinden. Het gaat om de spanning en de plotwendingen, die voor het grootste gedeelte succesvol zijn. In de laatste akte van de film wordt het verhaal helaas wat geweld aan gedaan op het gebied van de geloofwaardigheid wanneer er een nieuw personage wordt geïntroduceerd, en ook de laatste momenten van de film roepen vraagtekens op, maar het is bij lange na niet genoeg om de film te doen zinken. De sfeer van de film (stemmige beelden en muziek) en het (puzzel)spelletje dat er gespeeld wordt met de kijker zijn gewoon te aantrekkelijk.
Het is jammer dat de visuele impact niet optimaal is vanwege de verkeerde beeldverhouding die distributeur BBI op de dvd/blu-ray heeft gezet, want sommige shots zijn duidelijk opgezet om te imponeren (zoals overheadshots in de gangen, die zicht moet geven op verschillende kamers tegelijkertijd). Hopelijk kan dit gecorrigeerd worden in een toekomstige uitgave (zoals Bridge Entertainment bijvoorbeeld deed door ‘The Tin Man’ in een geprefereerde langere versie uit te brengen, daar waar er eerst hevig geknipt was in de film). Zoiets kan ervoor zorgen dat de filmbeleving weer net even naar een hoger plan wordt getild. Maar gelukkig valt er ook in de huidige versie genoeg te genieten aan de zorgvuldig opgebouwde thriller ‘Across the Hall’.
Bart Rietvink