Bella (2006)
Regie: Alejandro Gomez Monteverde | 89 minuten | drama | Acteurs: Eduardo Verástegui, Tammy Blanchard, Manny Perez, Ali Landry, Angélica Aragón, Jaime Tirelli, Ramon Rodriguez, Lukas Behnken, Peter Bucossi, David Castro, Michael Chin, Dominic Colon, Hudson Cooper, Tawny Cypress, Ewa Da Cruz, Sara Dawson, Doug DeBeech, Alexa Gerasimovich, Herb Lovelle, Michael Mosley, Wade Mylius, Stan Newman, Sophie Nyweide
De film ‘Bella’ maakt zijn naam waar en is inderdaad mooi. Geen film waarvan er dertien in een dozijn gaan. Dit is vooral te danken aan de cinematografie. ‘Bella’ bevat beelden geschoten vanuit creatieve camerastanden en mooie intense close-ups van de personages. De makers laten je lekker puzzelen naar het verleden van hoofdpersoon Jose (Eduardo Verástegui). Stukje bij beetje krijg je inzicht in zijn leven en waarom het besluit om een dagje op te trekken met serveerster Nina zo’n impact op hem heeft.
‘Bella’ start met beelden vanaf het strand. Een man observeert aandachtig een klein meisje. Onder begeleiding van pianomuziek richt de camera zich op het vrolijke kind. Dit tafereel wordt echter snel verruild door close-up beelden van twee felrode schoenen. Ook de muziek verandert meteen in bijbehorende kleurige dansmuziek. Het fleurige schoeisel behoort toe aan de jonge Jose die omringd is door een groepje handtekeningjagers die hem bewonderen vanwege zijn voetbalkunsten. Jose’s leven ziet er zonnig uit; hij kan de armoede vaarwel zeggen doordat hij een contract heeft getekend bij een voetbalclub in de eredivisie. Na het onderonsje met de jeugdige fans gaat hij onderweg met zijn manager voor een televisieinterview.
In de volgende scène zie je een bebaarde Jose als kok aan het werk in een restaurant. Zijn gezichtsuitdrukking is nu leeg en lusteloos. Wat is er gebeurd met de vrolijke, knappe voetballer? Jose ziet lijdend toe hoe zijn broer én baas Manny de serveerster Nina ontslaat omdat ze voor de derde keer te laat op het werk verschijnt. Tot ieders verbazing verlaat Jose het restaurant en gaat Nina (Tammy Blanchard) achterna. Een beslissing die voor zowel hem als Nina een nieuw begin in gang zet…
Vanaf het prille begin dat Verástegui samen met actrice Blanchard alleen in een scène zit, is er sprake van chemie tussen de twee. Hoewel ze nauwelijks veel woorden met elkaar wisselen, zeggen hun blikken genoeg. Een voorbeeld van een mooi intiem moment tussen de twee nieuwe vrienden is als Nina en Jose in de trein zitten. Of als de twee ’s avonds op het strand zitten en Nina vertelt over haar jeugd. Een grappig moment in ‘Bella’ is als broer Manny uit zijn slof schiet tegen Jose en hem naar de koelcel trekt om daar hun discussie verder voor te zetten.
Waar je bij sommige films het idee krijgt dat de beelden ondergeschikt zijn aan het script, is het tegenovergestelde het geval bij ‘Bella’. Het scenario stelt ietwat teleur. Toch komt dit pas bij de laatste tien minuten aan de oppervlakte. Er ontbreekt gewoon een stuk op het eind. Hier is natuurlijk opzettelijk voor gekozen, toch blijft het zonde. Je vraagt je toch af wat in dat bewuste deel is voorgevallen. Aan symboliek ontbreekt het overigens niet in ‘Bella’. Oplettende kijkers kunnen een bepaald diertje een aantal keer spotten dat naar alle waarschijnlijkheid verwijst naar de wedergeboorte van Jose en het nieuwe leven wat Nina in zich draagt.
Ondanks dat ‘Bella’ een strafpunt krijgt voor het feit dat er abrupt een mes in lijkt te zijn gezet, is de film een mooie registratie van emoties van twee mensen die elk hun eigen problemen hebben en steun bij elkaar vinden. Beelden zeggen meer dan duizend woorden. De film ‘Bella’ maakt dit gegeven meer dan waar.
Ans Wijngaarden