Amores perros (2000)

Regie: Alejandro González Iñárritu | 153 minuten | drama, thriller | Acteurs: Gael García Bernal, Vanessa Bauche, Goya Toledo, Emilio Echevarría, Álvaro Guerrero, Jorge Salinas, Marco Pérez, Rodrigo Murray, Humberto Busto, Gerardo Campbell, Rosa Maria Bianchi, Dunia Saldívar, Adriana Barraza, José Sefami, Lourdes Echevarría

‘Amores perros’ verwijst niet alleen naar liefde voor honden, maar is in Spaanstalige landen ook een pejoratieve term voor de liefde. Met andere woorden: love’s a bitch. Dat is dan ook de Engelse titel van de film. Leuke woordspeling, maar dan moet de maker ons ook een film voorschotelen die laat zien waarom hij dat vindt en dat doet ie niet. Wat niet wil zeggen dat Amores perros geen goede film is, maar deze driesmakenpizza, die ook nog eens in kleine stukjes door elkaar gehusseld is, ontbeert de zeggingskracht die daarvoor nodig is.

Dan nu naar dat wat de film wél is, namelijk een ontnuchterende beschrijving van hoe opportunistisch mensen in alle lagen van de – Mexicaanse – bevolking eigenlijk zijn en dat op een tamelijk geniale manier terugvoeren op hun omgang met dieren.

Iñárritu laat er geen gras over groeien. De lievige Octavio trapt in de listen van een vrouw, maar riskeert ook het leven van zijn hond Cofi in bloederige wedstrijden; de beeldschone Valeria (doet sterk aan Victoria Abríl denken) krijgt alles wat je in het leven krijgen kunt, maar geeft eigenlijk alleen maar om haar schoothondje en moordenaar ‘Chivo’ (oftewel ‘de geit’) kent het verschil tussen menselijk goed en kwaad niet eens meer, maar kan geen dier zien lijden. En om het allemaal nog erger te maken: ook de dieren hebben geen scrupules.

Als kijker sta je machteloos in al dit ‘realisme’. Heb je net sympathie voor Octavio gekregen, wordt het verhaal je uit handen gerukt en krijg je er een veel tragere vertelling over fotomodel Valeria voor in de plaats. Het lukt niet de tragiek van haar situatie te doorgronden. Alleen het cynische staren naar een billboard tegenover haar appartement, waarop zij – nog niet gehandicapt – begerig de wereld inkijkt, doet het filmhart weer wat opleven. De schwung keert terug met het relaas van ‘El chivo’, die zijn versteende leven een verrassende wending geeft. Maar dan is de film plotseling over.

‘Amores perros’ verveelt nergens; de rafelig latijnse, maar ook flitsend westerse stijl van Iñarritu heeft grote charme, maar zijn keuze uiteindelijk toch voor ‘moraal’ te gaan is een stap te ver. Het past niet in het cynisme dat hij de rest van de film nog met zoveel verve tentoonspreidt. Ook de keuze voor drie verhalen is het net niet. Maak anders drie films, of een soort Short Cuts. Iñarritu zal het zeker kunnen, met zo’n uitgesproken stijl en mensbeeld.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 29 maart 2001