Au nom de la terre (2019)

Regie: Edouard Bergeon | 103 minuten | drama | Acteurs: Guillaume Canet, Veerle Baetens, Anthony Bajon, Rufus, Samir Guesmi, Yona Kervern, Solal Forte, Raffin Melanie, Marie-Christine Orry, Emmanuel Courcol, Michel Lerousseau, Charlie Costillas, Christophe Rossignon, Elodie Godart, Eric Brulé, Gilles Kneusé, Baptiste Gardennec, Hervé Mahieux, Clément Vinette, Pierre Gondard

Een schokkend en ongekend actueel feit is dat om de dag een Franse boer geen andere uitweg meer ziet dan zelfmoord. Hier blijft regisseur Edouard Bergeon – als ervaringsdeskundige – gehoor aan geven en hij maakte met ‘Au nom de la terre’ een tweede hartverscheurende hommage aan zijn vader Christian. Die was boer en zag zijn geliefde bedrijf langzaam wegteren dankzij Europese regelgeving, dalende prijzen en wurgcontracten met coöperaties. Hij werd slechts 45 jaar.

Trots en tegelijkertijd ook onzeker zitten de verloofden Pierre en Claire Jarjeau bij de notaris. Ze nemen de schapenboerderij van zijn vader Jacques over. Jacques weet waarvoor ze tekenen en vraagt zijn zoon of hij het wel zeker weet. Boer zijn is geen gemakkelijk leven, maar Pierre is vastberaden om de traditie voort te zetten. Hij verruilt in de jaren die volgen de schapen voor geiten en runt de mooi gelegen boerderij samen met de hulp van knecht Mehdi en zijn tienerzoon Thomas die studeert voor agrarisch ingenieur.

Claire regelt -naast haar eigen baan en huishouden- de boekhouding van het veehouderij en zij ontdekt de harde realiteit van een boerenbestaan. De boerderij is niet rendabel en de schulden nemen toe. Om meer inkomsten te verwerven, gaat de hardwerkende Pierre overstag als een adviseur hem aanraadt om -naast de geiten- een hypermoderne megakippenstal te plaatsen. Dat de twijfelende boer daarmee vastzit aan de regelgeving en voederbeleid van de Europese Unie, valt hem zwaar. Jacques vindt het een zwaktebod en is er fel op tegen. De voormalig schapenboer zit er dankzij de overname warmpjes bij, maar weigert zijn zoon financieel te hulp te schieten. Pierre is op zijn beurt ook te trots om zijn oude vader om geld te vragen en de druk op het gezin wordt groter.

Claire ziet haar ooit zo levenslustige echtgenoot en vader van Thomas en Emma veranderen in een depressieve, starre man die zich voor het leven af begint te sluit. Roken is een nieuwe passie geworden, evenals dagen ongewassen in bed liggen en Claire’s geduld raakt op, maar ze blijft sterk.

Pierre denkt weemoedig terug aan Wyoming, Amerika. Hij was jonge onbezorgde cowboy op een grote, goedlopende boerderij. In zijn hoofd spelen mentale films af van een jonge kerel met ‘n gebruinde huid die ontspannen rondrijdt op een van de paarden om de geiten kudde bijeen te houden. Maar het bijeenhouden lukt niet meer. Pierre is het contact kwijt met zijn gezin, zijn dieren en met zichzelf. Deze realiteit ligt als een zware muffe deken over hem heen. Dankzij zijn geldzorgen, gekrenkte trots en de druk van de overheid blijft er niets anders over dan radeloosheid en een allesverterend gevoel van falen.

Dat acteur Guillaume Canet als twee druppels water op vader Christian lijkt, zal voor Edouard niet altijd gemakkelijk zijn geweest tijdens de opnames. Veerle Baetens (‘Broken Circle Breakdown’) staat als een onverwoestbare pijler midden in het verhaal en houdt iedereen bijeen, zolang ze kan.

Na de documentaire ‘Les fils de la terre’ uit 2012 opent Edouard -nu zeven jaar later- opnieuw de boerenbeerput. Hij drukt ons gezicht nogmaals in de realiteit van de hedendaagse agrariërs. Een boodschap van jewelste die hopelijk aandacht vraagt voor een fatsoenlijke broodwinning voor boeren. Of de Europese Unie vanuit hun ivoren toren nu wel heeft meegekeken, valt te bezien. ‘Au nom de la terre’ is in elk geval een aangrijpend portret van de sage van zijn vader en met hem zovelen die ditzelfde noodlot aan de horizon zien opdoemen.

Lisette van der Meij

Waardering: 4

Bioscooprelease: 23 januari 2020