All That I Am – Alt det jeg er (2020)

Recensie All That I Am CinemagazineRegie: Tone Grøttjord-Glenne | 75 minuten | documentaire

‘All That I Am’ is een documentair verslag van de eerste schreden op het volwassen levenspad van een misbruikslachtoffer. Met een intense focus op het hoofdpersonage, de 18-jarige Noorse Emilie. Een meisje dat je niet benijdt, maar ook niet kunt haten. Zij is stelselmatig seksueel misbruikt geweest door haar stiefvader, inmiddels uit beeld. Op haar twaalfde belandde ze bij de politie met haar verhaal. Moeder zegt van niets te hebben geweten.

We volgen Emilie in haar stappen op het pad van heling en haar weifelende zoektocht naar een baan. De film meandert van indrukwekkende stiltes tussen moeder en dochter naar eindeloze consulten met hulpverleners; wat de aandacht vasthoudt is het lot van het sympathieke hoofdpersonage, dat al blij wordt van het aanschouwen van een muziektherapiesessie.

Hoewel af en toe traag, schetst de film een goed beeld van de essentie: de zoektocht naar een eigen identiteit. Dat kan saai zijn voor mensen met een doorsnee jeugd, voor minder bedeelde jongeren is het juist hetgeen zo wordt gemist. Aan de andere kant praten moeder en dochter verbazingwekkend diepgaand en teder over een zaak die ook de passieve ouder vaak vervult van schaamte. Regisseur Grøttjord komt dichtbij, zeer dichtbij.

Meestal is het een kwestie van jaren, soms decennia, voordat zoiets loskomt. Soms weet de passieve ouder niet wat er aan de hand is, het kind denkt dat het misbruik normaal is en moet het eigen trauma leren herkennen; dan volgt vaak een periode van zelfverwerkelijking, voordat de betrokkenen sterk genoeg zijn om in de openbaarheid te treden. Dat moment komt in ‘All That I Am’ verrassend vroeg, misschien omdat de film tot voorbeeld moet strekken. Praat erover.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Speciale vertoning: Movies That Matter Festival 2021