Baciami ancora (2010)

Regie: Gabriele Muccino | 140 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Valeria Bruni Tedeschi, Pierfrancesco Favino, Adriano Giannini, Stefano Accorsi, Claudio Santamaria, Vittoria Puccini, Giorgio Pasotti, Sabrina Impacciatore, Primo Reggiani, Marco Cocci, Lina Bernardi, Daniela Piazza, Alexia Murray, Sara Girolami, Francesca Valtorta, Andrea Calligari, Nick Nicolosi

Met het uit 2001 stammende ‘L’ultimo bacio’ (‘The Last Kiss’) liet regisseur Gabriele Muccino zien dat naast de arthousefilm ook Italiaans publieksdrama een plek over de grens verdient. Het op het eerste gezicht doorsnee verhaal van een man die nog niet klaar is voor het vaderschap wordt door een intelligente aanpak (karakters van vrienden als klankbord voor eigen problemen), een internationaal actief acteursensemble (onder andere Giovanna Mezzogiorno, Stefania Sandrelli, Stefano Accorsi) en verrassende wendingen boven het gemiddelde uitgetild. Met ‘Baciami ancora’ (‘Kiss Me Again’) gaat Muccino verder op het ingeslagen pad – tien jaar verder. De soapy elementen en mediterrane emoties zijn gebleven, het is zoals Muccino het omschrijft ‘alsof je oude vrienden terugziet’ en – laten we het maar gewoon toegeven – we zitten zelf ook in de doelgroep van deze film.

Muccino schetst ons de Italiaanse late dertiger anno 2010. Carlo (Accorsi) is inmiddels een geslaagde reclameman die na zijn scheiding van Giulia (Puccini) wederom twijfelt over levenskeuzes, en verder zien we de uit de gevangenis (cocaïnesmokkel) ontslagen Adriano (Pasotti), de traditionele macho Marco (Favino; ‘Cosa voglio di più’) en de bipolaire Paolo (Santamaria), die nog bij zijn moeder woont, terug. Een op zijn minst opmerkelijke vriendengroep, waarbij wij ons niet los kunnen wurmen van de gedachte dat Italiaanse stereotypen hier iets te simpel worden versneden met moderne problemen.

De vrouwen brengen de boel in balans. Zoals de vinnige Livia (Impacciatore), die haar relatie met Paolo moet combineren met de terugkomst van Adriano – met wie zij een zoon heeft; Marco’s Veronica (Piazza) gaat iets te gemakkelijk door de knieën voor kunstenaar Lorenzo (Reggiani), maar Muccino vraagt ook een hoog tempo van zijn niet altijd ruim in speeltijd bemeten acteurs -waaronder Valeria Bruni Tedeschi in een kleine bijrol.

Beter vergaat het wat dat betreft Puccini, die een goede vervangster blijkt van de inmiddels gevierde Mezzogiorno (‘Vincere’); met de degelijke Accorsi vormt zij een film lang een geloofwaardig ex-koppel dat elkaar niet los kan laten – chemie te over. Pathos wolkt aan het einde over het scherm en je vraagt je af waar die tempoversnelling voor nodig is na twee uur beschouwend drama. Natuurlijk: het mag niet al te diep gaan en er moet ruimte blijven voor een positief slot, maar of je kiest ervoor om de personages van dit ensemblestuk met een open einde los te laten in de chaotische werkelijkheid, of je redigeert de film tot het onvervalste romantische drama dat het ook kan zijn. Dat gezegd hebbende kunnen we niet anders dan constateren dat we ons negen kwartier lang vermaakt hebben met de verwikkelingen van Italianen in crisi di mezza età. En als je niet tot deze doelgroep mocht behoren: het is nooit te vroeg dan wel te laat voor een midlifecrisis.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 20 januari 2011
DVD-release: 16 juni 2011