Back Door to Hell (1964)
Regie: Monte Hellman | 75 minuten | drama, oorlog | Acteurs: Jimmie Rodgers, Jack Nicholson, John Hackett, Annabelle Huggins, Conrad Maga, Johnny Monteiro, Joe Sison, Henry Duval, Ben Perez, Vic Uematsu
Met een titel als ‘Back Door to Hell’ verwacht je te maken te hebben met een oude Roger Corman productie. Zeker als de naam Jack Nicholson op de hoes van de dvd schittert, die zich in de jaren 60 ook al leende voor zulke Corman-producties als ‘The Terror’ en ‘Little Shop of Horrors’. Niets is echter minder waar. In ‘Back Door’ wordt Jack Nicholson als de jonge soldaat Burnett naar de Filipijnen gestuurd om daar een aanval van de Japanners gedurende de Tweede Wereldoorlog te dwarsbomen. Helaas betreft het hier een B-Productie van 20th Century Fox, waarbij men vooral uit leek te zijn op snel succes.
Het verhaaltje dat hier wordt gepresenteerd omvat niet heel veel meer dan Nicholson en zijn kornuiten die een Japanse radiozender moeten zien te bemachtigen, zodat ze op tijd het Amerikaanse leger kunnen waarschuwen voor de aanval die eraan zit te komen. Op zich een prima gegeven, ware het niet dat de schrijvers zich wel heel erg tot hoofdzaken hebben beperkt. Iets dat zich ook in de speelduur laat zien, want met 75 minuten is ‘Back Door to Hell’ voorbij voordat je er erg in hebt of voordat je überhaupt doorhad dat je naar de climax zat te kijken.
De actie die een plot als dit doet vermoeden blijft helaas ook grotendeels uit. De makers hadden al geen budget voor kleurenfilm, dus laat staan dat de kijker wordt getrakteerd op enkele bloedstollende actiescènes. Hier en daar wordt er wat over en weer geschoten, waarbij vervolgens iemand naar zijn borst grijpt en naar de grond valt. Een beetje het soort actie waar jaren later een serie als ‘The A-Team’ het van moest hebben.
Tussen het schieten door worden er nog wel pogingen gedaan om de personages iets van een karakter mee te geven, maar door de beperkte speelduur wil dit ook niet erg uit de verf komen. Burnett wordt hier duidelijk neergezet als degene die twijfels heeft bij het nut van de oorlog en die zich afvraagt of er geen humanere oplossingen zijn. Tot heel veel meer dan enkele dialogen met de zijn ijzervreter van een collega Jersey komt het echter niet en voor het verhaal lijkt het verder weinig relevant. De film eindigt met enkele flauwe ‘stock footage’ beelden waarin het Amerikaanse leger de vijand tot pulp schiet. Tot zover dus de twijfels over het nut van al het geweld.
Om de film echter niet helemaal weg te zetten als een mislukking moet gezegd worden dat het idee voor de film op zich aantrekkelijk is. Net zo goed als de karakters in de film krijgen we als kijker nooit een overzicht van het grotere geheel. Doordat dit ontbreekt zien we geen Japanse soldaten of Filipijnse guerilla’s vermoord worden, maar zien we slechts individuen die voor een vaag en grotendeels onbekend doel sterven. Wat dat betreft lijkt het scenario de standpunten van Burnett te steunen, maar nergens wil deze boodschap echt uit de verf komen. Daarvoor was Monte Hellman waarschijnlijk te druk bezig om zijn film zo vlug mogelijk door het productieproces te loodsen. ‘Back Door to Hell’ is daarmee vooral een getuige van het trieste lot dat veel B-producties gedoemd zijn te ondergaan.
Sander Colin