Andrew Jenks, Room 335 (2006)

Regie: Andrew Jenks | 90 minuten | documentaire |

Harbor Place is een bejaardenhuis in zonnig Florida dat van alle gemakken is voorzien. Er is een golfterreintje, een zwembad, iedere week komt een manicure langs en er wordt van alles georganiseerd voor de bewoners. De jonge Andrew Jenks kreeg de kans om zes weken in dit luxe bejaardentehuis te verblijven en om zelf te ondervinden hoe de bewoners leven. Zijn eveneens piepjonge vrienden legden alles vast op film.

Met deze eersteling bewijst Jenks zich als een navolger van Nick Broomfield en Michael Moore. Dat betekent in dit geval dat we meer van Jenks zien dan ons lief is. Jenks aan het bingoën, Jenks stoeiend met zijn bejaarde vriend Bill, Jenks aan het rondscharrelen in de gangen, Jenks in het zwembad en ga zo maar door. Hoewel de regisseur een prettige verschijning is en het hart op de juiste plaats lijkt te hebben, mist hij (nog) de persoonlijkheid en scherpte om al die aandacht te rechtvaardigen.

De interviews met de bewoners kenmerken zich door een treurig stemmende oppervlakkigheid. Natuurlijk wil onze held weten of de bejaarden nog aan seks doen en hoeveel Hawaii-shirts Bill in zijn kast heeft hangen. Soms beginnen de inwoners zelf over iets persoonlijks te praten, zoals de dood van een echtgenoot, maar dan komt Jenks niet verder dan de vraag hoe die echtgenoot dan heette. Ook komen we niets te weten over de achtergrond van deze mensen, die toch een groot deel van de 20e eeuw hebben meegemaakt.

In het laatste kwartier vervalt ‘Andrew Jenks, Room 335′ van licht irritant tot behoorlijk stuitend. We zien de gruwelijke, gruwelijke doodsstrijd van een van de bewoners, een moment waarop je als kijker zou willen dat de camera wordt uitgezet. Niet omdat je het niet kunt aanzien maar om de vrouw discreet en waardig te laten sterven. Maar de camera wordt pas uitgezet nadat onze held heeft geknield bij de halfstikkende vrouw en samen met haar een poging tot bidden heeft ondernomen. Daarna gaan we over op de rouwdienst, dat wil zeggen op de rede die Jenks daar houdt en zijn laatste momenten beschrijft met de stervende. Haar laatste woorden waren ‘thanks’, gericht tegen wie anders dan Andrew Jenks.

Als na anderhalf uur afscheid moet worden genomen weten we veel meer over Andrew Jenks dan over de bejaarde inwoners van Harbor Place. We zien nog hoe Andrew iedereen beknuffelt en hoe alle bewoners een fotootje krijgen (driemaal raden wie er op dat fotootje staat). ‘Andrew Jenks, Room 335′ doet verlangen naar vroeger tijden, toen jongemannen die verliefd waren op zichzelf nog het fatsoen hadden in een narcis te veranderen. Nu moeten ze zo nodig documentaires maken.

Henny Wouters