Avengers: Infinity War (2018)

Regie: Anthony Russo, Joe Russo | 149 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Robert Downey Jr., Chris Hemsworth, Mark Ruffalo, Chris Evans, Scarlett Johansson, Don Cheadle, Benedict Cumberbatch, Tom Holland, Chadwick Boseman, Zoe Saldana, Karen Gillan, Tom Hiddleston, Paul Bettany, Elisabeth Olsen, Anthony Mackie, Idris Elba, Sebastian Stan, Danai Gurira, Peter Dinklage, Benedict Wong, Pom Klementieff

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de nieuwe ‘Avengers’-film is een succes! Dat is goed nieuws na wat kwalitatief schommelende Marvel-films, waarbij bijvoorbeeld ook de tweede ‘Avengers’-film: ‘Age of Ultron’ een treetje lager presteerde dan zijn voorganger. ‘Avengers: Infinity War’ brengt een bijna duizelingwekkende verzameling superhelden samen, van Iron Man tot Black Panther en van Doctor Strange tot de vreemde snuiters uit de ‘Guardians of the Galaxy’-films. Een stuk of twintig supergasten en chicks komen voorbij gestuiterd en gevlogen, met allemaal weer (soms maar net) andere krachten en snufjes. En ja, het is inderdaad wat veel om te behapstukken en niet iedereen krijgt genoeg te doen, maar de broers Anthony en Joe Russo weten er een verrassend boeiend geheel van te maken met voldoende reden om te blijven kijken en de aandacht niet te laten verslappen. De tweede helft van de film wordt zelfs nog ongemeen spannend, dramatisch, tragisch en zelfs ontroerend. Zonder dat dit ten koste gaat van de humor. Geen koud kunstje.

De eerste Avengers-film zal vele kijkers ongetwijfeld bij zijn gebleven als een onvervalst superheldenfeestje. Een film vol met interessante helden, waarbij er zelfs niet gegniffeld hoefde te worden om suffe of belachelijk uitziende kostuums of krachten. Nee, bijna iedereen was ‘cool’ en daarnaast verantwoordelijk voor veel kick ass actie en figureerde in overweldigende ‘set pieces’; de invasie van New York als onmiskenbaar hoogtepunt. Ook belangrijk: het – inmiddels welbekende – type humor van dit eclectische stel superhelden, vooral het gebekvecht onderling – was erg aanstekelijk en een niet te onderschatten onderdeel van het succes van de(ze) film(s). In latere films bleef de humor grotendeels aanwezig, maar de spanning en verhaalopbouw lieten her en der te wensen over: ‘Age of Ultron’ was een aardige reünie, maar wist niet bepaald te overdonderen. Het verrassende aspect van het zien van al die helden bij elkaar was er weliswaar een beetje af, maar regisseur van het eerste uur Joss Whedon leek de inspiratie ook een beetje kwijt te zijn. Zelf heeft hij ook te kennen gegeven dat de productie van de film hem bijzonder zwaar was gevallen, dus het is verstandig dat hij het stokje heeft overgegeven aan de Russo-broers.

Joe en Anthony Russo hebben al enige ervaring opgedaan met de Marvel helden. Sterker ze zijn verantwoordelijk voor een van de beste films in de Marvel-reeks tot op heden: ‘Captain America: Winter Soldier’. De regie voor deze nieuwste Avengers-film leek dus in goede handen te zijn en dit blijkt absoluut het geval te zijn. Een groot deel van deze recensie is voor de kenner (van hun werk) dan ook wel te voorspellen. De actiescènes zijn om de vingers bij af te likken, de humor werkt erg goed, en de vaart zit er goed in.

Wel moet gezegd worden dat de eerste helft van de film behoorlijk fragmentarisch is, en de ene na de andere held voorbij komt vliegen of te hulp schiet, soms zonder enige of noemenswaardige context. Zelfs wanneer het grote personages als Captain America betreft is er niet altijd voldoende aandacht of tijd genomen om hun (recente) geschiedenis te belichten. Dat kan je als kijker enigszins onverschillig maken over wat er allemaal gebeurt.

Verder is het soms enigszins te betreuren dat de identiteiten van sommige helden – met betrekking tot hun krachten – niet goed van elkaar te onderscheiden zijn. Zo heeft Iron Man nu zoveel vaardigheden en snufjes dat het soms weinig meer weg heeft van het – industriële, tastbare – pak waar hij ooit mee begon. Heel belangrijk is het niet, maar het is wel fijn als de unieke eigenschappen van de helden goed zichtbaar blijven.

Wanneer het om de humor gaat, bevindt deze film zich gelukkig op vertrouwd gebied. Naast Iron Man die leuke wrijving heeft met Doctor Strange (Benedict Cumberbatch), stelen vooral de personages uit ‘Guardians of the Galaxy’ de show. Ze hebben een opvallend groot aandeel in deze film en dat is alleen maar goed nieuws. Wasbeer Rocket (die steevast ‘konijn’ wordt genoemd door Thor) is weer lekker droog en heeft mooie – zelfs dramatische – interacties met Thor, op wie Star Lord dan weer jaloers is en daarom belachelijk probeert te maken. Een terugkerende grap is verder dat niemand het gezag van Star Lord accepteert en er regelmatig wat misgaat. Zonder de Guardians was de film er een stuk fletser en minder interessant op geworden.

Niet in de laatste plaats omdat Gomorah (Zoe Saldana) zo’n belangrijke rol speelt, als (pleeg)dochter van opperheld Thanos (een capabele Josh Brolin). Samen hebben deze vader en dochter mooie dramatische scènes, waarbij de kijker zich het lot van Gomorah aantrekt, maar zich ook, verrassend genoeg, enigszins kan verplaatsen in de gedachtengang van volkenmoordenaar Thanos; hoe krankzinnig ook. Hoe deze megaploert toch nog enige sympathie kan opwekken, is bewonderenswaardig.

Eigenlijk hoe dichter Thanos bij zijn einddoel komt – om alle Infinity Stones te verzamelen en het halve universum uit te roeien – hoe spannender de film wordt. Van intense een-op-een gevechten, – of één-op-drie, vier, vijf, wanneer het om Thanos zelf gaat bijvoorbeeld – tot een grote veldslag op Wakanda, waarbij je als kijker echt tussen de strijders wordt gegooid en je een beetje een ‘Lord of the Rings’: The Return of the King’-vibe krijgt, het wordt steeds intenser. Je hebt ook echt het gevoel dat er iets op het spel staat en dat onze helden echt hun meerdere hebben gevonden en daadwerkelijk zouden kunnen sneuvelen in de strijd tegen de oppermachtige Thanos (en zijn hulpjes). En dat is wel eens anders in dit soort films.

Het einde is ook nog het vermelden waard, al is het niet de bedoeling dat hier te veel details over prijsgegeven worden. Wat wel gezegd kan worden is dat het verrassend grimmig en tragisch eindigt voor sommige helden. De manier waarop dit einde in beeld wordt gebracht is ook nog eens erg confronterend en bijna plaatsvervangend pijnlijk en beangstigend om mee te maken. Het is best dapper om zo’n crowdpleasing blockbuster zo te laten eindigen, al is het natuurlijk wel belangrijk om te beseffen dat het – wellicht – niet (voor iedereen) het einde is. Er komt tenslotte nog een ‘Infinity War: part 2’. Een deel waar hele volksstammen – na het zien van deze film – ongetwijfeld reikhalzend naar uit zullen kijken.

Bart Rietvink

Waardering: 4

Bioscooprelease: 25 april 2018
DVD- en blu-ray-release (ook 3D): 5 september 2018