Apollo 11 (2019)

Recensie Apollo 11 CinemagazineRegie: Todd Douglas Miller | 93 minuten | documentaire, geschiedenis | Met: Neil Armstrong, Michael Collins, Buzz Aldrin, Deke Slayton, Clifford E. Charlesworth, Bruce McCandless II, H. David Reed, Charles Duke, Gene Kranz, Bill Anders, Jim Lovell, John F. Kennedy, Janet Armstrong, Patricia Mary Finnegan, Andy Aldrin

Op 20 juli 1969 zette de mens voor het eerst voet op de maan. Wereldwijd leefden miljoenen mensen mee met de Apollo 11-missie van de astronauten Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins. Vijftig jaar na dato kunnen we deze ‘kleine stap voor de mens, maar grote sprong voorwaarts voor de mensheid’ herbeleven in de documentaire ‘Apollo 11’. Het hart van de film wordt gevormd door nog niet eerder vertoonde beelden en geluidsopnames uit de Amerikaanse National Archives. Het materiaal was jarenlang in het bezit van NASA, maar werd in de loop der jaren overgeheveld naar de National Archives. Hier bleef het lange tijd grotendeels ongebruikt op de plank liggen.

‘Apollo 11’ is feitelijk een chronologisch gemonteerde vertoning van de gerestaureerde archiefbeelden. De focus ligt exclusief op het herbeleven van de missie. Dit betekent dat er geen wetenschappers of historici voorbijkomen die context aanleveren bij de beelden die aan het oog van de kijker voorbijtrekken. Het karakter van de beelden leent zich ook wel voor die aanpak. Omdat veel van het originele filmmateriaal in 70mm-formaat (het breedste dat er is) is geschoten, is de mate van detail en scherpte verbluffend. Dit, in combinatie met de hoge resolutie van de gerestaureerde beelden, versterkt het gevoel dat je als kijker even middenin de immense NASA-controlekamer zit of naast de astronauten staat als ze hun ruimtepakken aantrekken. Ook de kleuren geven de film een extra dimensie. Ze doen weinig onder voor de kwaliteit die een goede camera van moderne makelij levert. Qua rijkheid en uiterlijk doen de kleurtonen denken aan originele Kodachrome.

‘Apollo 11’ richt zich niet exclusief op de lotgevallen van de drie astronauten en de technische details van de missie, maar herbergt ook beelden van de massa’s Amerikanen die ten tijde van de maanmissie samenkwamen op parkeerplaatsen of stranden om de lancering van de Apollo 11 te aanschouwen. Dit zorgt voor een mooi tijdsbeeld (let bijvoorbeeld op de zonnebrillen) van de jaren zestig van de twintigste eeuw. Ook de spannende missiemomenten, zoals het koppelen van de maanlander The Eagle en het ruimtevaartuig Columbia, worden mooi vanuit de oude doos op het moderne beeldscherm getoverd.

Hoewel ‘Apollo 11’ een gedegen reconstructie van een historische mijlpaal is, maakt de film weinig emoties los. Dat is te wijten aan de klinische aanpak van regisseur Todd Douglas Miller. Omdat de film vooral een aaneenschakeling van gebeurtenissen zonder verdere artistieke interpretatie is, overheerst soms toch een gevoel van droogheid, ratio en afstand. De verwondering, die astronaut Aldrin bijvoorbeeld uitdrukt met zijn beschrijving ‘magnifieke verlatenheid’ bij het aanschouwen van het maanoppervlak, ontbreekt grotendeels, met name omdat ‘Apollo 11’ uiteindelijk toch vooral een door unieke beelden ondersteunde opsomming van feitelijke gebeurtenissen is.

‘Apollo 11’ is een onberispelijk en visueel aantrekkelijk tijdsdocument dat diverse facetten van de Amerikaanse maanlanding fraai belicht. De nadruk op processen en techniek zorgt er echter wel voor dat het menselijke aspect in deze film over een unieke menselijke prestatie wat ondergesneeuwd raakt.

Frank Heinen

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 27 juni 2019
VOD-release: 4 november 2019