American Dreamz (2006)

Regie: Paul Weitz | 107 minuten | muziek, komedie | Acteurs: Hugh Grant, Dennis Quaid, Mandy Moore, Willem Dafoe, Jennifer Coolidge, Sam Golzari, Marcia Gay Harden, Chris Klein, Seth Meyers, John Cho, Judy Greer, Bernard White, Tony Yalda, Noureen De Wulf, Shohreh Aghdashloo, Jay Harik, Adam Busch, Haaz Sleiman, Marley Shelton, Trey Parker, Carmen Electra

‘American Dreamz: Dreamz with a Z”. Meer corny dan dat wordt het gelukkig niet in ‘American Dreamz’, een satirische film die veel onderwerpen aansnijdt, maar helaas niet zo snijdend is als het had kunnen zijn. Er worden nogal wat zaken op de hak genomen in deze film van regisseur Paul Weitz, die eerder verantwoordelijk was voor ‘About a Boy’ (ook met Hugh Grant), ‘American Pie’ en ‘Down to Earth’. Om te beginnen natuurlijk reality tv, en dan met name de shows waarin onbekend talent hun kunsten mag vertonen aan het publiek op de nationale tv, hoewel Weitz beweert nog nooit een aflevering van ‘American Idol: The Search for a Superstar’ gezien te hebben voor hij het script van ‘Dreamz’ schreef. We zien hoe een aantal kandidaten gerecruteerd worden en wat voor marketingmechanisme er achter zit. Zo worden deelnemers niet alleen geselecteerd op hun talent of uitstraling, maar ook op hun sociale achtergrond, de bagage die ze meenemen. Als Martin Tweed (Hugh Grant), de presentator van het programma, er achter komt dat Sally Kendoo (alleen de naam is al grappig), prima rol van Mandy Moore overigens, een ex-vriendje heeft dat onlangs gewond uit Irak terug is gekomen, ziet hij dit als een uitkomst, want wát een kijkcijfers zal dat opleveren. De gehaaide Sally, die niets liever wil dan beroemd worden, begrijpt precies wat “Tweedy” bedoelt en neemt William (Chris Klein) weer terug. Grappig zijn de scènes waarin ze zichtbaar van hem – of liever zijn liefde voor haar – griezelt, en waarin ze deze steeds weer weet te verdoezelen.

Maar ook politieke satire mag niet ontbreken. De president – tijdens het overgrote deel van de film alleen maar Mr. President genoemd – heeft een flinke dip en dit uit zich in het niet openbaar verschijnen gedurende een aantal weken net nadat hij herkozen is. Mr. P. wordt voortreffelijk neergezet door Dennis Quaid. Omdat zijn populariteit aan het inzakken is, lijkt het zijn adviseur (Willem Dafoe in een parodie op Dick Cheney) een goed idee om als jurylid van het populaire American Dreamz te fungeren, en wel in de finale-aflevering. De onderhandelingen die hieraan vooraf gaan zijn erg komisch (“No commercial breaks.”). Quaids personage heet Stanton, maar had net zo goed George W. Bush kunnen heten, de verwijzingen zijn niet van de lucht.

Ook de scènes in het Amerikaans/Irakese gezin zijn grappig, de zojuist uit de oorlog van Irak weggestuurde Omer Obeidi (Sam Golzari) logeert bij zijn oom en tante en neef en nicht en heeft moeite zich aan te passen aan de Westerse cultuur. “Gaan jullie nu al weer naar het winkelcentrum? Daar zijn we vorige week al geweest! Zijn jullie iets vergeten te kopen?” Maar wat hij geweldig vindt is het podium waar neefje Iqbal zijn dans- en zangnummers oefent. Iqbal (Tony Yalda) hoopt dat zijn deelname aan het populairste tv-programma eeuwige roem zal veroorzaken, maar schikt zich vrij snel in het feit dat het team van American Dreamz toch voor zijn neef kiest. Tenslotte wordt ook de oorlog in Irak zelf geparodieerd, niet alleen door de uitzending van de pas bij het leger aangemelde William (“Heb je nog tips voor me?” vraagt hij aan een collega-soldaat als hij net in Irak is. “Wordt niet neergeschoten,” luidt het antwoord, waarop… je raadt het al…), ook door de scènes met de groep waaruit Omer is weggestuurd en de terroristen in Amerika die willen dat hij een zelfmoordaanslag pleegt.

Helaas is ‘American Dreamz’ van alles net niets. De personages zijn op enkele uitzonderingen na geen van allen sympathiek, waardoor van meeleven nauwelijks sprake is. Voor een satire is het script net niet bijtend genoeg en voor een doorsnee komedie is de film weer te spottend. Het verhaal is eigenlijk te mager om de volle speelduur te boeien. De goede acteerprestaties kunnen dit feit helaas niet verdoezelen.

Monica Meijer

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 1 juni 2006