Augusta’s Battle – Augusta, Gone (2006)

Regie: Tim Matheson | 100 minuten | drama | Acteurs: Sharon Lawrence, Mika Boorem, Tamara Hope, Currie Graham, Katie Stuart, Andrea Whitburn, Gabrielle Rose, Tim Matheson, Sage Testini, Patricia Dahlquist, Rachel Hayward, Giacomo Baessato, Jaren Brandt Bartlett, Aaron Isaacs, Lucas McCann, Althea McAdam, Chilton Crane, Marie Stillin, Lorena Gale, Colin Lawrence, Julie Johnson, Peter Benson, John Tench, Dana McLoughlin, Silvana Kane, Kevin McNultu, Steven Man, Karen Brelsford, Jordan Henderson, Robert Saunders

Pubers zijn altijd een dankbaar onderwerp voor een film (‘Kids’, ‘Thirteen’). We zijn het immers allemaal geweest en als we zelf niet even de weg kwijt waren in negatieve zelfbeelden, drank en drugs, dan kenden we meestal wel iemand die dit wel had. Zulke meeslepende gedachtes, belevenissen en uitspattingen worden van pubers doorgaans gedoogd, want het hoort erbij en meestal komt iedereen weer op z’n pootjes terecht. Maar bij sommigen escaleert het wel eens en is er meer hulp bij nodig.

Augusta (Boorem) is zo’n puber waarbij het misgaat. Ze kan zich niet goed concentreren op school, haalt slechte cijfers, ontmoet het verkeerde meisje Rain (Hope) en vanaf dan gaat het bergafwaarts. Drank, drugs, stelen en spijbelen zijn een standaard onderdeel van haar dag.

Haar moeder, Martha (Lawrence), probeert haar onder controle te houden door haar huisarrest te geven en haar te verbieden nog langer met Rain om te gaan, maar het mag allemaal niet baten. Ze probeert haar ex-man (Matheson) erbij te halen, maar hij ziet het probleem niet. Elke tiener heeft immers zulke uitspattingen.

Uiteindelijk besluit Martha Augusta naar een heropvoedingskamp te sturen. Hier moet ze zes weken hiken en haar eigen eten koken op een zelfgemaakt vuur. Confrontatie met haarzelf, de andere jongeren en het teamverband moet zorgen voor een keerpunt. Maar Augusta is een slim meisje, dat zich niet zomaar de les laat lezen door de volwassenen om haar heen.

En hiermee is ‘Augusta’s Battle’ een standaard puberrelaas dat we allemaal kennen. Dezelfde problemen, dezelfde complexen, dezelfde types en dezelfde wanhoop. Nergens wordt het verhaal persoonlijk. Augusta heeft de gangbare complexen en remedies, dus vindt zichzelf dik en dom, zuipt en blowt zich suf en ruilt haar brave meisjeskleding in voor zwarte outfits en donkere make-up, want zulke alternatieve types zijn immers allemaal depressief. Het enige punt waarop het verhaal nog even aangrijpt, is het moment dat je beseft dat het waargebeurd is. Maar het is niet voor niets dat niet alle waargebeurde verhalen worden verfilmd. Voor de persoon in kwestie was het ongetwijfeld een bijzondere en zware periode, maar voor de kijker in kwestie helaas niet meer dan een verhaal als alle andere.

Karin van der Laan