Barney’s Version (2010)

Regie: Richard J. Lewis | 132 minuten | drama | Acteurs: Paul Giamatti, Dustin Hoffman, Rosamund Pike, Minnie Driver, Scott Speedman, Rachelle Lefevre, Jake Hoffman, Mark Addy, Saul Rubinek, Harvey Atkin, Clé Bennett, Mark Camacho, Rebecca Croll, Ellen David, Larry Day    

De tagline – first he got married. Then he got married again. Then he met the love of his life – doet vermoeden dat ‘Barney’s Version’ vooral verhaalt over de relatie tussen Barney en de drie vrouwen die hij gedurende zijn leven trouwde. Een romantische vertelling rond de heil/onheil* (naar eigen voorkeur doorhalen) van het huwelijk. De scope van Richard J. Lewis’ komische drama is echter wat breder en behandelt relaties in het algemeen. Er is ruimte voor Barneys contact met zijn dochter, en de moeizame omgang met zijn zoon. Voor vriendschappen, die ongeveer de lengte van het verhaal standhouden – grofweg van begin jaren zeventig tot 2010. Voor zakelijke betrekkingen. De voornaamste verbinding is echter die tussen Barney en zijn vader, die misschien wel de kern van de film opmaakt. En laat dat nou precies zijn wat het verhaal gebaseerd op de prijswinnende roman van Mordecai Richler zo geslaagd maakt.

Barney Panofski (Paul Giamatti in een tweede Golden Globe-winnende hoofdrol) is een stevig rokende, stevig drinkende cynicus die na een succesvolle carrière in de wereld van televisieproductie terugkijkt op een leven dat in sterke mate bepaald werd door zijn relaties. Met zijn vrouwen. Met zijn vrienden. Met zijn vader. Terwijl de memoires van een ex-politieman, die hem nog altijd wil veroordelen van een moord die hij decennia eerder gepleegd zou hebben, de minder aantrekkelijke kanten van Barney beschrijven, ziet hij zich gedwongen zelf ook op zijn leven terug te kijken. Een leven, dat je door al die relaties vanuit een aantal zeer uiteenlopende perspectieven zou kunnen bekijken. The true story of a man’s life depends on who tells it, zo stelt de filmposter daarbij. Vergelijkbaar met het personage van Mark Zuckerberg in ‘The Social Network’ weet het verhaal je dankzij dat perspectief toch aan zijn kant te krijgen. In zijn versie, zo ontdek je al snel, is Barney toch eigenlijk wel een geschikte vent.

Zijn eerste huwelijk is van korte duur, doordat zijn vrouw besluit zich van het leven te beroven. Gezien het tumultueuze bestaan in het Rome van de jaren zeventig en verteld vanuit de keuzes van Barney, kun je hem dat niet echt kwalijk nemen. Bovendien trouwde hij haar enkel omdat ze tijdens de relatie zwanger raakte, waardoor het duidelijk wordt dat hij wel degelijk zijn verantwoordelijkheden neemt wanneer de situatie daar om vraagt. Ook het feit dat zijn tweede huwelijk strandt, heeft verschillende redenen die niet noodzakelijk aan hem toe te schrijven zijn. Eén van die voornaamste oorzaken is weliswaar het feit dat hij zijn derde vrouw Miriam (Rosamund Pike, die het niet bijzonder moeilijk maakt om in te zien waarom Barney zo voor haar valt) op de huwelijksdag met vrouw nummer twee ontmoet. Maar hij blijft haar trouw tot zij de echtelijke verbinding door eigen handelen onwerkbaar maakt. En hij vrij is om zijn Miriam achterna te gaan. Een derde huwelijk dat uiteindelijk wel echt werkt – voor zolang het mag duren.

De interessantste rode draad van Barneys kijk op zijn leven, naast de betoverende rol van Pike, is de relatie met zijn vader, op wie hij altijd kan bouwen. Deze relatie is voor de kijker vooral voornaam door de vertolking van Dustin Hoffman als gepensioneerde rokkenjager, die er geen twijfel over laat bestaan waar Barney een aantal van zijn bepalende karaktertrekjes vandaan heeft. De interactie tussen Hoffman en Giamatti is genieten, iedere scène opnieuw, en het is duidelijk dat de acteurs er zelf ook veel plezier in hebben. Vooral omdat Hoffman, ondanks het buitengewone spel dat we inmiddels van Paul Giamatti gewoon zijn, er op aanstekelijke wijze in slaagt iedere scène op zijn naam te zetten. Zelfs waar hij dat niet probeert, waar hij misschien Giamatti de voorgrond wil gunnen. Die hem op zijn beurt alle ruimte geeft om er met deze ondersteunende rol vandoor te gaan. Dustin Hoffman is op zijn 73ste nog altijd iemand om rekening mee te houden: iemand die een film gebaseerd op een scherp script en gedragen door een sterke lead dat beetje extra mee geeft, dat de film onvergetelijk maakt – voor zolang het mag duren.

Robert Nijman

Waardering: 4

Bioscooprelease: 31 maart 2011