Ana y los otros (2003)

Regie: Celina Murga | 80 minuten | drama | Acteurs: Juan Cruz Díaz la Barba, Natacha Massera, Camila Toker, Ignacio Uslenghi

Buenos Aires was ooit het beloofde land voor Argentijnse jongeren. Vanuit het hele land stroomden hoopvolle, getalenteerde jonge mensen naar de hoofdstad om daar carrière te gaan maken of te studeren. De economische malaise die het land in de jaren negentig trof, betekende de doodsteek voor die beloftevolle jongeren. Buenos Aires werd het hardst getroffen en dus trokken de jonge mensen die vijf, zes, zeven jaar geleden naar de hoofdstad verhuisden, weer naar hun geboortestreek, in hoop daar een doel in hun leven te kunnen vinden. Ana (Camila Toker) is een van die mensen. Na zeven jaar in de grote stad, keert ze terug naar het kustplaatsje Paraná waar ze opgroeide. Het kost haar moeite om zich er weer thuis te voelen; aanvankelijk is het vooral aftasten. Ana lijkt wanhopig op zoek naar haar verleden, alsof ze zichzelf opnieuw wil ontdekken.

Een deel van haar verleden vindt Ana bij haar oude klasgenoten en vrienden. Met haar vroegere vriendin Nati (Natacha Massera), inmiddels gelukkig getrouwd, moeder van een dochter en een tweede kind op komst, haalt ze herinneringen op. Tijdens een dorpsfeest ziet ze ook andere oude bekenden, onder wie Diego (Ignacio Uslenghi) die bekent vroeger verliefd op haar te zijn geweest. Misschien is hij het nog steeds wel. Ana heeft echter geen oog voor hem. Haar zoektocht naar haar verleden blijkt namelijk vooral een zoektocht naar haar oude liefde Mariano. Net als zij is hij vertrokken uit Paraná. Navraag levert haar interessante informatie op. Zo maakt hij carrière in de journalistiek en woont hij inmiddels in Victoria, maar niemand heeft hem de laatste tijd gezien of gesproken. Ana besluit een auto te huren en Mariano op te zoeken. Durft ze de confrontatie met haar verleden aan?

‘Ana y los otros’ (2003) is de debuutfilm van de jonge Argentijnse regisseur Celina Murga (1973). In alle opzichten oogt dit minimalistische drama naturel: de acteerprestaties zijn ontdaan van alle franje, het camerawerk is sober en realistisch en de verhaallijn eenvoudig. In feite observeert Murga haar cast van een afstandje, gunt ons een blik in hun leven. Dit zijn mensen die op het punt staan zich te settelen of dit kort geleden gedaan hebben. Velen van hen hebben hoge verwachtingen van het leven maar moeten nog maar zien of ze die waar zullen maken. Gingen hun gesprekken acht jaar geleden vooral over relaties, nu is dat in feite nog steeds zo. Camila Toker, die Ana speelt, draagt de hele film op haar ranke schouders. In feite toont ‘Ana y los otros’ haar innerlijke zoektocht naar zichzelf en naar haar verleden. Door haar ontmoetingen met de mensen uit haar jeugd leren we haar steeds wat beter kennen, maar ze blijft altijd iets mysterieus en ondoorgrondelijks houden.

‘Ana y los otros’ is niet de meest dynamische film. Zeker de eerste helft van dit tachtig minuten durende drama is weinig opwindend, omdat er niet veel gebeurt. Ana loopt wat heen en weer, praat over koetjes en kalfjes met haar oude vrienden en dat is het dan. Pas wanneer ze besluit Mariano op te zoeken, leeft de film op. De beste scènes zitten dan ook tegen het einde, wanneer ze een voorzichtige vriendschap aangaat met een buurjongetje van Mariano, gespeeld door Juan Cruz Díaz la Barba. Haar contact met de jonge Matías heeft iets ontwapenends. In deze scènes gebeurt meer dan in al het voorafgaande bij elkaar. Net wanneer je denkt dat de film loskomt, is het afgelopen. Het observeren heeft Celina Murga goed onder de knie, ze moet alleen nog een balans zien te vinden in hetgeen ze haar publiek voorschotelt.

Het is jammer dat Murga haar beste scènes pas voor het laatst bewaart; sommige kijkers zijn dan misschien af afgehaakt. ‘Ana y los otros’ is een knap staaltje observatiecinema, dat echter niet altijd voldoende weet te boeien. Zeker niet onaardig voor een debuut!

Patricia Smagge