Annie (2014)

Regie: Will Gluck | 118 minuten | komedie, drama, familie, musical | Acteurs: Quvenzhané Wallis, Jamie Foxx, Cameron Diaz, Rose Byrne, Bobby Cannavale, Adewale Akinnuoye-Agbaje, David Zayas, Zoe Margaret Colletti, Nicolette Pierini, Eden Duncan-Smith, Amanda Troya, Dorian Missick, Tracie Thorns, Stephanie Kurtzuba, Peter Van Wagner, Ray Iannicelli, Michael J. Fox, Jill Nicolini, Raushana Simmons, Brad Bong, Andrew Fleming, Ty Jones, Jessica Sherr

Het verhaal van weesje Annie, al talloze keren voor het publiek gebracht in alle denkbare vormen, krijgt in de Will Gluck-variant uit 2014 een eigentijdse uitvoering. Weg is het weeshuis, de groezeligheid en The Great Depression, in ‘Annie’ maken mobiele telefoons, social media en zorgvuldig uitgestippelde carrières een belangrijk onderdeel uit van de plot. Wat overblijft van de meest bekende uitvoering van het verhaal, de film uit 1982, zijn de grote lijnen en enkele verwijzingen naar de haardracht van Aileen Quinn en Albert Finney.

Wie gelooft dat de eerste Annie in beeld “onze” Annie is, heeft niets van de promotie voor deze moderne musical meegekregen. Annie wordt gespeeld door Quvenzhané Wallis, jongste Oscargenomineerde voor haar rol in ‘Beasts of the Southern Wild’. Net als Aileen is ze een brok energie en optimisme, ondanks haar omstandigheden. Ze woont samen met vier andere meisjes bij haar pleegmoeder Colleen Hannigan (Cameron Diaz), die per kind zo’n 160 dollar per week ontvangt en zo – na haar 90’s hit met C+C Music Factory (waarom C+C Music Factory?) – in haar onderhoud voorziet. Hoewel Miss Hannigan niet bepaald overstroomt van moederliefde, voelt het al snel ingezette “It’s a Hard Knock Life” meteen al misplaatst. Als je de leefomstandigheden van de meiden in beide ‘Annie’-films vergelijkt met een fiets, is die uit 1982 een roestig exemplaar met een half stuur, twee lekke banden en een ontbrekend zadel en die uit 2014 een vrolijk gekleurd tweedehandsje met een slag in het wiel en een rammelende kettingkast, maar mét bloemetjes rondom het fietskrat op de voordrager.

‘Annie’ (2014) slaagt er op die wijze steeds maar niet in om de kijker mee te sleuren in het verhaal. Quvenzhané is een prima actrice, maar als Annie is ze hier te zelfstandig en te commercieel. Kijkers moeten geloven dat ze niets liever wil dan haar ouders vinden, maar moeten overtuigd worden door slechts het tonen van een wekelijks terugkerend bezoek aan een Italiaans restaurant en een bezoekje aan het gemeentehuis om haar dossier op te vragen. Dat ze meteen het mediaspel van de op een betrekking als burgemeester van New York mikkende Will Stacks (Jamie Foxx) meespeelt, voelt onnatuurlijk en zijn snobistische en kieskeurige maniertjes maken te snel plaats voor vaderlijke gevoelens.

De verhaallijn rondom de zogenaamd teruggevonden ouders van Annie is ook flink aangepast, met name de rol die Miss Hannigan daar in speelt. Op zich is het in deze versie logisch dat het een politiek spelletje is, maar campagneleider Guy (Bobby Cannavale) heeft te weinig charisma om de interesse van het publiek vast te houden. Ook Cameron Diaz is niet op haar plek in deze film. Haar over-the-top vertolking van Miss Hannigan mist venijn en en is al helemaal niet grappig. De rollen van de andere wezen zijn tot een minimum beperkt, maar het is wel bijzonder vreemd dat zij in eerste instantie zelfs meehelpen aan het bedrog van de teruggekeerde ouders.

Deze versie van ‘Annie’ mist de magie die John Huston met zijn film wél wist te creëren. De liedjes zijn hier en daar wat aangepast, gemoderniseerd uiteraard, maar geen van hen weet echt te raken, zeker de nieuw geschreven nummers niet. De optredens zijn op zich in orde, maar het geheel ontbreekt het aan hart en ziel. Daarnaast is de montage slordig, wat ertoe leidt dat de liedjes vaak zomaar uit het niets komen. Ook de choreografie laat te wensen over. Dieptepunt is “I Think I’m Gonna Like It Here”, maar ook de geüpdatete versies van “Easy Street” en “Little Girls” zijn nauwelijks de moeite waard. En dan vergeten we nog ”The City’s Yours”. Een musicalnummer dat zittend – met veiligheidsriemen vast – uitgevoerd wordt? Het kan in ‘Annie’, maar het werkt niet.

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Rose Byrne is een absolute verademing en Quvenzhané is, ondanks haar eigengereidheid, meestal gewoon erg schattig. Ondanks de lange speelduur voelt deze ‘Annie’ minder uitgerekt dan die uit 1982, hoewel de spanningsopbouw in de jaren tachtigklassieker stukken beter was. Aardig niemendalletje, dat je morgen al weer vergeten bent.

Monica Meijer

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 18 december 2014
DVD- en blu-ray-release: 29 april 2015