Amor de hombre (1997)

Regie: Yolanda García Serrano, Juan Luis Iborra | 94 minuten | drama, komedie | Acteurs: Loles León, Andrea Occhipinti, Pedro Mari Sánchez, Armando del Río, Roberto Álvarez, Romà Sánchez, Jesús Cabrero, Sergio Otegui, Martin Kuiper, Joaquín Luna, Manuel Tiedra, Daniel Gutiérrez, Jimmy Heino, Carlos Ucar, Aitor Tejada, Enrique Neant, Daniel Díez, Ángel Alcázar, Juan León, David Usandizaga, Cristina Montero, Antonio Albert, Juan Luis Alvarez, Juan Luis Iborra, Fernando Valverde

Spanje was altijd het land van de Don Juans, de macho’s en de meesterversierders, maar of dat nog zo is…? Wie tegenwoordig een willekeurige Spaanse film bekijkt, zou haast denken dat die tijd voorbij is. De macho’s hebben plaats moeten maken voor veel kleurrijkere figuren. Homo’s, transseksuelen en travestieten maken tegenwoordig de dienst uit in de Spaanse cinema. Een van de mensen die deze trend heeft aangezwengeld is Pedro Almodóvar, die in de jaren tachtig met provocerende films als ‘La Ley del Deseo’ (1987) homoseksualiteit uit de taboesfeer haalde. Naast kleurrijke en kitscherige figuren kent zijn werk ook veel krachtige vrouwelijke personages, die voor een belangrijk deel verantwoordelijk zijn voor de diepgang in de films. Almodóvar bracht een ware ontketening teweeg en veel van zijn landgenoten lieten zich door hem beïnvloeden. Zo ook Yolanda García Serrano en Juan Luis Iborra. Het duo begon in de jaren negentig met het schrijven van scenario’s, maar het zou niet lang duren voor ze ook films zouden regisseren.

Hun regiedebuut maakten ze in 1997 met ‘Amor de hombre’, een film die overduidelijk beïnvloed is door Pedro Almodóvar. Het wemelt er van de homo’s, maar de centrale figuur is een sterke vrouw van middelbare leeftijd. Esperanza (Loles León) is een echte fag-hag; ze laat zich graag omringen door haar homoseksuele vrienden. Zelf is ze hetero en al jaren op zoek naar de ware. Maar in de liefde wil het niet zo vlotten. Hoe anders vergaat het haar beste vriend, advocaat Ramón (Andrea Occhipinti), die beweert kieskeurig te zijn en op zoek naar echte liefde, maar wel met de ene na de andere knappe vent het bed in duikt. Dat die hedonistische levensstijl zijn tol eist, ervaart Ramón aan den lijve als hij bij een knappe vent – die hij net twee minuten kent – achterop de motor springt en ze een ongeluk krijgen. Ramón is enige tijd aan huis gekluisterd en om hem te verzorgen besluit Esperanza tijdelijk bij hem in te trekken. Ze regelt dat Roberto (Armando del Río), de jongen die op de school waar ze werkt lichamelijke opvoeding geeft, hem helpt bij zijn revalidatie. Ramón raakt over zijn oren verliefd op de aantrekkelijke Roberto, maar deze moet niets van hem hebben. Pas wanneer hij helemaal hersteld is en bijna over zijn obsessie voor hem heen is, zoekt Roberto toenadering. Ramón hapt toe, tot grote teleurstelling van Esperanza die vreest dat Roberto er op uit is om het hart van haar beste vriend te breken.

Je hoeft geen helderziende te zijn dat de man die Esperanza gelukkig maakt Ramón is, ze heeft alleen de pech dat hij op mannen valt. Dat zagen we ook in ‘The Next Best Thing’ (2000), waarin Madonna een kind krijgt met haar homoseksuele vriend Rupert Everett. Ook de sit-com ‘Will & Grace’ met Debra Messing en Eric McCormack borduurt voort op dit thema. ‘Amor de hombre’ bestond al voordat deze serie werd gelanceerd, dus wellicht diende de film als inspiratiebron. Regisseurs Yolanda García Serrano en Juan Luis Iborra, die tevens het script schreven, benaderen hun personages op die typerende directe manier waar de Spaanse cineasten van deze tijd bekend om staan. Er wordt niet zoals in zijn Amerikaanse tegenhangers om de hete brij heen gedraaid, maar gewoon gezegd waar het op staat. En dat houdt de film licht, luchtig en helder. Maar ook oppervlakkig. Doordat het verhaal niet echt origineel en verrassend is, komt ‘Amor de Hombre’ over als een soap-serie die is uitgerekt tot een 94 minuten durende speelfilm. De prent wordt gepresenteerd als een komedie, maar verder dan wat gegniffel komt het niet. Dat betekent echter niet dat de film niet vermakelijk is; daar zorgt hoofdrolspeelster Loles León namelijk wel voor.

León is een graag geziene gast in de Spaanse cinema. De Catalaanse actrice geldt als een van de persoonlijke favorieten van Pedro Almodóvar. Met hem maakte ze drie films (‘Mujeres al borde de un ataque de nervios’ uit 1988, ‘¡Átame!’ uit 1990 en ‘Hable con ella’ uit 2002). León werd al drie keer genomineerd voor een Goya Award, de Spaanse tegenhanger van de Oscar. In haar rol als Esperanza staat ze altijd klaar voor haar vrienden, maar krijgt ze niet altijd terug wat ze verdient. Die tragiek wordt door de geroutineerde actrice op sublieme wijze neergezet. Ze weet zich in de cast omringd door bijna alleen maar mannen, die misschien best aantrekkelijk zijn maar toch heel wat minder weten te boeien dan zij. De geboren Italiaan Andrea Occhipinti zet Ramón neer als een egocentrische figuur die zijn vriendschap met Esperanza niet altijd op waarde weet te schatten. Wanneer hij dan eindelijk samen is met Roberto, de man waar hij al maanden achterna loopt, en hij nóg niet gelukkig is, beseft hij pas hoeveel Esperanza voor hem betekent. Armando del Río, die ook met het regisseursduo samenwerkte aan ‘KM.0′ (2000), zet de gluiperige Roberto wat vlak neer. Leuker zijn de bijrollen van Pedro Mari Sánchez, Roberto Álvarez, Jesús Cabrero (ook uit ‘KM.0′), Romà Sánchez en Sergio Otegui die tezamen een kleurrijk palet aan homo’s vormen. Boordevol clichés, maar absoluut een verrijking voor de film. Zoals we van Spaanse films gewend zijn is het technische gedeelte van de film prima verzorgd, al is er weinig creativiteit te vinden in de cameravoering. De warme en kleurige beelden en bijpassende muziek maken het geheel af.

‘Amor de Hombre’ is in principe niet meer dan een standaard verhaaltje over de vriendschap tussen een homoseksuele man en een heteroseksuele vrouw. Meer diepgang dan in een gemiddelde episode van een willekeurige soapserie vind je niet in deze prent. De film wordt gered door het sterke acteerwerk van met name de geweldige Loles León, die zo ongeveer in haar eentje de hele film draagt. Maar haar bijdrage, de kleurrijke bijrollen en oerdegelijke technische aspecten kunnen niet voorkomen dat ‘Amor de Hombre’ na afloop een leeg gevoel achterlaat.

Patricia Smagge