Alléluia (2014)

Regie: Fabrice Du Welz | 93 minuten | drama, thriller | Acteurs: Lola Dueñas, Laurent Lucas, Héléna Noguerra, Édith Le Merdy, Anne-Marie Loop, Stéphane Bissot, David Murgia, Renaud Rutten, Philippe Résimont

Geliefden die al moordend een spoor van destructie achterlaten. In de filmgeschiedenis zijn er al veel van zulke koppels voorbij gekomen. Van ‘Bonnie and Clyde’ tot ‘Natural Born Killers’, dit soort bloedige tweetallen spreken te allen tijde tot de verbeelding van het publiek. Een soortgelijk duo van echt bestaande seriemoordenaars kreeg bekendheid onder de naam van de lonely heart killers. In de jaren veertig brachten ze tegen de twintig vrouwen om het leven. Hun daden zijn eveneens een grote inspiratiebron geweest in de visuele media. Regisseur Fabrice Du Welz haalt het verhaal nu naar het Franstalige gedeelte van België. Door zich niet te richten op de slachtoffers, biedt het een effectief psychologisch profiel van de daders.

Het Wallonië van ‘Alléluia’ is rauw en regenachtig. Het is het België dat we aantreffen als we over de Limburgse grens trekken. Herkenbaar in zijn donkerte. Van een jubelstemming is weinig sprake. Voor Gloria (Lola Dueñas) is dat niet anders. Door haar werk in een mortuarium is ze omgeven door een zweem van dood. Thuis heeft ze de zorg voor haar jonge dochter. Maar of ze haar een mooie toekomst kan bieden is zeer de vraag. De vader is spoorloos. Haar enig gerief zoekt ze in internetdating. Haar donkere oogopslag verraadt dat ze naar meer op zoek is dan alleen liefde.

Op een digitale ontmoetingsplaats ontmoet ze de zo mogelijk nog obscuurdere Michel (Laurent Lucas). Voordat ze fysiek met elkaar afspreken, doet de dominante schoenenhandelaar al verwoede pogingen om zijn greep over haar te verstevigen. Met occulte rituelen probeert hij hogere machten aan te roepen die hun liefde moeten gaan verzegelen. Samen vormen ze een buitengemeen explosief koppel. De psychologische diepgang die ‘Alléluia’ daarbij aan de dag legt, zorgt ervoor dat de spanning lang intact blijft. Wie er uiteindelijk precies aan de moorddadige touwtje trekt, wordt daardoor pas geleidelijk duidelijk.

‘Alléluia’ maakt daarbij spaarzaam gebruik van kunstlicht. Bovendien zijn er veel schaduwpartijen en natuurlijk tegenlicht. Al het goede lijkt met de noorderzon vertrokken. Dat wordt versterkt door de onscherpe focus, die als een onheilspellende raadgever over het beeld hangt. Momenten van stilte worden afgewisseld met scènes waarin het oorverdovende geluid de kijker meeneemt naar de diepste krochten van een door mensen geschapen hel. Op die momenten doet de beeldvoering sterk denken aan het werk van filmmakers als Gaspar Noë en David Lynch.

De hoofdstukindeling van ‘Alléluia’ geeft de film de uitstraling van een klassiek treurspel. Het bloederige spel van de twee hoofdpersonages kan alleen maar leiden tot hun morele ondergang. De beklemmendheid en horror waarmee dat gebeurt, zindert nog lang na.

Wouter Los

Waardering: 4