Beetlejuice Beetlejuice (2024)

Regie: Tim Burton | 105 minuten | komedie, fantasie | Acteurs: Michael Keaton, Winona Ryder, Catherine O’Hara, Jenna Ortega, Justin Theroux, Willem Dafoe, Monica Bellucci, Arthur Conti, Nick Kellington, Santiago Cabrera, Burn Gorman, Danny DeVito, Sami Slimane, Amy Nuttall, Mark Heenehan, Charlie Hopkinson, Liv Spencer, Skylar Park, Matthew Lyons, Jane Leaney, David Ayres, Sophie Holland, Walles Hamonde, Max Pemberton, Rebecca O’Mara, Adam Speers, Daryl Kwan, Caroline Lawrie, Philip Philmar, Stephen K. Amos, Sean Verre, Noah Mendes, Juliana Yazbeck, Bea Svistunenko, Filipe Cates, Alex Michael Stoll, Rupi Lal, Georgina Beedle, Stefano Marchetti, Samantha Chung

De eerste ‘Beetlejuice’ zag in 1988 het levenslicht. Tim Burton creëerde een visueel spektakel dat de filmregels tartte en een bont gezelschap het leven gaf. De regisseur staat natuurlijk bekend om een geheel eigen visie op cinema en het scheppen van atypische werelden. Een sequel kan in de huidige filmmaatschappij uiteraard niet uitblijven. In ‘Beetlejuice Beetlejuice’ doet hij een poging om een nieuw publiek kennis te laten maken met de knotsgekke Beetlejuice.

In dit vervolgdeel zien we hoe de overgebleven Deetz-familie na een tragedie terugkeert naar het roemruchte huis in Winter River. Daar waar het ooit zo spookte. Lydia Deetz (Winona Ryder) is een succesvol medium, maar wordt sinds een tijdje weer geteisterd door Beetlejuice. De terugkomst in het huis legt haar dan ook geen windeieren. Als haar dochter Astrid (Jenna Ortega) door haar naïvititeit per ongeluk het portaal naar het hiernamaals opent, is het hek volledig van de dam.

Het is altijd maar afwachten of een sequel van een film waar de nostalgie van afdruipt nog meekan in de huidige tijd. Gelukkig hebben we Burton aan het stuur en keren er ook genoeg acteurs terug om het trucje dunnetjes over te doen. Waar de eerste ‘Beetlejuice’ vooral op sfeer teerde en zich meer leek te focussen op zogenaamde worldbuilding, daar leunt zijn opvolger toch echt meer op plot en zijn personages.

De plotlijntjes zijn niet allemaal even sterk, en zijn vooral in te groten getale aanwezig. Je flitst van het ene personage naar het andere, en hoewel het goed te volgen blijft, zijn sommige scènes echt teveel van het goede. Het was een stuk boeiender geweest om de hoofdpersonages meer uit te diepen. Justin Theroux, Willem Dafoe en Monica Bellucci krijgen allen genoeg tijd om te schitteren, maar dat pakt bij de een beter uit dan bij de andere. Voornamelijk Bellucci’s personage voelt eendimensionaal en totaal redundant. Theroux blinkt uit in grappige oneliners en Dafoe is de uitgelezen persoon om deel te nemen aan dit rariteitenkabinet.

Michael Keaton is inmiddels 73, maar met zijn vele gekke en sluwe maniertjes zet hij weer een maniakaal karakter neer. Hij is het kloppende hart van de film, en telkens als hij het scherm op slentert weet je als kijker dat er hoe dan ook iets gaat gebeuren dat op zijn minst krankzinnig is. Winona Ryder is wederom ongenaakbaar als Lydia Deetz en Jenna Ortega past feilloos in het Beetlejuice-universum. Na ‘Wednesday’ zet ze haar samenwerking met Burton op gepaste wijze kracht bij. Het echte hoogtepunt van ‘Beetlejuice Beetlejuice’ is echter Catherine O’Hara. Haar idiote kijk op het leven biedt de kijker veel vertier. Haar komische timing is werkelijk perfect.

Toch zijn deze vele karakters ook het grootste probleem van ‘Beetlejuice Beetlejuice’. Hoe lollig het allemaal ook is, de film weet nergens de focus op te krijgen. Er wordt teveel gespeeld met tierelantijntjes her en der. Het is natuurlijk ook geen film die veel diepgang nodig heeft, maar het doolhof der personages lijkt soms uitzichtloos.

Buiten de olijke humor, zijn het vooral de set designs die indruk maken. Het is heerlijk om terug te zijn in de wereld van Beetlejuice, en met name het hiernamaals levert aardige scènes op. Burton speelt veel met wat er om de personages heen gebeurt, en daarmee stuit je op een hoop hilariteit. Ook het teruggrijpen naar momenten uit de eerste film zorgt voor genoeg genot. Waar dit soms goedkoop aan kan voelen, daar slaagt Burton erin om dit subtiel (u las het woord subtiel in een recensie over een Tim Burton-film) toe te passen.

Echt gedenkwaardig wordt het enkel tegen het eind van de film, wanneer een grootse dansscène onder begeleiding van MacArthur Park van Richard Harris ons ten dele valt. Dit is verreweg het beste dat ‘Beetlejuice Beetlejuice’ te bieden heeft. Het is een ode aan een specifieke gebeurtenis uit de eerste film, maar geeft met puik camerawerk en een sublieme choreografie ook smoel aan deze sequel.

‘Beetlejuice Beetlejuice’ is een degelijke opener van het horrorseizoen. Het is nergens echt angstaanjagend, maar het zorgt voor genoeg jolijt en laat een hele nieuwe generatie kennismaken met een van de geschiftste personages in de filmgeschiedenis. Hopelijk laat Burton het wel bij dit ene vervolg, want zeg drie keer Beetlejuice en je verkeert in grote problemen.

Sjoerd Crins

Waardering: 3

Bioscooprelease: 5 september 2024