Apostle (2018)

Regie: Gareth Evans | 129 minuten | horror | Acteurs: Dan Stevens, Lucy Boynton, Mark Lewis Jones, Bill Milner, Kristine Froseth, Paul Higgins, Michael Sheen, Richard Elfyn, Catrin Aaron, Ioan Hefin

Brute actiescènes, een religieuze cult, drugsgebruik en klimaatverandering; het komt allemaal voorbij in deze horror van Gareth Evans. Een producent bekend om zijn intense actiefilms zoals ‘The Raid’ (2011) duikt met ‘Apostle’ de duistere diepte in van een Wels eiland. Het eindresultaat is knap te noemen; Evans weet met weinig ervaring in het horrorgenre een film neer te zetten die de kijker diep zal schokken en wakker houdt. Een vergelijking met de cultfilm ‘The Wicker Man’ (1973, Robin Hardy) is snel gemaakt.

Het verhaal van ‘Apostle’ draait om de hoofdpersoon Thomas, wiens zus door een religieuze cult gekidnapt is en vastgehouden wordt op hun eiland. In een poging haar te redden reist Thomas af en raakt hij al snel verwikkeld in de doodsstrijd waar de cult zich in bevindt. Men ligt overhoop met elkaar, herbergt persoonlijke geheimen en zoekt tegelijkertijd oplossingen voor een dreigende hongersnood.

Terwijl je kijkt, bekruipt je het gevoel dat je samen met Thomas in een heksenketel bent beland, één die opgestookt wordt met intense muziek, een beklemmende sfeer en vooral veel bruut geweld. De film strooit niet rijkelijk met jumpscares, maar speelt met de psychologie van de kijker, waarbij Evans zich laat ondersteunen door onheilspellend camerawerk. In het verhaal wordt de spanning langzaam opgebouwd en slaat die uiteindelijk in als een bom. Hierbij wordt de kijker gaandeweg het eiland ingezogen, naarmate je steeds meer kennis maakt met de dagelijkse gang van zaken bij de cult.

Wat ‘Apostle’ goed doet naast het creëren van een ware horrorsfeer is de cultleden daadwerkelijk tot hun recht laten komen als individuen. Zij zijn geen cliché schurken zoals je die vaak in horrorfilms ziet, maar verrassend genoeg veelal sympathieke mensen. Je leert over hun rituelen, hun relaties en hun problemen. De cultleden blijken naarmate de film vordert een slaaf van hun eigen religie, die draait om het uitbuiten van een goddelijke eilandkracht om welvaart te creëren.

De menselijkheid die Evans aan de cultleden toekent, is onderdeel van een metafoor waarin de kracht van het eiland symbool staat voor Moeder Aarde. Wanneer de cultleden de grenzen van hun eigen wereld overschrijden, is rampspoed geboren. Hiermee waarschuwt Evans ons voor de gevolgen van uitputting van onze omgeving, een zeer relevante boodschap in tijden van klimaatverandering. Helaas blijft dit aspect van de film onderontwikkeld, waardoor de waarschuwing minder krachtig overkomt.

Dit gebrek aan uitwerking is exemplarisch voor meer problemen met ‘Apostle’. De kijker wordt soms geconfronteerd met een gebrek aan informatie en context, waardoor het lijkt alsof je door de Welse bomen het bos niet meer ziet. De hoofdpersoon, ondanks de uitstekende prestatie van Dan Stevens, blijkt te weinig uitgediept. Zijn personage verdient eigenlijk meer diepgang, evenals die van de belangrijkste vrouwelijke speelster (Lucy Boynton). Het gebrek aan deze uitdieping maakt verschillende wendingen in de film onverwacht, wat menig kijker zal frustreren.

Ondanks enkele struikelblokken in het plot en de onderontwikkeling van sommige personages slaagt Gareth Evans erin met ‘Apostle’ een meeslepende horrorfilm neer te zetten. Voor liefhebbers van psychologische thrillers en horror is deze film zeker het bekijken waard, alhoewel het door een aantal flink brute geweldscènes niet iedereen lekker op de maag zal vallen. De film is in ieder geval een opmerkelijke toevoeging aan het oeuvre van Gareth Evans, die hiermee zijn veelzijdigheid als regisseur bewijst.

Tijs Hardam

Waardering: 4