Agatha and the Truth of Murder (2018)

Regie: Terry Loane | 92 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Ruth Bradley, Dean Andrews, Bebe Cave, Amelia Dell, Richard Doubleday, Derek Halligan, Blake Harrison, Pippa Haywood, Stacha Hicks, Ralph Ineson, Brian McCardie, Michael McElhatton, Tim McInnerny, Clare McMahon, Liam McMahon, Seamus O’Hara, Luke Pierre, Joshua Silver, Samantha Spiro

Twee fascinerende mysteries uit de jaren twintig van de vorige eeuw, die verder weinig met elkaar te maken hebben, vormen de basis van de Britse televisiefilm ‘Agatha and the Truth of Murder’ uit 2018. Enerzijds was daar de legendarische misdaadschrijfster Agatha Christie die in 1926 elf dagen lang van de aardbodem verdween. Ze lag in scheiding met haar echtgenoot, leed aan een writer’s block en had het zwaar in de door mannen gedomineerde auteurswereld. Maar waarom ze zo lang spoorloos was en wat ze precies uitspookte in die elf dagen, is een mysterie dat nooit is ontrafeld. En dan is er nog de moord op Florence Nightingale Shore, petekind van de befaamde verpleegster met dezelfde naam die beroemd werd om haar barmhartige verzorging van gewonde oorlogssoldaten. De jonge Florence had gekozen voor een zelfde loopbaan als haar peetmoeder, maar kende een tragisch lot. In 1920 nam ze de trein van Victoria naar Hastings om daar enkele vrienden te ontmoeten. Ze werd afgezet door haar goede vriendin en collega, Mabel Rogers. Zij zou Florence nooit meer levend terugzien, want eenmaal in de trein, vlak voor station Lewes, werd ze door een onbekende persoon driemaal tegen het hoofd geslagen, waarschijnlijk met een revolver. Wie dat deed en waarom, is nooit opgehelderd.

In ‘Agatha and the Truth of Murder’ worden de moord op Florence Nightingale Short en de geheimzinnige verdwijning van Agatha Christie door scenarioschrijver Tom Dalton aan elkaar gevlochten tot één plot. In 1926 zit Agatha Christie (Ruth Bradley) in een lastig parket; ze wordt verweten dat haar verhalen te voorspelbaar zijn en zoekt naarstig naar inspiratie. Daarnaast stuurt haar ontrouwe echtgenoot Archie (Liam McMahon) aan op een scheiding, maar daar zit zij niet op te wachten. Dan staat ineens Mabel Rogers (Pippa Haywood) op de stoep, met het verzoek of zij haar wil helpen de zes jaar oude moord op haar vriendin Florence Nightingale Shore wil helpen oplossen. Ze is vrij wanhopig, maar Agatha wil er aanvankelijk niks mee te maken hebben. ‘Ik ben een schrijfster, geen detective’, is haar antwoord. Maar als ze inziet dat dit een geweldige inspiratie kan zijn voor een nieuwe misdaadroman, besluit ze samen met Mabel een poging te wagen het mysterie te ontrafelen. Ze vermomt zich als juriste Mary Westmacott en verzamelt alle verdachten van de moord op Florence in een oud landhuis, waar ze zogenaamd de erfenis van een niet bestaande Amerikaanse zakenman zullen verdelen. Mabel zit als huishoudster uiteraard in het complot. De verdachten zijn Daphne Miller (Bebe Cave), een verpleegster die dankzij Florence haar baan en reputatie had kunnen kwijtraken, en haar vader Wade (Dean Andrews); Randolph (Tim McInnerny), de neef van Florence die haar geld erfde en het maar niks vond dat zijn tante iets had met Mabel; de Fransman Zaki Hanachi (Luke Pierre), die ze in de oorlog hielp te herstellen en die allicht uit was op haar geld; Travis Pickford (Blake Harrison), een schimmig figuur die als enige door de politie ondervraagd werd na de moord op Florence en Pamela Rose (Samantha Spiro), de vrouw naar wie Florence onderweg was, en haar zoon Franklin (Joshua Silver).

De zaak gaat pas echt rollen wanneer één van de verdachten zelf om het leven wordt gebracht en de nurkse detective inspector Dicks (Ralph Ineson) wordt opgetrommeld. Hij klaagt dat hij maar één agent mee kon krijgen – en ook nog niet eens de meest snuggere – omdat alle anderen moeten meehelpen de verdwenen schrijfster Agatha Christie op te sporen. Ineson zet een heerlijk personage neer, die je eigenlijk wel zijn eigen film of serie gunt. ‘Agatha and the Truth of Murder’ is een vlotte hommage aan de fameuze misdaadschrijfster, door Ruth Bradley met charme en overtuiging neergezet. Het verhaaltje is natuurlijk flinterdun en wie vaak detectives kijkt zal ongetwijfeld aanvoelen welke richting het verhaal uitgaat (Agatha zegt het zelf meerdere malen: ‘De dader is meestal degene van wie je het ’t minst verwacht’). Desondanks weten Dalton en regisseur Terry Loane tot het einde toe onze aandacht vast te houden, vooral dankzij leuke knipogen naar de realiteit. Wie goed oplet ziet titels van boeken voorbijkomen (‘The Man in the Brown Suit’) en verwijzingen naar gebeurtenissen en situaties (de naam ‘Mary Westmacott’ was bijvoorbeeld ooit een pseudoniem van Christie), vaak subtiel, soms dik erbovenop.

De leukste hommages aan misdaadschrijvers zijn die waarin de humor hoogtij viert; we zagen dat onder meer op fenomenale wijze in de klassieker ‘Murder by Death’ (1976) en recentelijk in ‘Knives Out’ (2019). ‘Agatha and the Truth of Murder’ is uitstekend geacteerd maar in toon vrij droog en rechttoe-rechtaan, al vormen Bradley en Ineson hierop een welkome uitzondering. Waar Agatha Christie doorgaans met een gedistingeerd, ongrijpbaar en verfijnd charisma wordt neergezet, weet Bradley er een mens van vlees en bloed van te maken. Ineson brengt met zijn sarcastische commentaar en tegendraadse energie de film de broodnodige sjeu te geven. Zij dragen er zeker aan bij dat fans van Britse detectives in het algemeen en Agatha Christie in het bijzonder zich anderhalf uur prima zullen vermaken met ‘Agatha and the Truth of Murder’ en zullen ook de enige personages zijn die vervolgens blijven hangen.

Patricia Smagge

Waardering: 3

VOD-release: nu te zien (datum volgt)
DVD-release: 21 april 2020