Arrivederci Amore, Ciao (2006)

Regie: Michele Soavi | 107 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Alessio Boni, Michele Placido, Isabella Ferrari, Alina Nadelea, Carlo Cecchi, Antonello Fassari, Marjo Berasategui, Riccardo Zinna, Alessio Caruso, Max Mazzotta, Gentiano Hazizi, Kai Portman, Marco Mattioli, Amandio Pinheiro, Emanuela Galliussi, Alice Mistroni, Giovanni Franzoni, Pietro Faiella, Michele Nani, Alessandro Cica, Daniela Corbo, Sueli Odila Ferreira, Davide Gemmani, Luigi Grilli, Umberto Parasecoli, Erika Urbán, Antonio Zavatteri, Pierluigi Zerbinati

Michele Soavi, regisseur van ‘Dellamorte Dellamore’ (Cemetary Man) en ‘Deliria’, werkt hier samen met acteurs als Alessio ‘La Meglio Gioventù’ Boni en Michele Placido, bekend van onder andere ‘Il Caimano’ en ‘Romanzo Criminale’. Dat belooft wat. Het resultaat laat echter een gemengd gevoel achter. Een slechte film is het allerminst, maar er had duidelijk meer ingezeten.

Het voornaamste probleem met de film is het verhaal, dat het midden houdt tussen een misdaadfilm, drama en thriller met een inktzwart komisch randje. Giorgio Pellegrini is een terrorist die een tijd zit ondergedoken in Zuid-Amerika. Hij keert terug naar Italië wanneer hem een gereduceerde straf wordt beloofd en hij maakt voornemens om een normaal bestaan op te bouwen. Toch komt hij al snel terecht in zijn oude omgeving, waarin criminaliteit de normaalste zaak van de wereld is. Ondertussen ontmoet hij Flora (Isabella Ferrari), waar hij verliefd op wordt. Maar het lukt hem niet zijn nieuwe leven in goede banen te leiden.

Giorgio is een mysterieuze man. Dat het een terrorist is, of misschien was, weten we. Maar waarom? Wat heeft hij allemaal gedaan? Waren zijn intenties goed, en was hij een naïeve idealist of is hij gewoon een doorgewinterde slechterik? Zo af en toe laat Giorgio emoties zien, maar deze zijn weinig eenduidig. Hij toont telkens meerdere gezichten waardoor het voor de kijker, bedoeld of onbedoeld, lastig is om een beeld van hem te vormen. Het intrigeert tot op bepaalde hoogte, maar tegelijk zorgt het logischerwijs voor gemengde gevoelens.

Het acteerwerk is wel uitstekend. Giorgio heeft iets onaantastbaars, hij is een eigenzinnige eenling die voor niets of niemand bang lijkt te zijn en Boni is geknipt voor deze rol. Zijn uiterlijke geslotenheid, zijn bijna natuurlijke charmes en stoere verschijning zijn eigenschappen die Giorgio onmiskenbaar vormen. Ook Placido is goed op zijn plek als gewetenloze, corrupte smeris. Hij heeft een rauwe kop, en is gepokt en gemazeld in de werelden van de misdaad en de politie, waar hij zich telkens handig tussenin beweegt.

De karakters overtuigen in ‘Arrivederci Amore, Ciao’. Bovendien wordt het geheel op mooie wijze in beeld gebracht. Soavi zet een sfeervolle omgeving neer zonder te veel opsmuk, waardoor hij de meeste clichématige romantiek weet te omzeilen. Bovendien laat het liedje ‘Arrivederci Amore Ciao’, doordrenkt met hopeloze romantiek en nostalgie, aan het eind een passend bittere nasmaak achter. Het is alleen jammer dat Soavi wat betreft het verhaal niet meer eenduidig voor één richting heeft gekozen.

David Croese