Anne Trister (1986)

Regie: Léa Pool | 103 minuten | drama | Acteurs: Albane Guilhe, Louise Marleau, Lucie Laurier, Guy Thauvette, Hugues Quester, Nüvit Özdogru, Kim Yaroshevskaya

Hoewel ‘Anne Trister’ onderdeel was van de officiële selectie van het 36e Filmfestival Berlijn, is het geen bijster goede film, maar met name saai. Er zijn weinig dialogen die het verhaal wat spannender maken of meer body geven. De hoofdpersoon drentelt een beetje rond in de film en lijkt niet te weten wat ze wil in het leven. Op zich is dat niet erg, maar het zou wel leuker voor de kijker zijn als ze wat actiever op zoek was met uit te vinden in het leven wat ze dan wél wil. De andere personages zeggen eigenlijk ook niet veel en voegen weinig toe. Aan het einde van de film vraag je je af waar je nou naar gekeken hebt.

‘Anne Trister’ is op zich geen verkeerd verhaal: Anne verlaat na de dood van haar vader haar moeder, haar vriend en haar opleiding aan de kunstacademie en verhuist naar Quebec om te ontdekken wie ze nu eigenlijk is. Daar aangekomen kan ze via een vriend van de familie werken in een groot atelier en bij een vriendin van de familie, Alix, kan ze blijven logeren. Tijdens het opknappen van het atelier ontdekt ze dat ze van Alix houdt die op haar beurt ook gevoelens voor Anne heeft. Maar of dat nou dezelfde gevoelens zijn?

‘Anne Trister’ had best heftig kunnen worden. Anne had diep kunnen zinken op zoek naar zichzelf en kunnen vluchten in drank, drugs of seks. Het had interessante ontmoetingen kunnen opleveren met mensen die je nu eenmaal tegenkomt als je ervoor openstaat in het leven. Mensen die haar hun goede advies hadden willen opdringen, of van haar hadden willen profiteren of haar tenminste een eindje op weg hadden kunnen helpen in haar zoektocht. Maar niet deze Anne. Brave Anne. Behalve dan dat ze denkt verliefd te zijn op een vrouw. Een vrouw omdat haar moeder er nooit voor haar was en ze behoefte heeft aan liefde.

In ‘Anne Trister’ verschuift de aandacht langzaamaan naar het leven van Alix, wat in essentie mooi bedacht is, want het had de andere kant van de aantrekkingskracht tussen Anne en Alix kunnen laten zien. Ook daar weer hetzelfde probleem: er gebeurt zo weinig. En het leidt ook af, de film heet toch Anne Trister? De scène waarin Anne en Alix elkaar aangekleed in bed aan blijven kijken, een soort van oogduel met de vragen in hun achterhoofd ‘wat wil ik van jou’ en ‘wat wil jij van mij?’, had zich best een half uur eerder af kunnen spelen. Dan had er iets meer vaart in de film gezeten. Tenzij er zich meer actie in beide levens had voorgedaan natuurlijk..

Misschien werd de film in 1986 goed bevonden werd omdat het over liefde tussen twee vrouwen gaat. Die jaren tachtig sfeer is erg leuk maar tegenwoordig is ‘Anne Trister’ niks speciaals.

Barbara Plasmans

Waardering: 2

Bioscooprelease: 6 november 1986