Ali Zaoua – Ali Zaoua, prince de la rue (2000)
Regie: Nabil Ayouch | 99 minuten | drama, misdaad | Acteurs: Mounim Kbab, Mustapha Hansali, Hicham Moussoune, Abdelhak Zhayra, Said Taghmaoui, Amal Ayouch, Mohamed Majd, Khalil Essaadi, Abdessamad Tourab Seddam
‘Ali Zaoua’ heeft verscheidende prijzen gewonnen, waaronder de Namur Jeugd Jury Prijs. Dat is zeker niet onterecht. Regisseur en scenarioschrijver Nabil Ayouch (‘Une minute de soleil et moins’) heeft een film neergezet die niet alleen meeslepend is, maar achteraf gezien ook ontzettend realistisch. Hoewel titel en voorkant niet echt uitnodigend lijken en zelfs nogal vaag, blijkt deze film veel meer waar te maken dan je als kijker aanvankelijk verwacht. De verhaallijn is interessant genoeg, maar ‘Ali Zaoua’ biedt meer dan een boeiend verhaal alleen. Het gunt de kijker een blik in het leven van Marokkaanse straatkinderen en kaart daarmee een groot maatschappelijk probleem aan. Alleen al het ervaren van deze schokkende bewustwording is het kijken van ‘Ali Zaoua’ waard.
Al vanaf het begin is ‘Ali Zaoua’ voor de kijker schrikbarend realistisch. Dit komt overwegend door de acteerprestaties van de jonge acteurs. De drie hoofdpersonages Kwita (Mounim Kbab), Omar (Mustapha Hansali) en Boubker (Hicham Moussoune) zetten hun rol ongelofelijk overtuigend neer. Dit is echter geen toeval. Deze kinderen komen ook echt van de straat en kunnen zich daardoor tragisch genoeg perfect in hun rol inleven. Alle drie zetten zij hun totaal verschillende karakters buitengewoon goed neer. Hoewel dit gegeven natuurlijk ontzettend triest is, geeft het wel een goed beeld van hoe deze kinderen moeten zien te overleven op straat; lijm snuivend en verwikkeld in jeugdbendes. Niet alleen vechten deze kinderen vrijwel elke dag voor hun leven, maar het karakter van Dib (Said Taghmaoui) laat zien dat er meer gevaren zijn dan dat…
‘Ali Zaoua’ zal de kijker ontdaan achterlaten. De acteerprestaties zijn ontzettend verontrustend. Hoewel er staat dat de film passend is voor zes jaar en ouder, is het kijken onder de twaalf zeker niet aan te raden. Ofschoon er geen extreem geweld in voorkomt, is de ellendig- en wanhopigheid van de kinderen gewoonweg alarmerend. Psychisch doet de film meer dan het doet vermoeden, zeker wanneer je je realiseert dat de basis zo waarheidsgetrouw is.
Toch is het tempo soms wat aan de lage kant en lijkt het af en toe iets te sentimenteel in verhouding tot de harde werkelijkheid. Dit neemt het realisme, wat de film juist zo sterk maakt, ietwat weg. Daarentegen zorgt dit er wel voor dat de kijker zich beter weet in te leven in het verhaal die de kinderen vertellen. De emotie in deze film wordt onder andere zeer goed uitgedrukt wanneer de kleine Boubker een triest liedje zingt. Dit nummer weet ongetwijfeld elke kijker te raken.
Alhoewel de verhaallijn goed gekozen is, is het vooral het thema dat zo weet te raken. Het is amper voor te stellen dat dit leven voor sommige kinderen de harde werkelijkheid is. Als kijker laat deze film je dus stilstaan, nadenken over hoe gelukkig wij ons eigenlijk wel moeten prijzen. Juist deze informatie, naast de verhaallijn, zorgt ervoor dat dit een sterke film is welke ongetwijfeld onderschat wordt. Nabil Ayouch heeft zijn doel met deze film zonder meer weten te bereiken.
Charlotte Visser