Arthur (2011)

Regie: Jason Winer | 110 minuten | komedie | Acteurs: Russell Brand, Jennifer Garner, Helen Mirren, Greta Gerwig, Nick Nolte, Luis Guzmán, Geraldine James, Leslie Hendrix, Anya Bergstedt Jordanova, Christina Calph, Anna Kuchma, Jennifer Butler, Stink Fisher, Alex Ziwak, Brian McElhaney    

De originele ‘Arthur’ uit 1981 met een glansrol voor Britse komiek Dudley Moore en een Oscarwinnende acteerprestatie van John Gielgud heeft bij veel (vooral oudere) filmliefhebbers een warm plekje in het hart veroverd. De lat voor deze remake van debuterend filmregisseur Jason Winer uit 2011 ligt dus hoog.

Arthur Bach (Russell Brand) is rijk. Zo rijk dat hij het lollig vindt tegen zichzelf op te bieden bij een veiling (toegegeven: dat is het ook!) en als hij over de recessie hoort graag bankbiljetten in de uitzinnige menigte gooit. Hij is ook vaker dronken dan nuchter, kinderlijk en verwend en hij heeft geen notie van hoe het er in de echte wereld aan toe gaat. Zijn nanny Hobson (Helen Mirren) is zijn steun en toeverlaat; aan zijn kille moeder Vivienne (Geraldine James) heeft hij nooit iets gehad. Wanneer deze echter na het zoveelste schandaal bang is voor de reacties van de aandeelhouders, besluit ze dat het maar afgelopen moet zijn met Arthurs uitspattingen: in medewerkster Susan (Jennifer Garner) ziet ze de ideale schoondochter, die het voortbestaan van het Bachimperium veilig kan stellen. Ze stelt haar zoon voor de keus: of hij trouwt met Susan, of hij verliest zijn vermogen van 950 miljoen dollar. Hoewel Arthur liever trouwt met iemand waar hij echt van houdt, ziet hij een leven in armoede niet zitten. Maar dan ontmoet hij Naomi (Greta Gerwig)…

Hoewel het verhaal in grote lijnen gevolgd wordt zijn er wel kleine nuanceverschillen. Die pakken meestal in het voordeel van deze modernere versie uit. Zo krijgen zowel Naomi als Susan iets meer ruimte om hun personages tot leven te laten komen. De relatie tussen Arthur en Naomi is gelijkwaardiger dan in het origineel. Arthur ziet meer in haar dan een moederfiguur en hij is meer voor haar dan alleen iemand die haar weer laat geloven in de fantasie. Greta Gerwig past ook beter bij de rol dan Liza Minelli, die Arthurs grote liefde in het origineel speelde. De eerste date tussen Arthur en Naomi is om te smelten zo romantisch (belachelijk extravagant ook, ja, maar vooral sprookjesachtig!). Helen Mirren is wat warmer dan Gielgud, je hebt bij haar eerder door wat haar gevoelens voor Arthur zijn dan bij de mannelijke Hobson. De droogkomische sarcastische humor past haar ook goed, maar Gielguds prestatie weet zij niet te overtreffen, hoezeer zij ook bijdraagt in de aantrekkingskracht van ‘Arthur’. Daarentegen is Nick Nolte’s rol, die de vader van Susan speelt, volledig overbodig. Van Susans personage heeft men geprobeerd een nog grotere bitch te maken. Gooi het op Jennifer Garners vriendelijke uitstraling of niet, maar een gemiddelde voetbalwedstrijd roept meer ergernis op. Russell Brand is een veilige keuze voor het titelpersonage, maar brengt het er zeker niet slecht af. Gelukkig heeft hij niet Dudley Moore’s maniertjes gekopieerd, maar speelt hij zoals hij zelf in de media overkomt.

De begin- en eindcredits van ‘Arthur’ zijn erg fraai: de opening van de film geeft je het idee een superheldenfilm te gaan kijken, wat in de eerste scènes op hilarische wijze ontkracht wordt. De eindcredits zijn als zo’n ouderwets 3D prentenboek, wat weer uitstekend bij de twee carrières van Naomi past. De film bevat leuke referenties naar het origineel, zoals Naomi die op Arthurs verbaasde reactie op het feit dat Hobson bij haar op bezoek was zegt dat ze elke woensdag met haar gaat stelen in het Bergdorff warenhuis.

‘Arthur’ is een redelijk geslaagde remake van een komedieklassieker. Charmant en grappig, als je niets meer zoekt dan dat in een film is ‘Arthur’ best de moeite waard.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 2 mei 2011