All We Imagine as Light (2024)
Regie: Payal Kapadia | 118 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Kani Kusruti, Divya Prabha, Chhaya Kadam, Hridhu Haroon, Azees Nedumangad, Anand Sami, Lovleen Mishra, Madhu Raja, Shweta Prajapati, Tintumol Joseph, Ardra K.S., Sisira Anil CK, Aparna Ram, Kashish Singh, Nikhil Mathew, Bipin Nadkarni, Snehalata Siddarth Tagde, Saee Abhay Limaye, Sanjay Balu Ghanekar, Shailaja Shrikant
Mumbai is een stad van illusies, zo merkt een personage op in de opening van ‘All We Imagine as Light’. Om hier te kunnen overleven moet je in de illusies blijven geloven. Tijdens deze eerste minuten volgen we een bus die kriskras door Mumbai rijdt, terwijl verschillende stedelingen hun verwachtingen en tegenslagen over het leven in de bewuste metropool delen. We blijven uiteindelijk hangen bij een stille, onbeweeglijke vrouw, Prabha (Kani Kusruti), die als geoefende verpleegkundige in een drukbezocht ziekenhuis werkt. Geleidelijk leren we haar kennen door middel van haar alledaagse bezigheden en contacten, waaronder de band met haar nieuwe kamergenote, de veel jongere verpleegkundige Anu (Divya Prabha). In tegenstelling tot Prabha is Anu een losbandige en levenslustige jonge vrouw, die bovendien pasgeleden een voor haar ouders geheime relatie is begonnen met een Moslimjongen (omstreden aangezien moslims veelal tot de lagere kasten in India behoren). Prabha is jaloers op Anu’s stoutmoedigheid, maar probeert hiervan niets aan haar kamergenote te laten merken. Prabha’s manier van doen is steevast barmhartig; zij plaatst de gevoelens van anderen zonder eis boven die van zichzelf.
Het tedere ‘All We Imagine as Light’, het speelfilmdebuut van regisseur Payal Kapadia, roept herhaaldelijk herinneringen op aan het werk van de Bengaals-Indiase grootmeester Satyajit Ray (de ‘Apu’-trilogie, 1955-1959, en ‘Mahanagar’, 1963). Net als in de films van Ray speelt het verhaal zich af onder de werkende klasse, gefilmd in lange shots, en vaak op locatie. De cast bestaat grotendeels uit niet-professionele acteurs en op punten raakt het onderscheid tussen fictie en realiteit onopgemerkt troebel. Het is bijna alsof we naar een documentaire over het stadsleven in India kijken, met een stille verteller in de vorm van Prabha, aangezien zij zelden woorden gebruikt om haar gedachten aan ons duidelijk te maken. Actrice Kani Kusruti gebruikt steevast haar ogen om emotie te tonen en wanneer zij tegenover emotionele belemmeringen staat, weten wij dat als kijker vaak onmiddellijk.
Toch is het gedurende de eerste akte nog even wennen aan Prabha als hoofdkarakter. Zij heeft een pijnlijk verleden, zoveel is duidelijk, maar wat heeft er nu exact afgespeeld? Dan arriveert er zonder uitleg een rijstkoker in de vorm van verrassingsgeschenk aan haar huisadres, en vallen de puzzelstukjes geleidelijk op hun plaats. Prabha is vervreemd geraakt van haar echtgenoot, zo leren we. Hun huwelijk was gearrangeerd en problematisch. Op een dag vertrok hij naar Duitsland voor beter werk, maar de contactmomenten werden geringer en geringer, totdat hij compleet uit beeld verdween. Prabha bleef in haar eentje achter, niet zeker van hun relatie, en als een gevolg haar plaats in de wereld. De film ontvouwt zich zodoende als een verhaal over onvervulde hoop en de rol van vrouwen in het moderne India, waarbij de pijn veroorzaakt door culturele tegenstellingen en verwachtingen nooit wordt weggewuifd. Prabha is een eerlijk en welgezind persoon, maar desalniettemin afgestompt door het leven. Je moet jezelf heel wat wijs maken om op de been te blijven in Mumbai, en zelfs wanneer je de leugen compleet gelooft, vindt de stad altijd een manier om je weer omlaag te halen.
Desalniettemin is ‘All We Imagine as Light’ nooit onnodig grimmig, aangezien er genoeg te lachen valt. Gedurende de tweede helft van de film maken Prabha en Anu een trip naar een nabijgelegen kustplaats waar hun onzekerheden en verdriet plaats maken voor wat enkel kan worden beschreven als een emotionele uitademing. De drukte van Mumbai vervalt tot de achtergrond en terwijl de kamergenotes zich in de ongerepte natuur wentelen, komen zij tot nieuwe inzichten. Al gauw is er plaats voor broodnodige humor en ontaardt het karakterdrama zich in een bijna meditatieve hangout-film. Regisseur Payal Kapadia geeft ons echter geen valse hoop. Er zijn geen simpele resoluties, noch duidelijke blikken op de toekomst. Deze film vertelt één hoofdstuk uit een veel breder verhaal. De kracht van de film is duidelijk: wij vragen ons ook lang ná de aftiteling af wat er met deze karakters zal gebeuren. Een mens mag hopen dat Kapadia’s volgende verhaal even beklijvend zal zijn.
Len Karstens
Waardering: 4
Speciale vertoning: IFFR 2025
Bioscooprelease: 27 februari 2025