Arrietty-Kari-gurashi no Arietti (2010)
Regie: Hiromasa Yonebayashi | 94 minuten | animatie, fantasie | Originele stemmencast: Mirai Shida, Ryûnosuke Kamiki, Shinobu Ôtake, Keiko Takeshita, Tatsuya Fujiwara, Tomokazu Miura, Kirin Kiki
Animatiefilms uit de stal van Studio Ghibli zijn, zeker in Azië, mateloos populair. Ook in Europa en de VS groeit de aanhang van de door meesteranimator Hayao Miyazaki opgezette studio gestaag, dankzij successen van films als ‘Spirited Away’ (2001 – de film die de Oscar voor beste animatiefilm in de wacht sleepte), ‘Howl’s Moving Castle’ (2004) en ‘Ponyo on the Cliff by the Sea’ (2008). De oudere films van Ghibli, dat al in 1985 werd opgericht, winnen met terugwerkende kracht eveneens aan erkenning. Hoewel Miyazaki en collega Isao Takahata de pensioengerechtigde leeftijd inmiddels allang bereikt hebben, gaan ze gewoon door met films maken. Aan opvolging wordt echter ook gewerkt. Hiromasa Yonebayashi staat te popelen om het stokje over te nemen en kreeg van Miyazaki de kans om zijn regiedebuut te maken met ‘Arrietty’ (2010). Het verhaal over het piepkleine meisje Arrietty lag al veertig (!) jaar op de plank, dus werd het hoog tijd de film nu eindelijk eens in de zalen te brengen.
De veertienjarige Arrietty is, net als de rest van haar familie, zó klein dat ze onder de vloer van de huizen van normale mensen kunnen wonen. Ze hebben hun bestaan altijd verborgen weten te houden en dat willen ze graag zo houden. Hun eigen huis bestaat uit spullen die ze ‘geleend’ hebben van de normale mensen. Wanneer Arrietty voor het eerst met haar vader mee ‘uit lenen’ gaat, wordt ze opgemerkt door Sho, een jongen van haar eigen leeftijd maar van normale grootte, die bij zijn tante logeert in afwachting van zijn operatie. Hoewel Arrietty’s ouders haar ten strengste verboden hebben de grote-mensenwereld op te zoeken, maakt Sho haar wel nieuwsgierig. Al gauw ontdekt ze echter dat niet alle mensen haar even vriendelijk benaderen als Sho; sommigen van hen kun je maar beter uit de weg gaan.
Het is duidelijk te zien dat, hoewel Yonebayashi de regie voerde, Miyazaki op de achtergrond nadrukkelijk aanwezig is geweest om zijn pupil te sturen. Hij schreef het scenario en hielp Yonebayashi bij de ontwikkeling van de storyboards. De animaties zijn dan ook onmiskenbaar afkomstig uit de stal van Ghibli. Het verhaal is redelijk conventioneel en zal verschillende leeftijdsgroepen aanspreken. De avontuurlijke, innemende Arrietty hoeft geen enkele moeite te doen om de sympathie van de kijker te winnen. Ze is een levenslustig en kleurrijk meisje dat je met liefde in de armen sluit. Een vroeg hoogtepunt in de film is wanneer ze met haar vader het huis binnensluipt om een klontje suiker en een tissue te lenen van de grote mensen. De scène is met bijzonder veel oog voor detail gemaakt en de animaties zijn schitterend uitgewerkt (het schaduwspel wanneer Sho Arrietty ontdekt is wonderschoon!), zoals we ondertussen gewend zijn van de Ghibli Studio. Bovendien versterkt het, net als het handige gebruik van geluidseffecten, ook de beleving van de kijker, die zich voor even net zo klein voelt als Arrietty en haar vader.
Het verhaal van ‘Arrietty’ is luchtig en onschuldig. Slechts een enkel moment worden serieuze zaken die op de achtergrond spelen aangestipt. Zo krijgen we een pessimistische speech van de zieke Sho, die in toon afwijkt van de rest van de film en daarom niet echt op zijn plaats lijkt. Samen met de soms wel erg melodramatisch aangezette soundtrack van de Franse zangeres Cécile Corbel vormt dat het enige smetje op een verder uitstekend debuut van Miyazaki’s beoogde opvolger Hiromasa Yonebayashi. ‘Arrietty’ is een aandoenlijk en lief klein filmpje dat zijn publiek dankzij een innemend en charmant hoofdpersonage en schitterende animaties zonder enkele moeite voor zich weet te winnen. Misschien niet de meest vindingrijke of originele film uit de stal van Ghibli, maar zeker een van de meest hartverwarmende.
Patricia Smagge
Waardering: 4
Bioscooprelease: 6 juli 2011
DVD- en blu-ray-release: 17 november 2011