Asylum (2008)

Regie: David R. Ellis | 93 minuten | horror | Acteurs: Sarah Roemer, Mark Rolston, Jake Muxworthy, Travis Van Winkle, Ellen Hollman

Regisseur David R. Ellis is niet iemand die barst van het filmisch talent. Voor de regieklussen op zijn cv was dit dan ook geen noodzaak. Ellis speelde op safe met ongecompliceerd vermaak, zoals ‘Cellular’, ‘Final Destination 2′ en de ultieme pulpfilm ‘Snakes on a Plane’. Met ‘Asylum’ neemt de regisseur opnieuw weinig risico’s. De film speelt af volgens de veelgebruikte formule van de moderne Hollywood-horrorfilm.

Hoofdpersonage Madison (Sarah Roemer, ‘Disturbia’) trekt vooraf aan haar eerste studiejaar een studentenhuis in op de campus van haar nieuwe universiteit. Ze hoopt met deze verhuizing haar verleden achter zich te kunnen laten. In de openingsscène wordt duidelijk dat Madisons vader met hallucinaties kampte, wat hem er toe zette om zichzelf van het leven te beroven. Haar broer wachtte enkele jaren later hetzelfde lot.

In de tien minuten na de openingsscène, neigt ‘Asylum’ meer naar een college-komedie dan naar een horrorfilm. De decaan van de universiteit geeft een rondleiding door het oude, gerenoveerde pand op de campus waarin Madison en haar nieuwe medestudenten komen te wonen. De woordenwisselingen tussen de verwaande decaan en de niet minder arrogante jock Tommy (Travis Van Winkle) zouden zo uit een van de ‘American Pie’-films kunnen komen, niet in de laatste plaats omdat Tommy qua gedrag familie van Stifler kon zijn.

De decaan wijst de studenten tijdens de tour op een afgesloten vleugel, die te allen tijde vermeden moet worden… Logisch dat Madison en haar huisgenoten nog diezelfde avond besluiten op onderzoek uit te gaan. Zeker nadat ze op internet lezen dat hun slaapvertrek in de jaren dertig van de vorige eeuw een gesticht voor tieners was, waar de geflipte dokter Magnus Burke de scepter zwaaide. Dr. Burke meende zijn patiënten te kunnen genezen door hersenoperaties via de oogkassen uit te voeren. Dit was kennelijk effectief; de tieners klaagden naderhand alleen nog over stevige hoofdpijn en niet meer over psychische klachten. Desondanks raakte dr. Burkes methode uit de mode met de komst van moderne medicatie.

Hij besloot daarop zijn patiënten definitief uit hun lijden te verlossen door ze te vermoorden. Dit leidde tot een opstand in het gesticht, waarbij dr. Burke door zijn patiënten werd omgebracht. Zijn lichaam werd echter nooit teruggevonden. Sommige mensen beweren – voel je ‘m al aankomen? – dat de dokter nog steeds in het voormalige gesticht ronddwaalt.

De studenten krijgen na hun stiekeme bezoekje aan Burkes oude werkplek last van hallucinaties, waarin de dokter hen opzoekt om ze van hun problemen af te helpen. Uit onderonsjes tussen de tieners blijkt namelijk dat naast Madison ook haar huisgenoten achtervolgd worden door duistere verledens, vol drugsgebruik, zelfverminking en huiselijk geweld. Deze visoenen van de tieners doen denken aan de dodelijke dromen in de ‘A Nightmare on Elmstreet’-films, met dr. Burke als hedendaagse Freddy Krueger. Als de dokter schaterlachend studente Maya met z’n messenset bewerkt, denk je echt even in ‘A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors’ te zijn beland.

Origineel is het allemaal dus niet. Integendeel; de filmmakers zetten zo’n beetje alle trucjes uit het horrorgenre in. Deze pretentieloze aanpak zorgt wel voor een feest van herkenning. ‘Asylum’ doet je terugdenken aan de tijd dat Freddy en Jason het witte doek onveilig maakten. Geef dr. Burke een hoed en een gestreepte trui en de film zou niet misstaan als sequel in de ‘Elmstreet’-reeks.

Wouter Westerhof

Waardering: 2.5