An Angel at My Table (1990)
Regie: Jane Campion | 158 minuten | drama | Acteurs: Kerry Fox, Alexia Keogh, Karen Fergusson, Iris Churn, Kevin J. Wilson, Melina Bernecker, Mark Morrison, Katherine Murray-Cowper, Mark Thomson, Brenda Kendall, Paul Moffat, Martyn Sanderson, David Letch, William Brandt
De Nieuw-Zeelandse regisseuse Jane Campion brak in 1993 door met ‘The Piano’ maar vestigde drie jaar eerder al de aandacht op zich met ‘An Angel at My Table’. Haar verstilde filmstijl – een mengeling van Oceanische kleurenrijkdom en Engelse formaliteit – zou zich uitstekend moeten kunnen lenen voor de verbeelding van het leven van een schrijfster als Janet Frame (1924-2004), die in de jaren tachtig van de vorige eeuw een autobiografische trilogie uitbracht met dezelfde titel als deze film.
Frame had geen gemakkelijk leven. Opgroeiend als mollig, roodharig meisje in een druk gezin dat als asociaal beschouwd wordt, het verlies van een dierbaar zusje, acht jaar in een tehuis waar menswaardigheid ver te zoeken is: probeer op basis daarvan maar eens een stabiel individu te worden. Dat lukte deze verlegen Nieuw-Zeelandse toch redelijk, door haar schrijftalent, goedwillende mensen in haar omgeving en een vreemd soort optimisme.
Zo luidt Janet Frame’s biografie en zo leren wij haar ook kennen in ‘An Angel at My Table’. Wat opvalt aan de film is het doeltreffende spel van Kerry Fox als volwassen Janet, Campion’s aandacht voor visueel detail, de enorme cast en de lange speelduur. 158 minuten is veel voor een speelfilm waarin het drama wordt opgeofferd aan het zieleleven van de hoofdpersoon. Janet Frame is als volwassene weliswaar een interessant personage – je moet constant gissen naar de innerlijke roerselen die de oorzaak zijn van haar stuntelige gedrag, maar voelt de pijn met haar mee; toch is ‘An Angel at My Table’ voor het overgrote deel een vlakke, chronologische waslijst van levensfeiten, die het niveau van vergelijkbaar behandelde biopics als ‘Sylvia’ net weet te halen en aan hetzelfde manco lijdt: de kracht van het werk wordt nauwelijks gevoeld. Waar is de schoonheid van de woorden die de levenspijn verzacht? Campion laat het bij oppervlakkig citeren.
Het is het laatste uur dat de film redt, met een uitstekende Kerry Fox, die kilo’s moest aankomen voor haar rol. Fox maakt Janet een tikkeltje mysterieus en weet zo de juiste subtiliteit te vinden om het schrijnend onvermogen tot menselijk contact van haar personage niet zielig te laten worden. Het laatste was gecombineerd met de onderkoelde stijl van Campion fataal geweest. We kijken naar het leven van een vrouw wier (schrijf-)werk haar alles was en dat kan in beelden niet anders dan saaiheid opleveren. Een acteerprestatie van formaat bracht licht in de duisternis.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3
Bioscooprelease: 15 februari 1991