Air Force Two – In Her Line of Fire (2006)

Regie: Brian Trenchard-Smith | 90 minuten | actie, thriller, oorlog, avontuur | Acteurs: Mariel Hemingway, David Keith, David Millbern, Jill Bennett, Paul Dzenkiw, Jesse Hutch, Sydney Jackson, Patrick Kake, Rene Naufahu, Lee Tuson

‘Air Force Two’ heeft weinig van doen met ‘Air Force One’, de actiethriller met in de hoofdrollen Harrison Ford en Gary Oldman, anders dan dat er een (vice-)president wordt gekidnapt. Het vliegtuig waarnaar de titel verwijst komt weliswaar enkele minuten in de film voor, maar is hier louter een (knullig) middel om de vice-president in zijn benarde situatie te krijgen. Verder is het cijfer in de titel een goede indicatie voor de kwaliteit van de film. Alles is namelijk tweedegraads in de film: het acteerwerk, het script, de regie… De gehele productie schreeuwt “b-film”. En jammer genoeg niet eens een pulpy of misschien onbedoeld amusante b-film. ‘Air Force Two’ is gewoonweg een slecht aftreksel van honderden andere, soortgelijke actiefilms, met misschien als enig onderscheid dat de actieheld hier een vrouw – en lesbienne – is en dat de gegijzelde niet de hoogste politicus is van het land. Verder is het allemaal oude, en saaie koek.

Het verhaal biedt weinig verrassingen en, dodelijker, weinig spanning. Een clichématig, verbind-de-punten verhaal is nog te vergeven wanneer er meegeleefd kan worden met de personages; wanneer ze in tastbaar gevaar verkeren en het acteerwerk de kijker goed in de film weet te trekken. Maar, hoewel David Keith gewoon doet wat hij moet doen en degelijk presteert, zoals doorgaans het geval is, slaagt Mariel Hemingway er niet in enig charisma uit te stralen. Daarnaast is ze ook weinig intimiderend, ondanks de rake klappen die ze soms uitdeelt. En aangezien zij de grote actieheldin moet zijn – een soort vrouwelijke Rambo – is de film praktisch gedoemd om te falen. Ze probeert stoer over te komen, maar het komt vooral gekunsteld en bijna lachwekkend over. De openingsscène waarin het vliegtuig van de vice-president wordt getroffen door de bliksem is nog wel lichtelijk opwindend, maar hierna bestaat het verhaal uit niet veel meer dan het achter elkaar aan rennen in de jungle. Qua spanning ben je als kijker beter af bij het aandoen van de tv en het afstemmen op programma’s als ‘24′ of ‘Lost’.

Soms wordt er even overgeschakeld naar reacties uit Amerika, maar dit lijkt slechts een formaliteit te zijn, want er gebeurt niets van waarde in deze scènes. Als dan ook nog de schurk van het verhaal behoorlijk kleurloos is en het bloed niet sneller doet stromen – iets waar ‘Air Force One’ tenminste geen last van had – blijven er eigenlijk weinig redenen over om de film te bekijken. De feministische inslag en lesbische toespelingen wat betreft de verhouding tussen Hemingway en journaliste Sharon (Jill Bennett) blijven tenslotte oppervlakkig, waarmee ‘Air Force Two’ uiteindelijk niets meer is dan een simpele en oninteressante actiefilm.

Bart Rietvink