Being the Ricardos (2021)

Recensie Being the Ricardos CinemagazineRegie: Aaron Sorkin | 131 minuten | biografie, drama | Acteurs: Nicole Kidman, Javier Bardem, Nina Arianda, J.K. Simmons, John Rubinstein, Alia Shawkat, Jake Lacy, Tony Hale, Linda Lavin, Ronny Cox, Dana Lyn Baron, Dan Sachoff, Nelson Franklin, Clark Gregg, Jeff Holman, Baize Buzan, Christopher Denham, Max Silvestri

Hoewel de laatste aflevering al op 6 mei 1957 werd uitgezonden, prijkt “I Love Lucy” nog altijd hoog op lijstjes met ‘beste tv-komedie aller tijden’, zeker in de VS. De serie rond de naïeve huisvrouw Lucy en haar man Ricky Ricardo, die zanger en bandleider is, was zo populair dat in de hoogtijdagen zo’n 44 miljoen Amerikanen erop afstemden. Hoofdrolspeelster Lucille Ball was in één klap een ster. Jarenlang probeerde ze voet aan de grond te krijgen als actrice, maar verder dan een reeks B-films kwam ze niet. Pas met haar radioshow ‘My Favorite Husband’ op CBS had ze het genre gevonden waarin ze kon uitblinken: de sitcom waarin ze de toegewijde, licht neurotische echtgenote kon spelen. De show was zo’n succes dat er al gauw gesproken werd over een televisieserie. Ball stond erop dat ze tegenspeler Richard Denning zou inruilen voor Desi Arnaz, de muzikant en bandleider die ook in het dagelijks leven haar echtgenoot was. Vooral het feit dat Arnaz een Cubaan was lag erg gevoelig. Met een daverende vaudevilleshow wist het echtpaar CBS echter toch over de streep te trekken en op 15 oktober 1951 werd de eerste uitzending van “I Love Lucy” uitgezonden.

“I Love Lucy” was een daverend succes, maar kende achter de schermen ook heel wat strubbelingen. ‘Being the Ricardos’ (2021) volgt Ball (Nicole Kidman) en Arnaz (Javier Bardem) gedurende een van de meest hectische opnameweken van hun successerie. Het publiek smult van “I Love Lucy”, maar achter de schermen wordt amper gelachen. Ball staat onder hoogspanning: een berichte roddeljournalist heeft haar op de korrel en dreigt aan de buitenwereld te onthullen dat de comédienne een verleden heeft als communist (wat begin jaren vijftig, in de tijd van de kruistocht die senator McCarthy hield op iedereen die ook maar op enige manier gelinkt kon worden aan de ‘vijand’, de doodsteek voor je carrière kon betekenen). In het geval van Ball was haar ‘band’ met het communisme compleet uit zijn verband gerukt; voor haar zelf was in de onophoudelijke stroom geruchten dat haar echtgenoot het niet zo nauw neemt met de huwelijkse trouw vele malen erger. Schrijver/regisseur Aaron Sorkin speelt wat met de tijdlijn en laat de toenemende PR-zorgen samenvallen met Lucilles zwangerschap; sponsor Phillip Morris wil absoluut niet dat hun ster zichtbaar zwanger op tv verschijnt, omdat alleen al het impliceren van seks in de preutse jaren vijftig als obsceen wordt gezien (dat ze haar liever een sigaret laten opsteken is natuurlijk behoorlijk hypocriet). En tussen de bedrijven door moet er ook nog een nieuwe aflevering worden opgenomen…

Het is een slimme keuze van Sorkin dat hij zich beperkt tot een week uit het roerige leven van Lucille Ball en Desi Arnaz, en het is nog slimmer dat hij een manier heeft gevonden om toch de nodige context en duiding te schetsen: dat doet hij namelijk aan de hand van flashbacks en flashforwards. Via de flashbacks leren we hoe Lucille ooit begon en hoe ze Desi leerde kennen; in de flashforwards blikken enkele nevenpersonages, onder wie producent Jess Oppenheimer en hoofdtekstschrijfster Madelyn Pugh als hun oudere zelf terug op de gebeurtenissen. Sorkin, die we kennen van films als ‘The Social Network’ (2010) en ‘Moneyball’ (2011), heeft zijn werkterrein enkele jaren terug uitgebreid van uitsluitend scenarioschrijven naar scenarioschrijven en regisseren. Met ‘Molly’s Game’ (2017) en ‘The Trial of the Chicago 7’ (2020) heeft hij al bewezen die dubbele rol succesvol te kunnen uitvoeren. Het script van ‘Being the Ricardos’ is geestig maar overvol: Sorkin wil in korte tijd heel veel zeggen. Niet alleen het voor de hand liggende, maar ook over veelomvattende zaken als de ongelijke behandeling van vrouwen, de hypocrisie van Hollywood en mediamanipulatie. Dat maakt deze film wel wat topzwaar, al blijft de focus gelukkig liggen bij Lucille en Desi en hun relatie die vele gezichten en lagen kent.

Met Kidman en Bardem heeft Sorkin twee Oscarwinnaars weten te strikken. Op de casting van Kidman kwam de nodige kritiek (zo populair is Ball nog altijd): haar rijzige voorkomen, haar stem en algemene uitstraling lijken in niets op veel kleinere, expressieve Lucille Ball. Het enige dat hen bindt is hun rode haar. Des te knapper is het dat Kidman de rol zich toch eigen heeft gemaakt. Het is in haar voordeel dat Sorkin het script zo heeft geschreven dat ze maar heel even het personage Lucy Ricardo hoeft te spelen; de echte Lucille was achter de schermen ook niet altijd de lolbroek. Het is knap hoe Kidman het innerlijke conflict van Ball uitspeelt: enerzijds is er de serie die louter door haar aanwezigheid zo’n succes is, anderzijds worstelt ze met de angst haar man te overschaduwen en hem zo kwijt te raken. Al mist ze wel de warme uitstraling die Lucille had (maar dat is wel vaker haar manco). Over Desi is veel minder bekend, hij werd altijd gezien als de man die van geluk mocht spreken dat hij kon meeliften op het succes van zijn vrouw. Gespeeld door de charismatische Bardem krijgt hij niet alleen iets onweerstaanbaar ondeugends maar ook meer diepgang. Leuke bijrollen zijn er van onder anderen J.K. Simmons (ook al een Oscarwinnaar) en Nina Arianda als de tegenspelers van Lucille en Desi, William Frawley en Vivian Vance.

‘Being the Ricardos’ geeft niet alleen een beeld van wie Lucille Ball en Desi Arnaz waren en hoe populair en invloedrijk hun tv-serie “I Love Lucy” was, maar biedt tevens een aardig inkijkje in de televisiewereld in de jaren vijftig, de rol daarin van tv-sterren, producenten en sponsors en de macht van de media. Hoewel “I Love Lucy” ook in Nederland werd uitgezonden, is Lucille Ball hier lang niet zo’n grote ster geweest als in Amerika. Daardoor halen we aan deze kant van de oceaan misschien niet alle grapjes, knipogen en dubbele lagen uit het script. Desondanks blijft er nog genoeg te genieten, vooral dankzij de topcast en de inventieve verhaalstructuur.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

VOD-release: 21 december 2021 (Prime Video)