Astolfo (2022)
Regie: Gianni Di Gregorio | 97 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Gianni Di Gregorio, Stefania Sandrelli, Alfonso Santagata, Gigio Morra, Mauro Lamantia, Alberto Testone, Agnese Nano, Simone Colombari, Andrea Cosentino, Biagio Forestieri, Mariagrazia Pompei, Francesca Ventura, Lucia Bugoloni, Doriana Chierici, Anna Cianca, Rossana Coresi, Paola De Crescenzo, Mauro Marino, Camilla Martini, Gabriele Pestilli, Anna Scoppetta
Astolfo is een gepensioneerde professor, die in een eenvoudig appartementje in Rome woont. Hij huurt het van een familie, wiens dochter op het punt staat te trouwen. Zonder veel omhaal wordt Astolfo daarom gesommeerd zo snel mogelijk uit zijn woning te vertrekken. Astolfo blijft er redelijk rustig onder. Hij heeft nog een backup: zijn familie liet hem ooit de helft van een paleis na in de Abruzzen, een regio ten zuiden van het midden van Italië. Hij heeft het gebouw al jaren niet bezocht, maar vol goede moed vertrekt hij naar de plek waar hij zijn jeugd doorbracht.
Bij aankomst staan hem wat verrassingen te wachten. Allereerst blijkt er een kraker in het pand te wonen. Het is maar de vraag wie van de twee het hardst schrikt. Astolfo neemt dit feit op de koop toe en lijkt onder het motto ‘het huis is toch groot genoeg’ zich niet geroepen te voelen de man de deur te wijzen. Het feit dat ook de plaatselijke priester zich illegaal een ruimte heeft toegeëigend steekt Astolfo dan wat meer, maar de priester leent Astolfo in ieder geval electriciteit.
Gianni Di Gregorio, regisseur, scenarioschrijver én hoofdrolspeler, lijkt niet goed te weten wat hij nu met het verhaal van Astolfo aan wil. Astolfo is sympathiek, dat zonder meer, maar hoewel het best een gewaagde zet is om zo maar te verhuizen naar een huis waar je al decennia niet geweest bent, komt die ondernemingslust verder niet in Astolfo tot uiting.
Op ongeveer de helft van de film valt hij voor de charmante Stefania, een aan haar kleinkinderen toegewijde oma. Maar ook op romantisch vlak is Astolfo niet bepaald iemand die ergens vol voor gaat. ‘Astolfo’ kabbelt zo maar voort.
Het scenario kent te veel losse eindjes: zoals het vervallen nieuwe onderkomen (gaat ie de boel nog opknappen?), de grond die op papier aan Astolfo toebehoort, maar waarvan de burgemeester beweert dat het tien jaar geleden publiek bezit is geworden, de groeiende groep mannen die bij Astolfo komt wonen en die we eigenlijk geen van allen echt goed leren kennen… Dan zijn er ook nog Stefania’s kinderen die zich zorgen maken over de intenties van de nieuwe vriend van hun moeder.
Pluspunten zijn er ook: de cast is prettig om naar te kijken en de setting doet je verlangen naar een Italiaanse vakantiebestemming. Daarnaast doet het vele gepraat over Italiaanse gerechten je bij tijd en wijle het water in de mond lopen. Maar het verhaal roept verwachtingen op die niet worden ingelost. Of Di Gregorio daar nu mee wil zeggen dat dat in het gewone leven ook zo kan gaan, bij mensen die wel wat doortastender mogen zijn? Zou kunnen. Maar het eind voelt gehaast en de film als geheel onaf. ‘Astolfo’ is als een klushuis waarbij de aanvankelijk enthousiaste doe-het-zelver de moed heeft opgegeven.
Monica Meijer
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 13 juli 2023