Antoinette dans les Cévennes (2020)

Recensie Antoinette dans les Cévennes CinemagazineRegie: Caroline Vignal | 97 minuten | avontuur, komedie | Acteurs: Laure Calamy, Benjamin Lavernhe, Olivia Côte, Marc Fraize, Jean-Pierre Martins, Louise Vidal, Lucia Sanchez, Maxence Tual, Marie Rivière, François Caron, Ludivine de Chastenet, Bertrand Combe, Pierre Laur, Denis Mpunga, Dorothée Tavernier

Wat doe je als Parisienne wanneer je getrouwde minnaar een beloofd weekje samen weg moet laten schieten omdat zijn vrouw met haar gezin een weekje wil gaan wandelen in de bergen van het Centraal Massief? Dan boek je ook een vakantie daarheen, in de hoop hem onderweg tegen te komen. O ja, Antoinette is ook eens de lerares van de dochter van haar minnaar. Want zo kennen ze elkaar. Antoinette boekt haar wandelvakantie met een ezel en krijgt de nukkige Patrick toegewezen, die amper met haar wil lopen, maar gaandeweg door haar in vertrouwen wordt genomen.

Dit alles kan eigenlijk alleen in Frankrijk gebeuren, waar blijkens de luchtige toon van ‘Antoinette dans les Cévennes’ maar weinig morele dilemma’s aan het gedrag van Antoinette verbonden zijn. Of echte consequenties.

De hoofdrol van Antoinette is voor Laure Calemy, die lichtelijk hysterisch en met grote verdwaasde ogen in de wereld rondloopt. Ze is fysiek klungelig en kan totaal niet met dieren omgaan. Ook niet met mannen overigens, wat blijkt uit de verhalen die ze al lopend aan Patrick vertelt over haar vorige flirts, kortstondige relaties en losse affaires.

Voor haar nieuwe minnaar Vladimir (Benjamin Lavernhe) heeft ze een hevige bevlieging. Ze zwijmelt als een tienermeisje, maar of ze nu echt diepere gevoelens voor hem heeft, blijft lang onduidelijk. En als dat niet zo is, waarom reist ze dan in hemelsnaam achter hem aan?
De ezel Patrick lijkt Antoinette met zijn hoofdbewegingen, op strategische balken en onverschillig ogende blikken beter te begrijpen dan wie ook.

Regisseur Caroline Vignal schreef ook het verhaal en baseerde het mede op een wandeltocht die ze tien jaar geleden in de Cevennen maakte met haar jonge dochter (er was destijds overigens geen minnaar in het spel). Tijdens de film zijn er regelmatig verwijzingen naar de beroemde schrijver Robert Louis Stevenson, onder andere bekend van ‘Treasure Island’ (Schateiland) en ‘The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde’. Stevenson schreef in 1879 een ander boek ‘Travels with a Donkey in the Cévennes’, één van de eerste echte reisboeken, een verslag van zijn wandeltocht met een ezel om zijn liefdesverdriet over zijn met een ander getrouwde geliefde te vergeten. Het trekt tot op de dag van vandaag toeristen aan, die zijn route – al dan niet met ezel – volgen.

‘Antoinette dans les Cévennes’ is oppervlakkig, met flauwe, kluchtige humor en hangt van best wel een grote verzameling clichés aan elkaar. Gelukkig is de film prachtig om naar te kijken. De landschappen zijn een betoverende schoonheid, het is stralend weer en Antoinette wandelt rond in een reclamefolder van de regionale VVV. Calmay weet Antoinette net zo spontaan te spelen dat het bijna geloofwaardig wordt en de irritatie tot een minimum te beperken.

Maar als je de film gezien hebt, denk je wel: waarom? Wat was hier nu de boodschap en de toegevoegde waarde van? Waarom heeft regisseur Vignal twintig jaar lang geen film gemaakt en komt ze dan hiermee? Maar dan bedenk je weer dat Patrick de ezel (die door drie verschillende ezels gespeeld werd blijkens de aftiteling) best wel grappige momenten heeft, de film er mooi uitziet en het eigenlijk allemaal ook geen kwaad kan. ‘Antoinette dans les Cévennes is luchtig entertainment in zonovergoten berglandschappen en dat 90 minuten lang. Beter dan naar buiten kijken als het regent.

Hans Geurts

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 15 oktober 2020
DVD-release: 5 februari 2021