Anni felici (2013)

Regie: Daniele Luchetti | 117 minuten | drama | Acteurs: Kim Rossi Stuart, Micaela Ramazzotti, Martina Gedeck, Samuel Garofalo, Niccolò Calvagna, Pia Engleberth, Benedetta Buccellato, Angelique Cavallari, Ivan Castiglione, Sylvia De Fanti

Die goeie ouwe tijd. Meestal weet je pas welke periode dat was, als je er jaren later op terugkijkt. De Italiaanse filmmaker Daniele Luchetti heeft met ‘Anni felici’ (2013), de letterlijke vertaling van het eerder genoemde Nederlandse gezegde, een ode gebracht aan de periode uit zijn leven waarin hij zich het gelukkigst voelde. Het verhaal in de film is gedeeltelijk gebaseerd op Luchetti’s eigen jeugd. Sterker nog; de nostalgische familiebeelden die de oudste zoon Dario (Samuel Garofalo) schiet met de van zijn oma gekregen Super-8-camera, zijn veertig jaar geleden door de toen nog jonge regisseur zelf gemaakt. Of zijn vader net zo’n narcistische kunstenaar was als de door Kim Rossi Stuart geportretteerde vader van Dario, laat hij echter in het ongewisse.

Die kunstenaar, Guido, en zijn vrouw Serena (Micaela Ramazzotti) zitten middenin een huwelijkscrisis als we kennismaken met het gezin, in de zomer van 1974. En dat heeft alles te maken met het vak dat de ijdele Guido uitoefent; hij ontwerpt en maakt lampen in de vorm van vrouwenlichamen. Dat hij de mallen voor zijn kunstwerken maakt door jonge vrouwenlichamen in te smeren met gips, daar is Serena uiteraard niet gelukkig mee. Dario en zijn jongere broertje Paolo (Niccolo Calvagna) krijgen van hun vader te horen dat ze hun mond moeten houden over wat er in het atelier gebeurt, maar Serena weet natuurlijk wel beter. Als Paolo bij een tentoonstelling van pa’s lampen zonder blikken of blozen verteld welk model bij welk kunstwerk hoort, hebben we de poppen helemaal aan het dansen. Hij belooft beterschap, maar is niet van plan die belofte waar te maken. Wanneer een bevriende galeriehoudster (Martina Gedeck) een plekje voor hem regelt op een prestigieuze kunsttentoonstelling in Milaan, aarzelt hij geen moment. Een kunstcriticus zonder genade legt daar echter al zijn kwetsbaarheden en onzekerheden bloot en in één klap is de egocentrische Guido terug op aarde. Dezelfde galeriehoudster die haar man naar Milaan stuurde, neemt Serena ondertussen mee naar een feministisch zomerkamp in het zuiden van Frankrijk.

Daniele Luchetti kennen we van ‘Mio fratello è figlio unico’ uit 2007 en net als in die film is ook in ‘Anni felici’ het gezin de spil van het verhaal. De gemankeerde kunstenaar is zo geworden onder druk van zijn veeleisende moeder. Zijn vrouw heeft van huis uit juist het warme familiegevoel meegekregen, maar heeft het gevoel dat ze gefaald heeft als ze inziet dat haar eigen gezin nooit aan haar hoge idealen zal voldoen. Galeriehoudster Helke schudt beide wakker en brengt daarmee de personage-ontwikkeling op gang. Waar Luchetti nou naartoe wil met zijn film wordt nooit duidelijk. En de personages hebben wel iets interessants, maar worden eigenlijk niet echt sympathiek. Daardoor raakt het je allemaal niet wat ze meemaken. Dan is het maar goed dat ‘Anni felici’ van begin tot einde vrij luchtig blijft; er mag dan een huwelijkscrisis gaande zijn, maar daar hoeven we niet te zwaar aan te tillen. Per slot van rekening is dit de periode waar Dario en Paolo later op zullen terugkijken als ‘die goede ouwe tijd’.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 8 mei 2014
DVD-release: 25 september 2014