Avant que j’oublie (2007)
Regie: Jacques Nolot | 108 minuten | drama | Acteurs: Jacques Nolot, Jean-Pol Dubois, Marc Rioufol, Bastien d’Asnières, Gaetano Weysen-Volli, Bruno Moneglia, David Kessler, Rémy Le Fur, Jean Pommier, Lyes Rabia, Lionel Goldstein, Bernard Herlem, Claudine Sainderichin, Albert Mainella, Jean-Paul Chagniot
Er is moed nodig voor het regisseren en spelen van de hoofdrol in een film die je semi-autobiografisch noemt en een weinig verheffend beeld schetst van je hoofdpersoon. Jacques Nolot durft de confrontatie aan; vrijwel zonder beeldtaal worstelt hij zich door dit kale ego-document, dat op zijn best eerlijk te noemen is. Onderhoudend – laat staan ontroerend – is ‘Avant que j’oublie’ niet. Hoofdfiguur Pierre verveelt met zijn lethargische klaagzangen, die de hoofdmoot van de film vormen, niet alleen zijn kennissen en klanten, maar ook de kijker en het repetitieve karakter van zijn handel en wandel wekt eerder irritatie dan dat het de schijnbare eenzaamheid van homo’s in een wereldstad als Parijs kenbaar maakt. Pierre toont wilskracht noch interesse in anderen; pas aan het slot van de film, als er eindelijk enige wanhoop in zijn lusteloze houding is te bespeuren – zij het een berustende, voelen we een beetje sympathie voor de onverzorgde midlifer en we moeten er nog naar zoeken ook.
Humor dan maar? Droogkomisch zijn de scènes waarin Pierre thuis in dezelfde houding op de bank gaat liggen als bij zijn psychiater – de enige bij wie hij zijn ei een beetje kwijt lijkt te kunnen, maar het is wel erg karig; ook een beetje schrijnend om je eigen zelfonttakeling zo in beeld te brengen. In ‘Avant que j’oublie’ is eerder sprake van zelfontkenning dan van zelfspot, terwijl zelfbeklag constant op de loer ligt. Nolot lijkt slechts geïnteresseerd in het tonen van een absoluut gebrek aan levenslust, maar legt de tragiek daarvan niet bloot; wie zijn leven registreert moet ook duiden, anders komt de(ze) kijker niet meer langs. Nolot de acteur lijkt weliswaar te versmelten met de levensmoede Pierre, maar Nolot de regisseur kan van hem geen aansprekend personage maken. De inspiratie daartoe lijkt simpelweg te ontbreken.
Jan-Kees Verschuure