An Impossibly Small Object (2018)

Recensie An Impossibly Small Object CinemagazineRegie: David Verbeek | 100 minuten | drama, fantasie | Acteurs: Lucia, Chen-Hung Chung, David Verbeek, Klara Mucci, Lisa Lu, Tine Joustra

De Nederlandse filmmaker David Verbeek timmert al enkele jaren aan de weg met een knap en interessant oeuvre. Dat zijn naam echter niet bij iedereen een belletje zal doen rinkelen, kan alles te maken hebben met dat zijn films zich grotendeels in China en omgeving afspelen. Daarnaast heeft zijn werk iets transcendentaals over zich. Dat is wellicht niet voor iedereen, maar voor wie zich wel durft over te geven, gaat er een wereld van enigszins verhulde maar diepe emoties open. Hoewel de Oosterse decors op het eerste gezicht van een andere planeet afkomstig kunnen te lijken komen, zijn gemoedstoestanden universeel. Het onbekende wordt als vanzelf gekend. Het gevolg daarvan is dat Verbeek op een effectieve manier een brug tussen Oost en West weet te slaan. In tijden waarin grenzen weer tot ver boven kniehoogte worden opgetrokken, toont Verbeek hoe het anders kan.

Ook in ‘An Impossible Small Object’ zoekt Verbeek naar wat ons bindt. Dat doet hij zelfs vrij letterlijk, door zichzelf als personage op te werpen. Verbeek speelt een naamloze Nederlandse fotograaf die in het Taiwanese Taipei een intrigerend beeld van een meisje schiet dat op een nachtelijke parkeerplaats met haar vlieger speelt. Die foto wordt in de openingsscène door twee subsidieredacteuren onder de loep genomen. Voor de beeldesthetiek heeft het tweetal weinig oog. Meer zijn ze geïnteresseerd in de ongewone houding van het meisje en het feit dat ze op die al even ongewone plek en tijd met haar geliefde vlieger speelt. In plaats van het beeld te aanvaarden, veroordelen ze het. Westerse vooringenomenheid en onwetendheid staan elk objectief oordeel in de weg. Bovendien wordt ook de fotograaf, in zijn poging tot verbinding, terechtgewezen. Alles wat vreemd is, moet dat vooral ook blijven.

Na die afstandelijke opening schuift de aandacht van de film naar het meisje zelf, spelend met haar vlieger op dat in duisternis gehulde parkeerterrein. De toeschouwer krijgt daardoor eigenhandig de kans een oordeel te vellen over de waarachtigheid van dat beeld. Aanvankelijk is het even zoeken. De camera, stijlvol bestuurd door documentairemaker Morgan Knibbe (‘Those Who Feel The Fire Burning’), zweeft aanvankelijk frivool (maar afgemeten) om het meisje en haar vlieger heen. Naar enige betekenisgeving is het zoeken. Maar misschien is dat juist net de bedoeling. Door ons oordelend vermogen, vaak gekleurd door een Westers superieur perspectief, naast ons neer te leggen, kan het beeld zich vrijelijk openbaren. Pas als de toeschouwer zich mee laat voeren, en daadwerkelijk ziet en voelt, krijgt het beeld betekenis.

Het meisje, Xiao Han, brengt haar naschoolse dagen door op de straten van Taipei. Haar ouders hebben het te druk met hun eetstalletje. Haar oudere broer bekommert zich evenmin om haar. Vriendjes heeft ze, maar niet veel. Haar vlieger is misschien nog wel haar trouwste kameraad. Zeker als haar beste vriend Hao Hao op het punt staat naar de Verenigde Staten te verhuizen. De grotemensenproblemen gaan langs haar heen, tegelijkertijd zijn haar eigen moeilijkheden van wereldformaat. Dat is niet erg, want de wereld mag op die leeftijd nog om haar draaien. Het onschuldige kinderperspectief zet haar als het ware naast de realiteit, in een wereld van grenzeloosheid en geborgenheid.

De verhaallijn van Xiao Han wordt afgewisseld met dat van fotograaf Verbeek, die eenzaam door de Taiwanese hoofdstad trekt in de zoektocht naar de mooiste fotolocaties. Eenmaal terug in Nederland kan hij het gevoel van eenzaamheid niet van zich afschudden. Thuisvoelen doet hij zich er niet. Doordat hij zo vaak op reis is geweest, raakt hij langzamerhand onthecht van zijn omgeving. De realiteit glijdt onophoudelijk langs hem heen. Maar het gevoel van veiligheid dat hij zich uit zijn jeugd herinnert, is weg. Zo convergeren de tweeverhaallijnen thematisch tot één. En blijkt het onbekende zo vreemd nog niet te zijn.

Wouter Los

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 3 januari 2019