An American in Paris (1951)
Regie: Vincente Minnelli | 114 minuten | romantiek, musical | Acteurs: Eugene Borden, Gene Kelly, Oscar Levant, Nan Boardman, Martha Bamattre, Leslie Caron, Madge Blake, Georges Guétary, Marie Antoinette Andrews, Nina Foch
Een jaar voordat de nu als beste musical aller tijden beschouwde maar destijds lauwtjes ontvangen ‘Singin’ in the Rain’ uitkwam, gooide een ander Gene Kelly-vehikel, ‘An American in Paris’, hoge ogen bij de Oscaruitreiking. Deze film verzilverde maar liefst 6 Oscarnominaties, waaronder die voor beste film, maar hoewel de dansscènes met Gene Kelly zoals altijd bijzonder zijn, het eindballet een waar kunststukje is, en de muziek van George Gershwin tijdloos is, haalt de film het niet bij zijn inmiddels meer geprezen “opvolger” ‘Singin’ in the Rain’. Toch staat ‘An American in Paris’ wel degelijk garant voor een kleine twee uur kleurrijk en levendig entertainment.
Één van de sterke punten van ‘An American in Paris’ is dat de gehele soundtrack bestaat uit originele nummers van George Gershwin, wat de film zijn eigen unieke jazzy sfeer geeft. Gekoppeld aan de danskunsten van Gene Kelly zorgt dit voor de hoogtepunten van de film. ‘Tra-la-la’, een duet met Oscar Levant aan de piano, toont een steeds uitbundiger tapdansende Kelly in een zolderkamertje in een scène die aanvoelt als een opmars voor de in eenzelfde setting plaatsvindende “Moses” uit ‘Singin’ in the Rain’. ‘I Got Rhythm’ is een leuk, frivool nummer met guitig ‘The Sound of Music’-sfeer vanwege het meezingende kinderkoortje. ‘Love Is Here To Stay’ is natuurlijk de titel van de beroemde liefdesballade die als een rode draad door de film loopt. Maar de grootste trekpleister op zang- en dansgebied, en hierdoor het sterkste gedeelte van de film zelf, is het indrukwekkende impressionistische finaleballet, dat met behulp van schilderingen, mooie decorstukken, en mensen als tableaus verschillende stadia in de centrale romance uitbeeldt. Dit ballet is bijzonder kleurrijk en afwisselend, waarbij het ook interessant is dat ieder subsegment een hele eigen choreografie en stijl heeft. Lyrisch, energiek, met slepende bewegingen of juist “traditioneel” flitsend tapdanswerk. Het is een genot om Kelly, maar ook danspartner en debutante Leslie Caron, in dit soort scènes te zien schitteren. Het verhaaltje zelf en de manier waarop alles geacteerd wordt is echter een stuk minder interessant en meeslepend. Het begint al bij de te theatraal gepresenteerde opening waarin de belangrijkste personages geïntroduceerd wordt. De grote gebaren en overdreven lachsalvo’s geven de kijker soms de indruk dat hij naar een stille film zit te kijken. Verder is het jammer dat de centrale romance weinig weet te boeien en niet heel geloofwaardig overkomt.
Gene Kelly is in feit een stalker die Caron in een café aantreft, haar heel brutaal de dansvloer op weet te krijgen, en de vrouw zelfs de volgende dag op haar werk komt opzoeken, terwijl ze geenszins heeft aangegeven maar enige interesse in de opdringerige man te hebben. Totdat hij even een raar sprongetje maakt in haar parfumeriewinkel alvorens haar uit te nodigen voor de lunch, en haar vertelt dat hij ook charmant kan zijn. Ineens moet ze lachen en is ze helemaal verkocht. De boodschap: stalken loont. Natuurlijk kan hun liefde niet meteen geconsumeerd worden, anders zou de film geen “drama” hebben en te snel zijn afgelopen. Dus zijn er nog een andere man en andere vrouw in het spel die voor driehoeksverhoudingen zorgen en de zaken compliceren. De afloop laat zich uiteraard raden, maar zonder veel emotie op te wekken.
De scènes tussen Kelly en Caron aan de waterkant zijn gelukkig nog wel enigszins charmant, maar veelal maakt de hele verhouding een weinig spontane indruk. En dat is jammer, omdat het hele verhaal hier toch in dramatische en romantische zin van afhankelijk is. Maar het is een musical en daarbij is het verhaal in feite bijzaak. De zang en dansnummers maken een musical tot wat hij is, en hierin stelt ‘An American in Paris’ niet teleur. Dit element houdt deze musical altijd kijkbaar. Het “samenkomen” van George Gershwin en Gene Kelly is nu eenmaal een gebeurtenis die niet gemist mag worden.
Bart Rietvink
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 2 mei 1952