Alles is nog steeds zoals het zou moeten zijn (2023)
Regie: Erwin van den Eshof | 88 minuten | komedie | Acteurs: Barbara Sloesen, Walid Benmbarek, Sanne Langelaar, Holly Mae Brood, Anna Keuning, Renée Fokker, Jelle de Jong, Jennifer Welts, Loek Willemsen, Peter Blok, Margo Dames, Pip Lieke Lucas, Anne van der Burg
Na haar succesvolle modellencarrière en een rol als Hero’s droomvrouw in de vriendenkomedie ‘All Stars’ (1997), waagde Daphne Deckers een kort uitstapje naar Hollywood. Als filmster bleef haar palmares echter beperkt tot een ‘blink-or-miss’ momentje in de James Bond-film ‘Tomorrow Never Dies’ (1997). Deckers bleek meer talent te hebben als schrijfster. Met name haar uit het leven gegrepen columns over het moederschap sloegen aan. Na de nodige bundels presenteerde ze in 2013 haar eerste roman met de bekbrekende titel ‘Alles is zoals het zou moeten zijn’, over een vrouw die vlak na de geboorte van haar eerste kind van haar vriend te horen krijgt dat hij helemaal geen vader wilde worden en binnenkort naar het buitenland vertrekt met zijn nieuwe vriendin. Het zal je maar gebeuren… De roman werd een bestseller en in 2020 was daar de verfilming, die ondanks het feit dat de coronapandemie de box office-opbrengst behoorlijk heeft beïnvloed, tóch de status van Gouden Film (100.000 bioscoopbezoekers) wist te behalen. Wat is dat toch met Nederlandse romantische komedies; de films hoeven helemaal niet zo goed te zijn om een groot kijkerspubliek te trekken.
Drie jaar later verscheen het vervolg, die de zo mogelijk nóg tenenkrommendere titel ‘Alles is nog steeds zoals het zou moeten zijn’ (2023) heeft meegekregen. Net als voor deel 1 werd Anna Pauwels ingevlogen om het scenario te schrijven. Pauwels is ervaringsdeskundige in het genre; ze schreef eerder beide delen van ‘Zwaar verliefd!’. Regisseur Ruud Schuurman stond zijn plek af aan Edwin van den Eshof, de man achter de ‘Misfits’-tienerfilmreeks. Sinds de gebeurtenissen van de vorig film is er het nodige veranderd in het leven van hoofdpersoon Iris (romkom-koningin Barbara Sloesen). Jan Kooijmans too-good-to-be-true hondenuitlater is nergens te bekennen. De man in Iris’ leven is tegenwoordig Reza (Walid Bemnbarek) en het stel heeft bovendien net een kindje gekregen. Dat Reza ook een hoog ‘prins-op-het-witte-paard gehalte heeft, blijkt wel wanneer hij direct voor haar op één knie gaat zodra ze hun baby op de wereld heeft gezet. Ook haar oudste zoontje Milan kan uitstekend met Reza opschieten. Niets lijkt dit perfecte gezinnetje in de weg te zitten. Of toch wel… Een samengesteld gezin run je niet zomaar even. Het contact tussen Iris en haar ex Pieter (Jelle de Jong), de vader van Milan, loopt op zijn zachtst gezegd stroef. Dan blijkt Pieters nieuwe vriendin Suus (Jennifer Welts) ook zwanger én naar Iris’ mening iets te veel betrokken bij Milans ontwikkeling. Het levert bij elke confrontatie weer nieuwe irritaties en een hoop gedoe op.
Hoewel Barbara Sloesen weinig te verwijten valt, is haar personage Iris maar weinig sympathiek. Dat viel ons al op in de eerste film, maar het is er in de loop der tijd niet beter op geworden. Haar wrok richting Pieter is volkomen begrijpelijk, maar waarom ze Suus zo verbitterd en koud behandelt is een raadsel. Iris vindt dat Suus zich te veel bemoeit met Milan, maar zou ze niet juist van de mogelijkheden gebruik moeten maken die een gedeelde opvoeding biedt. Als Suus en Pieter een verjaardagsfeestje voor het jongetje organiseren, gedraagt Iris zich zo kinderachtig en laat ze zich zo kennen, dat ze alle credits verspeelt. Je vraagt je constant af waarom ze zich niet gewoon openstelt voor Suus, zoals haar moeder (Renée Fokker) dat ook doet. Wat is dat toch dat vrouwen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, elkaar als een bedreiging zien terwijl de man – die nog steeds een onhebbelijke draak is overigens – degene is die met de nek aangekeken zou moeten worden. Hoe dan ook, Iris’ infantiele opstelling helpt niet mee in haar worsteling om onze sympathie te veroveren. Met haar onbesuisde acties en puberale gedrag zet ze onbedoeld haar droomhuwelijk op het spel met een man die wel met haar verder wil. Het snoepreisje naar Parijs, waarbij ze zich met haar vriendinnen (Holly Mae Brood, Sanne Langelaar en Anna Keuning) volstopt met drank en drugs past in het plaatje van een vrouw die maar niet volwassen wil worden: zogenaamd lollig maar in werkelijkheid bijzonder vermoeiend.
Waar de eerste film nog zo zijn momenten had met de herkenning voor jonge moeders, de lekkere snappy en soms behoorlijk grove oneliners en die ene heerlijke scène waarin Iris zich waant in een smash-room en Pieters gekoesterde Star Wars-collectie aan flarden mept, ontbreken die zaken in deel 2. Het grootste manco van deze film is dat je je als kijker totaal niet kunt en wil identificeren met het hoofdpersonage. En dat terwijl het wel en wee van samengestelde gezinnen juist zo’n interessante bron van inspiratie zou kunnen zijn. Gelukkig lopen er wel enkele personages rond waar we wel mee kunnen meeleven; de door Iris zo gehate Suus, haar moeder met wie ze het in de eerste film zo aan de stok had en haar nieuwe liefde Reza, een personage dat meer aandacht verdient dan het hier krijgt. Als Iris niet snel volwassen wordt, laat die derde film dan maar zitten.
Patricia Smagge
Waardering: 1.5
Bioscooprelease: 9 november 2023
PVOD-release: 1 februari 2024
VOD-release: 14 februari 2024 (Pathé Thuis)