Beats (2019)

Recensie Beats CinemagazineRegie: Brian Welsh | 96 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Cristian Ortega, Lorn Macdonald, Laura Fraser, Rachel Jackson, Neil Leiper, Kevin Mains, Ross Mann, Amy Manson, Stephen McCole, Gemma McElhinney, Davian Thomas, Josh Whitelaw, Kimber Closson, Martin Donaghy, Brian Ferguson, Ryan Fletcher

Het is 1994 als het Verenigd Koninkrijk wordt overspoeld door illegale raves: housefeesten waar antiautoritaire jongeren zich tegoed doen aan een schier oneindige hoeveelheid drugs en een stampende beat. De conservatieve regering kwam hierop met de zogenoemde Criminal Justice and Public Order Bill, een wet die ‘muziekevenementen gekarakteriseerd door de uitzending van herhalende beats’ strafbaar stelde. Het gevolg: meer raves, hardere politieoptredens en een grotere kloof tussen twee generaties.

Tegen deze achtergrond situeerde de jonge Schotse regisseur Brian Welsh (zelf geboren in 1981, dus halverwege de jaren negentig waarschijnlijk bijna net zo’n gretige tiener als de hoofdpersonen) ‘Beats’, een film over vriendschap, dance, counter culture en opgroeien in een keiharde klassenmaatschappij.

In de openingsscène van ‘Beats’ zien we de slungelige tieners Johnno en Spanner, ieder in hun eigen slaapkamer, met elkaar aan de telefoon. De vrienden bellen – met de vaste lijn – om elkaar de nieuwste tracks te laten horen en ter plekke los te gaan op de snoeiharde muziek. Johnno wordt even later lomp onderbroken door zijn moeder (Laura Fraser, die we nog kennen als de meedogenloze Lydia uit ‘Breaking Bad’), die niets wil hebben van haar zoons liefhebberijen. Het gezin zal met nieuwe stiefvader Robert, een irritant brave politieagent, binnenkort verhuizen naar een betere buurt, ver weg van de flats en armoedige Britse estate-wijken. Wie daar zal achterblijven, is Spanner, een op het oog ontembare wildebras, met opgeschoren kapsel en brutale lach, die bij zijn criminele en gewelddadige oudere broer inwoont en in wezen een heel gevoelige jongen blijkt.

De twee jongens zien hun innige vriendschap uit elkaar vallen, maar zijn vastberaden er het maximale uit te slepen zolang het nog kan. De bij vlagen wel erg sentimentele scènes die dit uitgangspunt oplevert, worden door de rauwe setting en komische dialogen in balans gehouden. Ook de geloofwaardige bijrollen voegen veel toe aan het verhaal – van de losgeslagen, anarchistische radio-DJ D-man, Spanners doorgesnoven broer Fido, tot love-interest Wendy. De plot is simpel en werkt – net als een goed housenummer – toe naar een onvergetelijke climax. Het is regisseur Welsh’ (die de film baseerde op het gelijknamige toneelstuk van co-scenarist Kieran Hurley) oog voor detail dat het ‘m doet: van de gruizige kraakpanden waarvandaan DJ D-man zijn radio-uitzendingen de wereld in slingert tot de verlaten fabriekspanden waar de uiteindelijke rave plaatsvindt. En als kers op de taart de minuten durende trippende scène waarin het pilletje van Johnno en Spanner inslaat en zij samensmelten met de beat en met elkaar. Dat zij elkaar euforisch en zwetend in de armen vallen met een welgemeend I love you, man is hier dan ook volstrekt geloofwaardig. De visuals (het enige beeld uit de film dat in kleur is) van video-artiest Weirdcore (bekend van clips van Aphex Twin en Radiohead) doen de rest.

‘Beats’ schetst een herkenbaar en heel aanstekelijk beeld van de Britse rave-scene van de jaren negentig. De film was op het IFFR in Rotterdam (misschien niet toevallig de stad waar de Néderlandse dancecultuur, ofwel gabber, haar oorsprong kent) een van de publieksfavorieten, en terecht. Want hoewel de setting zo tijd- en plaatsgebonden is, en het decor onmisbaar Brits, zal het warme, komische en bij vlagen rauwe coming-of-ageverhaal van jong zijn en strijden tegen het systeem, voor iedereen herkenbaar zijn.

Ruby Sanders

Waardering: 4

Bioscooprelease: 7 november 2019