Alien: Romulus (2024)

Recensie Alien: Romulus CinemagazineRegie: Fede Alvarez | 119 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Isabela Merced, Cailee Spaeny, Archie Renaux, David Jonsson, Aileen Wu, Spike Fearn, Robert Bobroczkyi

Na jaren zwoegen had filmstudent Dan O’Bannon (1946-2009) samen met studiegenoten, waaronder John Carpenter, ‘Dark Star’ (1974) in elkaar geknutseld. De studentenfilm heeft truckers als astronauten, slimme bommen in een existentiële crisis en een skippybal als buitenaards wezen. Tegenwoordig is het een cultklassieker maar destijds was het onbegrepen satire op science fiction zoals ‘2001: a Space Odessey’ (Stanley Kubrick, 1968). Deels uit verbittering over de matige ontvangst van ‘Dark Star’ heeft O’Bannon met Ronald Shusett het verhaal voor ‘Alien’ (Ridley Scott, 1979) uitgebroed. Het moest zich eveneens afspelen in de ruimte maar dan niet om het publiek te laten lachen maar om te laten huiveren.

In ‘Alien: Romulus’, de zevende in de reeks (mits je het ‘Alien vs. Predator’ dwaalspoor niet meerekent), heeft Rain (Cailee Spaeny) genoeg krediet verdient om de mijnkolonieplaneet, die haar een wees heeft gemaakt door het zware en giftige werk, te verlaten voor een beter oord. Toch krijgt ze nul op het rekest van de eigenaar van de kolonie, de Weyland-Yutani Corporation. Bovendien vraagt de corporatie zonder blikken of blozen of ze er nog wat jaren aanplakt. Geluk bij een ongeluk hebben Rains kolonievrienden, Taylor (Archie Renaux), Kay (Isabela Merced), Navarro (Aileen Wu) en Bjorn (Spike Fearn), een vluchtplan bedacht waar ze haar en Andy (David Jonsson), die ze liefkozend haar broertje noemt, voor nodig hebben.

Het zestal moet in een verlaten ruimtestation de invriescabines stelen om de jarenlange reis naar hun paradijs te kunnen overleven. Echter eenmaal aangekomen op het station ligt er een nog veel groter gevaar op de loer, eentje uit je ergste filmnachtmerries. Maar de jongeren willen absoluut niet nog eens jaren loonslaven zijn van de baas beneden. Tenslotte luidt de hamvraag: hoe gaat het bijeengeraapte zooitje het er vanaf brengen tegen het dodelijkste wezen dat het universum ooit heeft geschapen?

Regisseur Fede Alvarez, van de indie horrorhit ‘Don’t Breathe’ (2016) en de remake van ‘Texas Chainsaw Massacre’ (2022), trekt twee bekende registers open, die van horror in de actievolle stijl van ‘Aliens’ (James Cameron, 1986) en van fervente fanservice. De liefde voor de eerdere films, met name voor de tweede en de fantasierijke gore van ‘Alien: Resurrection’ (Jean-Pierre Jeunet (ja die van ‘Amelie’), 1997), druipt ervan af. Tot ongeveer op de helft is het knap hoe Alvarez en zijn team de sfeer uit de eerdere delen weten op te roepen. Het tastbare lowtech decorontwerp, het geduldige verteltempo en de spanning van de stilte voor de storm tikken de makers netjes af. Daarnaast benadert de Young Adult crew af en toe de jolige camaraderie en het vet aangezette sociaal commentaar. Maar, en dat is altijd al een valkuil voor de franchise geweest, ontaardt het feest uiteindelijk in bombastische geweldsuitspattingen.

Ook kan de fanservice naar het einde toe steeds meer irritatie opwekken. Het begint met prullaria in de achtergrond, zoals de bobbing head, en ontpopt zich later in identieke actieposes van actrice Spaeny aan Sigourney Weaver. Als klap op de vuurpijl presteert ‘Alien: Romulus’ het om de ode aan Carrie Fisher in ‘Rogue One’, het computergegeneerde rolletje van prinses Leia, in zowel positieve als negatieve facetten te overtreffen. Je mag raden van wie.

De producenten 20th Century Studios en Scott Free (van Ridley en Tony Scott) moeten hebben gedacht, probeer de Alien-franchise eens te ontwaken uit zijn cryo-slaap zoals ‘Rogue One’ (Gareth Edwards, 2016) met Star Wars deed. Geen pre- of sequel maar een interquel. Geperst, en in dit geval geplet, tussen de klassiekers ‘Alien’ en ‘Aliens’. Meerdere wegen leiden naar Rome maar deze interquel is er helaas niet één van. Misschien is het weer eens tijd voor een ruimtekomedie om al de opgehoopte gebakken lucht te lozen.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 15 augustus 2024